ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 486

บทที่ 486 ฝ่ามือประหลาด อายุสองหมื่นปี

นับตั้งแต่จิ่งเทียนกงจากไป ก็ผ่านไปอีกหนึ่งพันปีถ้วน

หลังจากที่หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญ เขาก็สาปแช่งอริยะมิ่งจีขณะอ่านจดหมายไปด้วย

เนื้อหาส่วนใหญ่ในจดหมายยังคงเป็นโอกาสวาสนาต่างๆ นานา อ่านจนรู้สึกเบื่อหน่าย

นานแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าต่างแสดงว่า ‘เผชิญกับการโจมตีจาก’ หานเจวี๋ยรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าในระยะเวลาอันยาวนานนี้ แดนเซียนชักจะสงบสุขเกินไป

หานเจวี๋ยคิดว่าแบบนี้ดีเหมือนกัน จะได้มีเวลาให้พวกเขาได้เติบโต

ตบะของศิษย์สำนักซ่อนเร้นพัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่มีใครหยุดนิ่ง ที่ขาดไปไม่ได้คือมหามรรคต้นกำเนิดที่อุดมสมบูรณ์ เป็นสิ่งที่เยี่ยมยอดที่สุด เหล่าศิษย์ทั้งหมดตระหนักรู้ได้อย่างเต็มที่

หานเจวี๋ยตระหนักได้ว่าการไต่เต้าระดับมหามรรคขึ้นไปนั้น คุณสมบัติไม่ได้สำคัญมากนัก ที่สำคัญกว่าคือความเหมาะสมและความสามารถในการเข้าใจต่างหาก

อยู่มาวันหนึ่ง

อู้เต้าเจี้ยนมาเยี่ยมหานเจวี๋ย

นางอยู่ในระดับจักรพรรดิเซียนเก้าวัฏแล้ว ห่างจากระดับเทพอีกเพียงก้าวเดียว นางหวังว่าหานเจวี๋ยจะให้ความช่วยเหลือนางได้

หานเจวี๋ยเริ่มแสดงธรรมให้แก่นางเพียงคนเดียว โดยมุ่งเน้นไปที่ระดับเทพ

ยี่สิบปีต่อมา อู้เต้าเจี้ยนกลับไปพร้อมกับการตระหนักรู้

หนึ่งร้อยสามสิบเก้าปีต่อมา อู้เต้าเจี้ยนเลื่อนขั้นเป็นปฐมเทพขั้นหนึ่งได้สำเร็จ

ศิษย์ระดับเทพของสำนักซ่อนเร้นนับวันยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ

สำนักซ่อนเร้นอยู่ในช่วงเวลาที่เจริญรุ่งเรือง

สิ่งมีชีวิตก่อนกำเนิดฟ้าระดับล่างเริ่มหันมาฝึกบำเพ็ญแล้ว ส่วนจำนวนของสิ่งมีชีวิตก่อนกำเนิดฟ้าที่อยู่รอบนอกเขตเซียนร้อยคีรีก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าตั้งแต่กู่จั๋วอินถูกปลิดชีพในที่แห่งนี้ ก็ไม่มีศัตรูผู้แข็งแกร่งคนใดรุกรานเข้ามาอีก

ตู้ม ตู้ม ตู้ม!

แผ่นดินรอบบริเวณเขตเซียนร้อยคีรีสั่นสะเทือน เหล่าสิ่งมีชีวิตก่อนกำเนิดฟ้าและสัตว์อสูรขวัญหนีดีฝ่อกันเป็นแถว

นิ้วมือขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน จากนั้นฝ่ามือทั้งฝ่ามือก็ผุดขึ้นมาเหนือพื้นดิน ขนาดของมันมหึมายิ่งกว่าภูเขา ปลายนิ้วสูงเสียดฟ้า

