ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 508

บทที่ 508 เทพมารฟ้าบุพกาลปรากฏ มหาเคราะห์เผยเค้าลาง

เมื่อเผชิญหน้ากับเทพมารขุนพลสวรรค์ที่ทรงฤทธิ์น่าพรั่นพรึง แม้ว่าบรรพจารย์ซานชิงจะเรียกใช้พลังวิเศษแล้ว ก็ยังต้านไว้ไม่อยู่

ตูม!

เกิดเสียงดังกึกก้องฟ้าดิน บรรทัดทองในมือบรรพจารย์ซานชิงถูกทำลายจนป่นปี้ ร่างจำลองเก้าบงกชด้านหลังก็ย่อยยับตามไปด้วย

สีหน้าบรรพจารย์ซานชิงเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาล่าถอยไปอีกครั้ง

เทพมารขุนพลสวรรค์ไม่ได้ตามโจมตีต่อ เพียงมองเขาอย่างเยียบเย็น ก่อนร่างสลายไปดุจกลุ่มควัน

หมู่เมฆสลายตัว สายลมกวาดม้วนเมฆา ขุนเขาลำธารย่อยยับ ฝุ่นดินปลิวว่อน ในฉากที่ราวกับวันโลกาวินาศเช่นนี้ บรรพจารย์ซานชิงยืนอยู่บนโลกด้วยสีหน้าซีดเผือด

มือขวาของเขาสั่นระริก บรรทัดทองที่ป่นปี้ไปก่อตัวขึ้นใหม่อีกครั้ง แต่เขากลับไม่โจมตีเขตเซียนร้อยคีรีต่อแล้ว

พลังของเทพมารขุนพลสวรรค์แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ!

แกร่งจนทำให้เขาไม่กล้าบุ่มบ่ามเคลื่อนไหว

‘เขาเป็นใครกันแน่’

บรรพจารย์ซานชิงคิดอย่างกระวนกระวายใจ แดนเซียนมียอดคนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร

อีกด้านหนึ่ง

หานเจวี๋ยก็รู้สึกฉงนเช่นกัน

เหตุใดคนผู้นี้ราวกับอริยะมรรคาสวรรค์เลยเล่า สังหารไม่ตายจริงๆ

ในเมื่อสังหารไม่ตาย หานเจวี๋ยจึงจงใจขับให้ล่าถอยไป สร้างภาพลักษณ์ข่มขวัญ

และได้ผลจริงๆ สิ่งมีชีวิตนับล้านในเขตเซียนร้อยคีรีล้วนตื่นเต้นขึ้นมา

บรรพจารย์ซานชิงแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ยังถูกโจมตีจนล่าถอยไปในสองหมัด เทพมารขุนพลสวรรค์ช่างแข็งแกร่งเหลือเกิน

“คนเมื่อครู่คือผู้ใด”

“ไม่รู้ หรือจะเป็นเจ้าสำนัก”

“ไม่ใช่ หน้าตาของเจ้าสำนักมิใช่เช่นนี้ น่าจะเป็นผู้ทรงพลังแห่งสำนักซ่อนเร้น”

“ศิษย์ผู้สืบทอดเหล่านั้นล้วนแข็งแกร่งมากจริงๆ”

“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ผู้พิทักษ์หลักก็เคยตะเพิดศัตรูทั้งหมดในละแวกเขตเซียนร้อยคีรีไปเช่นกัน”

“แม้แต่อริยะก็ไม่อาจบุกเข้ามาในเขตเซียนร้อยคีรีได้หรือ สำนักซ่อนเร้นของพวกเราแข็งแกร่งเกินไปแล้วจริงๆ!”

….

บนเนินเขา สามเซียนยอดลำนำรับชมอย่างมีความสุขยิ่ง

เซียนเทียมฟ้ากล่าวด้วยความตื่นเต้น “พี่ใหญ่ สายตาท่านยอดเยี่ยมจริงๆ สำนักซ่อนเร้นของพวกเราคือกลุ่มอิทธิพลที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนเซียนอย่างแน่นอน!”

เซียนหน้าเหยี่ยวก็รู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน แต่ยังนับว่าควบคุมได้ แค่นเสียงเอ่ย “พี่ใหญ่เคยมองพลาดเสียที่ไหน พวกเราต้องรับใช้สำนักซ่อนเร้นให้ดี ในอนาคตอาจจะบรรลุตบะระดับเดียวกับศิษย์ผู้สืบทอดคนเมื่อครู่ก็เป็นได้!”

ศิษย์ในนามแทบทั้งหมดล้วนคิดว่าเทพมารขุนพลสวรรค์คือศิษย์ผู้สืบทอดของหานเจวี๋ย

แต่เหล่าศิษย์ผู้สืบทอดล้วนทราบดีว่านั่นเป็นเพียงร่างจำลองแขนงหนึ่งของท่านเจวี๋ย

ทว่าท้ายที่สุดแล้วหานเจวี๋ยมีร่างจำลองอยู่กี่แขนงนั้น ไม่มีผู้ใดทราบเลย

หลี่เต้าคงเคยเผชิญหน้ากับร่างจำลองทั้งเก้าตนของหานเจวี๋ยในแบบจำลองการทดสอบ ทั้งเก้านั้นมีพลังวิเศษต่างกันออกไป สร้างความประทับใจล้ำลึกแก่เขา

สุดท้าย บรรพจารย์ซานชิงก็จากไป

สำนักซ่อนเร้นรอดพ้นวิกฤตที่ไม่นับว่าเป็นวิกฤตไปได้อีกครั้ง

หานเจวี๋ยกลับไปที่อารามเต๋า นั่งสมาธิบนบัวดำล้างโลกสามสิบหกวัฏจักร เขาถามในใจว่า ‘ต้องทำอย่างไรถึงจะสังหารบรรพจารย์ซานชิงได้’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสามพันล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ต่อสู้นอกขอบเขตมรรคาสวรรค์ หรือไม่ก็ตัดสะบั้นดวงชะตามรรคาสวรรค์]

หานเจวี๋ยตกอยู่ในห้วงความคิด ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ถาม แต่เขาคิดอยู่เสมอว่าจะเกิดความเปลี่ยนแปลง ถึงอย่างไรก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ซ้ำช่วงนี้ดวงชะตามรรคาสวรรค์ยังเกิดความเปลี่ยนแปลงด้วย

จับบรรพจารย์ซานชิงมัดแล้วพาออกไปเลยดีหรือไม่นะ

แต่ถ้าออกไปก็ต้องเผชิญหน้ากับบทลงทัณฑ์จากเหล่าอริยะ

ส่วนเรื่องตัดสะบั้นดวงชะตามรรคาสวรรค์ ตอนนี้หานเจวี๋ยยังไม่เป็นศาสตร์วิชาแขนงนี้

ช่างเถอะ

ปล่อยเขาไปก่อน

พิสูจน์มรรคให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน!

หานเจวี๋ยไม่คิดมากอีก ฝึกบำเพ็ญต่อ

หลังผ่านการโจมตีจากบรรพจารย์ซานชิง คาดว่าเหล่าอริยะคงไม่มาหาเรื่องเขาอีกภายในระยะเวลาอันสั้นนี้