ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 5

เขาพยายามแสดงความประหลาดใจสุดกำลัง เตรียมป้องกันหากสิงหงเสวียนลงมือทุกเมื่อ

จู่ๆ สิงหงเสวียนก็ก้าวเดินมา จับมือของเขาไว้แน่น ก่อนยิ้มกล่าวอย่างตื่นเต้น “สมกับที่เป็นเจ้า เจ้าเป็นตัวนำโชคของข้าจริงๆ!”

“แค่ท่านมีความสุขก็พอแล้ว”

[ความประทับใจที่สิงหงเสวียนมีต่อท่านเพิ่มขึ้น สามารถผูกสัมพันธ์เป็นคู่บำเพ็ญเพียร ระดับความประทับใจคือ 3 ดาว]

หานเจวี๋ยเห็นตัวอักษรประโยคดังกล่าวก็ยิ้มขมขื่นออกมา

แต่สิงหงเสวียนมองไม่ออก นางเดินอ้อมหานเจวี๋ยไปหยิบตำราโอสถมาเริ่มพลิกเปิดอ่าน

ดูเหมือนว่านางกำลังหาอะไรบางอย่าง

หานเจวี๋ยคอยด้วยความกระวนกระวายใจ

ควรลงมือดีหรือไม่

หากให้สิงหงเสวียนนำตำราโอสถออกไป เขาก็จะไม่ได้วิชากระบี่มา

ดูเหมือนสิงหงเสวียนจะได้รับบาดเจ็บ กลิ่นอายพลังไม่สงบอย่างยิ่ง

หรือว่าจะลอบทำร้ายนาง

ทำให้นางรับมือไม่ไหวแล้วถอยไป

ในขณะที่หานเจวี๋ยลังเลอยู่นั้น พลันมีลมเย็นยะเยือกสายหนึ่งม้วนเข้ามาจากทางประตูใหญ่

หานเจวี๋ยไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกชนกระเด็นออกไปกระแทกกับผนัง จากนั้นร่วงลงบนพื้น

ไม่เจ็บปวดเท่าใดนัก แค่ตกใจเล็กน้อย

หานเจวี๋ยเพ่งมองไป ผู้เฒ่าเถี่ยนี่!

เขาคอพับ เท้าขวาสั่นกระตุก แสร้งเป็นลมล้มลงไป

“วางตำราโอสถของข้าลงเดี๋ยวนี้!”

ผู้เฒ่าเถี่ยออกคำสั่งเสียงเข้ม น้ำเสียงเย็นเฉียบ

สิงหงเสวียนยิ้มเย็น “ที่แท้ท่านก็กลับมาแล้ว!”

ผู้เฒ่าเถี่ยตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้ากลับมานานแล้ว เพียงแต่รอให้เจ้าเผยตัวออกมา ครั้งก่อนข้ากลับมาก็เห็นพวกเจ้าสองคนเช่นกัน หลายปีที่ผ่านมา ศิษย์คนอื่นไม่มีผู้ใดรับทำหน้าที่ของข้า มีเพียงเจ้าสองคนที่ตกลงรับ ต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเป็นแน่”

เมื่อพูดจบ ผู้เฒ่าเถี่ยซัดฝ่ามือไปทางสิงหงเสวียนทันที

กลางฝ่ามือของเขามีกระดาษยันต์แปะอยู่หนึ่งแผ่น

สิงหงเสวียนกระโดดหลบตามจิตใต้สำนึก ฝ่ายผู้เฒ่าเถี่ยปล่อยสายฟ้าออกจากกลางฝ่ามือ แปรเปลี่ยนเป็นตาข่ายสายฟ้าพันรัดสิงหงเสวียนเอาไว้

จากนั้นผู้เฒ่าเถี่ยยกขาเตะสิงหงเสวียนลอยกระเด็นออกไป

แทบจะพริบตาเดียว ผู้เฒ่าเถี่ยก็ชิงตำราโอสถกลับคืนมาได้

ร่างของสิงหงเสวียนร่วงลงกับพื้น นางสั่นกระตุกไปทั้งตัว

ผู้เฒ่าเถี่ยถือโอกาสโจมตีต่อ สิงหงเสวียนจึงลนลานวิ่งหนีไป

คนทั้งสองพุ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

หานเจวี๋ยที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นเกิดความลังเลว่าจะลุกขึ้นมาดีหรือไม่

ไม่ได้!