ฝ่ามือดังกล่าวเต็มไปด้วยคราบเลือดเกรอะกรัง ดูน่าสยดสยอง นิ้วมือแข็งยิ่งกว่าหิน

เจียงอี้ที่อยู่ใต้ต้นฝูซังจ้องมองฝ่ามือนั้นจากไกลๆ อดที่จะขมวดคิ้วพลางบ่นพึมพำไม่ได้ “เหมือนเคยเห็นฝ่ามือนั่นที่ไหนมาก่อนก็ไม่รู้”

ไก่คุกรัตติกาลกล่าวอย่างเรียบเฉย “เมื่อหลายพันปีก่อนก็เคยมีชิ้นส่วนมนุษย์ตกลงมาจากฟ้าไม่ใช่หรืออย่างไร สงสัยจะเป็นฝีมือของผู้ทรงพลังสักคนนั่นละ ขอแค่ไม่มาโผล่ในเขตเซียนร้อยคีรี พวกเราก็ไม่ต้องเป็นกังวลหรอก”

เจียงอี้ชำเลืองมองมัน ทำท่าทางเย็นชาหยิ่งยโส

สิ่งมีชีวิตทั่วทุกมุมในเขตเซียนร้อยคีรีต่างก็พูดถึงฝ่ามือนั้น

ภายในอารามเต๋า

หานเจวี๋ยทำสีหน้าแปลกประหลาด

ฝ่ามือนี้…

ฝ่ามือของจู่ถู!

กลิ่นอายเหมือนกันไม่ผิด แต่ชั่วร้ายกว่าเดิม!

หรือว่าหลังจากจู่ถูสิ้นลม กายเนื้อของเขาจะถูกอริยะเก็บเอาไป

จู่ถูเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในมหาเคราะห์ช่วงแรกๆ อีกทั้งยังตายเพราะหานเจวี๋ยอีก มาวันนี้ฝ่ามือของเขากลับมาปรากฏขึ้นใกล้ๆ กับอาณาเขตเต๋า ทำให้หานเจวี๋ยรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ

‘ข้าอยากรู้ว่าเหตุใดฝ่ามือนี้จึงปรากฏขึ้นใกล้กับอาณาเขตเต๋า’

หานเจวี๋ยคิดในใจเงียบๆ

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสองพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการ!

[เป็นฝีมือของมหาจักรพรรดิเซียว]

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว เป็นเขาจริงๆ ด้วย

ตอนแรกที่มีชิ้นส่วนมนุษย์ตกลงมายังแดนเซียนก็เป็นฝีมือของมหาจักรพรรดิเซียว

คนผู้นี้เป็นหนึ่งในปฐมบรรพชนแห่งเผ่ามาร มีบรรพชนมารคอยหนุนหลัง จิตใจมักใหญ่ใฝ่สูง

ที่มหาจักรพรรดิเซียวคอยจับตามองหานเจวี๋ย อาจเป็นเพราะเคยประจัญหน้ากันมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว

หานเจวี๋ยมีลางสังหรณ์ว่าในมหาเคราะห์ไร้ขอบเขตครั้งถัดไป เผ่ามารจะต้องลงสนามอย่างแน่นอน และจะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่กว่าเดิม

หานเจวี๋ยครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเมินเฉยไปเสีย

ดีเสียอีกได้ฝ่ามือยักษ์นั่นช่วยขับไล่สิ่งมีชีวิตโดยรอบออกไป เขตเซียนร้อยคีรีจะได้กลับมาสงบสุขอีกครั้ง

ต่อให้มหาจักรพรรดิเซียวมาถึงที่นี่ด้วยตนเอง เขาก็ไม่สามารถทะลวงปราการของอาณาเขตเต๋าได้

ฝ่ามือของจู่ถูดูดซับแรงกรรมไร้สิ้นสุดและความเคียดแค้นเอาไว้ มันส่งกลิ่นอายแห่งความโชคร้ายออกมาทำให้เหล่าสิ่งมีชีวิตทั้งหลายรู้สึกไม่ปลอดภัย

ภายในเวลาไม่กี่ปี สิ่งมีชีวิตทั้งหลายก็ทนอยู่ไม่ได้ ต้องหนีออกไปจากบริเวณนี้