ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 492

บทที่ 492 คนคู่แห่งนิกายเหรินเข้าร่วมสำนักซ่อนเร้น

หานเจวี๋ยนิ่งไป คิดไม่ถึงว่าหลี่เต้าคงและหลี่เสวียนเอ้าจะบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ ทั้งยังกล้าหักหลังอริยะ

จะรับไว้ดีหรือไม่หนอ

หานเจวี๋ยไม่เคยลืมว่าหลี่เสวียนเอ้าควักลูกตาทั้งสองข้างของสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นไป

คิดแล้ว หานเจวี๋ยก็ส่ายหน้ากล่าวว่า “ข้ารับพวกเจ้าเข้ามาไม่ได้ อย่างแรกข้าไม่มั่นใจว่าหลังจากพวกเจ้าเข้ามาอยู่ในสำนักซ่อนเร้น จะสามารถเพียรบำเพ็ญอย่างสงบเสงี่ยม ไม่เที่ยวหาเรื่องไปทั่วได้หรือไม่ อย่างที่สอง ศิษย์น้องของเจ้าเคยควักลูกตาศิษย์ของข้า ฉกชิงดวงชะตาของเขาไป”

สิ้นคำ หลี่เต้าคงตกตะลึง ส่วนหลี่เสวียนเอ้าหน้าเปลี่ยนสี

หลี่เต้าคงหันไปมองหลี่เสวียนเอ้า เมื่อเห็นสีหน้าของเขาก็มีแผนการในใจ

ทันใดนั้นเอง!

หลี่เต้าคงยื่นมืออกไปอย่างกะทันหัน และควักลูกตาของหลี่เสวียนเอ้าออกมาอย่างรวดเร็วจนหลี่เสวียนเอ้าไม่ทันได้ตอบโต้

หลี่เต้าคงบีบมือขวา ลูกตาในมือแหลกเป็นผุยผง เขาจ้องหน้าหานเจวี๋ยพร้อมกล่าว “ข้าไม่สนว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ข้าก็จะให้เขาชดใช้ แม้เจ้ากับข้าต่างก็รู้ดีว่า ดวงตาที่ถูกทำลายไปแล้วไม่ว่าจะเป็นของศิษย์ของเจ้า หรือศิษย์น้องของข้าล้วนสามารถงอกกลับมาใหม่ได้ แต่ข้าก็ได้พิสูจน์ความจริงใจให้เจ้าได้เห็นแล้ว”

“หากเจ้ายินดีรับพวกข้าไว้ พวกข้าก็จะเชื่อฟังในสิ่งที่เจ้าสั่ง ตราบใดที่ไม่ล้ำเส้นพวกข้า ส่วนศิษย์ผู้นั้น ข้าจะให้ศิษย์น้องของข้าถ่ายทอดพลังวิเศษให้กับเขา เพื่อเป็นการไถ่โทษ”

ขณะที่พูด สายตาของหลี่เต้าคงจับจ้องไปที่หานเจวี๋ยตลอดเวลา

แม้ว่าหลี่เสวียนเอ้าจะรู้สึกโกรธ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ยกมือขึ้นปิดตาของตนที่มีเลือดสดๆ หลั่งออกมาเป็นสาย

หานเจวี๋ยนิ่งเงียบ

หลี่เต้าคงบ้าบิ่นจริงๆ!

ทำให้หานเจวี๋ยหมดคำพูด เพราะอย่างไรเสียก่อนหน้านี้เขาก็เอ่ยปากเชื้อเชิญหลี่เต้าคงด้วยตนเอง

หานเจวี๋ยกล่าว “เมื่อเข้าสู่สำนักซ่อนเร้นแล้ว ห้ามออกไปไหนโดยไม่ได้รับอนุญาต ในยามปกติข้าไม่มีงานอะไรให้พวกเจ้าช่วยอยู่แล้ว และข้ายังจัดเตรียมการแสดงธรรม และพลังวิญญาณ ปราณฟ้าประทานของอาณาเขตเต๋าและเขตเซียนร้อยคีรีไว้ด้วย พวกเจ้าน่าจะรู้สึกได้อย่างชัดเจน ตกลงพวกเจ้ายินยอมหรือไม่”

หลี่เสวียนเอ้าอดถามขึ้นมาไม่ได้ “ศิษย์พี่ของข้าเป็นครึ่งอริยะ เจ้าแสดงธรรมให้กับครึ่งอริยะได้ด้วยหรือ”

“ย่อมทำได้อยู่แล้ว”

“เช่นนั้นสถานะของพวกเราเล่า”