ถึงจะลุกขึ้นมา ก็ไม่อาจลบล้างความผิดได้อยู่ดี

หานเจวี๋ยก็อยากจะหนีเช่นกัน แต่สถานการณ์อันตรายเกินไป เขาไม่รู้ว่าควรหนีไปทางไหนด้วยซ้ำ

เขารอคอยด้วยความอดทน

ผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม หานเจวี๋ยทนไม่ไหวเกาก้นตัวเอง

จู่ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายพลังที่ใกล้เข้ามาทางหอ

ผู้เฒ่าเถี่ย!

หานเจวี๋ยไม่กล้าขยับตัว

ผู้เฒ่าเถี่ยก้าวเข้ามาในหอ เมื่อเขาเห็นหานเจวี๋ยก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

หานเจวี๋ยไอขึ้นมาทันใด

ผู้เฒ่าเถี่ยเดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้านข้าง พลางจ้องมองหานเจวี๋ยอย่างเงียบๆ

หานเจวี๋ยเผยทักษะการแสดงที่โดดเด่นและสมจริงที่สุดจากชาติก่อนและชาตินี้ออกมา

เขากุมศีรษะลุกขึ้น จากนั้นมองไปรอบๆ ด้วยความงุนงง ครั้นเห็นผู้เฒ่าเถี่ยก็พลันทำท่าประหลาดใจ

“ผู้เฒ่าเถี่ย! ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว!”

หานเจวี๋ยหดคอมองไปรอบด้านด้วยความตื่นตระหนก

เขาเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “มารหญิงคนนั้นไปที่ใดแล้ว”

ผู้เฒ่าเถี่ยมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หานเจวี๋ยกุลีกุจอลุกขึ้นยืน ก้มหน้าลงพลางหันไปหาผู้เฒ่าเถี่ย ทำท่าทางวิตกกระวนกระวาย

หานเจวี๋ยกำลังเดิมพัน!

เดิมพันว่าอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องที่สิงหงเสวียนกับเขาพูดคุยกันแน่นอน

เพราะหากถูกจับได้ละก็ หานเจวี๋ยมีแต่ต้องสู้สุดชีวิตเท่านั้น

“นางบอกกับเจ้าว่าอย่างไร” ผู้เฒ่าเถี่ยถาม

หานเจวี๋ยไม่กล้าปิดบัง ตอบไปตามความจริง

“หึ นางอยากเลี้ยงเจ้าไว้เป็นสามีอย่างนั้นหรือ ช่างน่าขันเสียจริง”

ผู้เฒ่าเถี่ยทั้งฉุนทั้งขำ รู้สึกว่าเจ้าเด็กคนนี้กำลังเพ้อฝันอยู่

เขาพินิจพิจารณาหานเจวี๋ย

เอ๋ จะว่าไป เจ้าเด็กคนนี้ดูดีขึ้นจริงๆ ดูจากแค่ใบหน้าและแววตาของเขาแล้ว ไม่ได้ด้อยไปกว่าศิษย์ฝ่ายในเหล่านั้นเลย

เปลี่ยนไปมากนัก!

หรือว่า…

ผู้เฒ่าเถี่ยยื่นมือออกมาจับข้อมือขวาของหานเจวี๋ย ครุ่นคิดไตร่ตรองดู

หานเจวี๋ยตึงเครียดยิ่ง เตรียมพร้อมจะตอบโต้ทุกเวลา

‘เจ้าเด็กคนนี้ไร้รากวิญญาณ อีกทั้งยังไร้ตบะ หรือว่าข้าจะคิดมากเกินไป’