ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 493

บทที่ 493 เปลี่ยนความคิด ก้าวข้ามอริยะ

การแสดงธรรมครั้งนี้กินเวลายาวนานกว่าหนึ่งร้อยปี

ความประทับใจของหลี่เต้าคงที่มีต่อหานเจวี๋ยเพิ่มขึ้นถึงระดับห้าดาว หลี่เสวียนเอ้าก็เพิ่มขึ้นถึงระดับห้าดาวเช่นกัน

เดิมทีทั้งสองทรยศหักหลังนิกายเหริน ไม่มีที่อื่นให้ไปจริงๆ จึงจำต้องมาพึ่งพิงสำนักซ่อนเร้น แต่เมื่อหานเจวี๋ยแสดงความแข็งแกร่งจนเป็นที่ประจักษ์ พวกเขาจึงยินดีโดยปริยาย

สาเหตุหลักที่หลี่เสวียนเอ้าดูถูกดูแคลนหานเจวี๋ยมาจากระดับอาวุโสและตบะ แต่หลังจากการแสดงธรรมในครั้งนี้ เขาก็แน่ใจแล้วว่าหานเจวี๋ยไม่ใช่คนรุ่นหลัง หากแต่เป็นอริยะ!

ไม่แปลกใจเลยที่หานเจวี๋ยเอาแต่หลบเลี่ยงมหาเคราะห์มาโดยตลอด เพราะอริยะเอาแต่กดข่ม ไม่ต้องการให้ใครได้รับดวงชะตาอันยิ่งใหญ่จากมหาเคราะห์นั่นเอง!

ไม่เพียงเท่านั้น!

พวกเขายังรู้สึกว่าหานเจวี๋ยนั้นแข็งแกร่งกว่าหลี่มู่อีเสียอีก!

พวกเขาเก็บเกี่ยวความรู้จากการฟังธรรมของหานเจวี๋ยได้มากกว่าธรรมของหลี่มู่อี

หลี่เต้าคงมีลางสังหรณ์บางอย่าง

ว่ามรรคของหานเจวี๋ยนั้นแข็งแกร่งกว่าของหลี่มู่อี!

หลังจากสิ้นสุดการแสดงธรรม หานเจวี๋ยก็กลับไปยังอารามเต๋าอย่างเงียบๆ

แปดปีต่อมา

หลี่เต้าคงและหลี่เสวียนเอ้าก็มาเยี่ยมเยือนหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยให้ทั้งสองเข้ามาในอาราม ความประทับของทั้งคู่ที่มีต่อเขาอยู่ในระดับที่สูงพอที่จะทำให้พวกเขาเปลี่ยนใจได้แล้ว

หลี่เต้าคงถามขึ้นก่อน “เจ้าเป็นอริยะหรือ”

หานเจวี๋ยส่ายหน้า

หลี่เสวียนเอ้าถามต่อ “มหามรรคที่เจ้าเทศนาไปก่อนหน้านี้คือมหามรรคใดหรือ”

“มหามรรคต้นกำเนิด”

หลี่เต้าคงและหลี่เสวียนเอ้ามองหน้ากัน ต่างก็เห็นความสับสนในแววตาของกันและกัน

พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อของมหามรรคต้นกำเนิดมาก่อน

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “นี่เป็นมหามรรคที่ข้าสร้างขึ้น อย่าไปบอกใครเล่า”

ฟังจบ สองพี่น้องก็ตะลึงพรึงเพริด

สร้างมหามรรค!

มิน่าเขาถึงได้ส่ายหน้า นี่ไม่ใช่ระดับที่อริยะจะทำได้!

หรืออันที่จริงแล้วเขาคือบรรพชนเต๋ากันแน่?

หลี่เต้าคงและหลี่เสวียนเอ้าต่างก็รู้สึกตกใจ

พวกเขาไม่คิดว่าหานเจวี๋ยโป้ปดแต่อย่างใด มหามรรคต้นกำเนิดยิ่งใหญ่กว่ามหามรรคที่พวกเขาเคยได้ยินมาเสียอีก

[ความประทับใจที่หลี่เสวียนเอ้ามีต่อท่านเพิ่มขึ้น ระดับความประทับใจในขณะนี้คือ 6 ดาว]

หานเจวี๋ยเลิกคิ้วขึ้น

หลี่เสวียนเอ้าผู้นี้…

ชายที่ดูท่าทางเย็นชาน่าต่อยแบบนี้ กำราบได้ง่ายดายขนาดนี้เชียวหรือ

หรือว่าหลี่เสวียนเอ้าเป็นพวกบูชาผู้แข็งแกร่ง?

หานเจวี๋ยมองไปยังหลี่เต้าคง รู้สึกเหมือนว่าตนเองจะเดาถูก

หลี่เสวียนเอ้ากล่าว “พวกเราไม่เอาไปแพร่งพรายที่ไหนแน่นอน อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นคนของสำนักซ่อนเร้นแล้ว ท่านเจ้าสำนัก หากหลี่มู่อีมาที่นี่ด้วยตนเอง ท่านจะส่งตัวพวกเราให้เขาหรือไม่”

คำว่าเจ้าสำนักทำให้หานเจวี๋ยรู้สึกสบายใจสุดๆ

หานเจวี๋ยชอบที่ได้เห็นทัศนคติของผู้อื่นที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปแบบหนึ่งร้อยแปดสิบองศา

หลี่เต้าคงเหลือบมองหลี่เสวียนเอ้าแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร

เขารู้จักนิสัยศิษย์น้องของตนดีที่สุด

“ตราบใดที่พวกเจ้าฝึกบำเพ็ญอย่างสงบเสงี่ยม ไม่ก่อเรื่อง สร้างความแตกแยกในสำนักซ่อนเร้น ข้าจะปกป้องพวกเจ้าอย่างแน่นอน” หานเจวี๋ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เขาไม่กลัวหลี่มู่อีแม้แต่น้อย

ตราบใดที่อยู่ในอาณาเขตเต๋า ก็ไม่ต้องกลัวอริยะมรรคาสวรรค์

แม้ว่าอริยะผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายจะเคยวางแผนเล่นงานเขามาก่อน แต่เขานั้นเห็นเหล่าอริยะเป็นศัตรูจำลองมาตั้งแต่แรก

หลี่เสวียนเอ้ารับประกันว่าพวกเขาสองพี่น้องจะไม่ก่อเรื่องเดือดร้อนเป็นอันขาด

หลังจากที่พูดคุยกันอีกสักพัก ทั้งสองก็ออกจากอารามเต๋าไป

เมื่อกลับถึงที่พัก

หลี่เต้าคงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้านี่คล้อยตามง่ายเสียจริง ดูท่าดวงตาจะมองไม่เห็นผิด”

หลี่เสวียนเอ้าแค่นเสียงกล่าว “ศิษย์พี่ ท่านจะเสแสร้งไปเพื่ออะไร ในเมื่อฝากตัวมาอยู่ในสำนักเขาแล้ว ก็ต้องรู้จักฐานะของตนเองอย่างชัดเจนสิ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าสำนักไม่เคยกีดกัน แต่กลับใจกว้างแสดงธรรมให้กับพวกเรา มีเมตตาถึงขั้นนี้แล้วยังไม่น่าเคารพนับถืออีกหรือ”

หลี่เต้าคงนิ่งเงียบ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังอารามเต๋าของตน

หลี่เสวียนเอ้าไม่ได้กลับไปฝึกบำเพ็ญ แต่มุ่งหน้าไปยังต้นฝูซัง

…

สองร้อยปีผ่านไปช้าๆ