“ขึ้นอยู่กับผลงานของพวกเจ้า แล้วจะจัดแจงให้ในภายหลัง”

หานเจวี๋ยคิดจะพิสูจน์สภาพภายในของสำนักซ่อนเร้นเสียก่อน หากรับพวกเขาเข้ามาเป็นศิษย์ตอนนี้ เห็นทีคงไม่ยินยอมแน่

หานเจวี๋ยเรียกเตี่ยนเหวยในใจ เตี่ยนเหวยเป็นร่างจำลองของสือตู๋เต้า แข็งแกร่งกว่าหลี่เต้าคง

หลี่เต้าคงกล่าว “ได้ พวกเราเองอยากจะหาที่หลบภัยจากอริยะที่หมายหัวพวกเราอยู่แล้ว”

หานเจวี๋ยกล่าว “อืม เช่นนั้นก็ไปเถิด ข้างนอกมีคนรอพาพวกเจ้าลงไปข้างล่างอยู่”

หลี่เต้าคงพยักหน้า จากนั้นพาตัวหลี่เสวียนเอ้าจากไป

เมื่อเดินออกมาจากอารามเต๋าและเห็นเตี่ยนเหวย หลี่เต้าคงตกตะลึง

“ทำไมถึงเป็นเจ้า” หลี่เต้าคงเอ่ยถามพร้อมขมวดคิ้ว

หลี่เสวียนเอ้าสงสัยว่าคนผู้นี้คือใครกัน

แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่ก็ยังมีจิตรับรู้อยู่ ดวงตาจึงไม่จำเป็น

เตี่ยนเหวยกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าน้อยเตี่ยนเหวย เป็นองครักษ์แห่งเขตเซียนร้อยคีรี เชิญทั้งสองท่านตามข้ามา ข้าจะพาท่านไปสำรวจโดยรอบ”

องครักษ์?

หัวใจของหลี่เต้าคงสั่นสะท้าน

สือตู๋เต้ามาเป็นองครักษ์ของสำนักซ่อนเร้นตั้งแต่เมื่อไร

หลี่เต้าคงตกใจสุดขีด หลี่เสวียนเอ้าแม้จะไม่ทราบว่าสือตู๋เต้าเป็นใคร แต่เขาก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเตี่ยนเหวยแข็งแกร่งมาก เผลอๆ อาจจะแข็งแกร่งกว่าหลี่เต้าคงเสียด้วยซ้ำ!

เตี่ยนเหวยพาหลี่เต้าคงและหลี่เสวียนเอ้าเดินสำรวจโดยรอบ และจงใจพามาที่ต้นฝูซังก่อนเป็นอันดับแรก

บรรดาศิษย์ที่อยู่ที่นี่ต่างรู้สึกสงสัยในตัวหลี่เต้าคงเป็นอย่างมาก

หลงเฮ่ารู้สึกประหลาดใจ “แม้แต่คนคู่แห่งนิกายเหรินยังมาที่นี่ สำนักซ่อนเร้นนับวันจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ”

ทันทีที่สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นเห็นหลี่เสวียนเอ้า มันก็ตกใจจนฉี่แทบราด แต่เมื่อมันสังเกตดูดีๆ ก็พบว่าดวงตาทั้งสองข้างของหลี่เสวียนเอ้าอาบเลือด อีกทั้งหนังตายังยุบเข้าไปอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่ตระหนักได้เช่นนั้น ความชื่นชมในตัวหานเจวี๋ยก็ยิ่งทวีขึ้นกว่าดิม

ต้องเป็นอาจารย์ที่ช่วยออกหน้าแทนมันอย่างแน่นอน!

หลี่เสวียนเอ้าเองก็สังเกตถึงสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นเช่นกัน ทันทีที่ตระหนักได้ดังนั้น เขาก็บ่นอุบอิบขึ้นมา “เจ้ามีเจ้านายที่แข็งแกร่งถึงเพียงนั้น เหตุใดไม่บอกกันตั้งแต่แรกเล่า”

สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นนิ่งเงียบไป

ตอนนั้นตัวมันเองก็ไม่รู้เช่นกันว่านายท่านของมันแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น

หลี่เต้าคงกล่าว “ข้าขอขมาเจ้าแทนศิษย์น้องของข้าด้วย หลังจากนี้ข้าจะให้เขาถ่ายทอดพลังวิเศษให้กับเจ้า ขอให้ความแค้นที่ผ่านมาสิ้นสุดกันแต่เพียงเท่านี้เถิด”