ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 517

บทที่ 517 ผลกรรมในโลกมนุษย์ พิสูจน์มรรคเป็นอริยะ

บทสนทนาของพวกจี้เซียนเสินถูกหานเจวี๋ยได้ยินเข้า เขาคลี่ยิ้มและปล่อยผ่านไป

ดูท่าทางจะเกิดความวุ่นวายในเผ่าสวรรค์ขึ้นแล้วจริงๆ จี้เซียนเสินถึงกับต้องเริ่มเสาะแสวงหากำลังพลของตนเองที่เผ่ามนุษย์

น่าเสียดายที่เจ้ามองข้ามไป

พรสวรรค์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกถูกซ่อนอยู่ที่นี่!

หานเจวี๋ยไม่ค่อยสนใจหานทั่วนัก แต่เมื่อได้ยินจี้เซียนเสินพูดจาดูถูกดูแคลนเช่นนี้ เขาก็นึกอยากผลักดันหานทั่วขึ้นมา

ไม่ว่าอย่างไร หานทั่วก็เป็นลูกชายของเขา หากวันหน้าเขามีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วแดนเซียน หานเจวี๋ยก็จะพลอยได้รับอานิสงส์ไปด้วย

หานเจวี๋ยสอดส่ายสายตามองหาหานทั่ว

เด็กผู้นี้ไปฝึกบำเพ็ญอยู่บนเนินเขาเล็กๆ ในเมือง ไม่เคยลงสนามรบเลยตลอดห้าปีที่ผ่านมา สาเหตุหลักเป็นเพราะช่วงนี้เมืองป้องบูรพาไม่ได้เผชิญกับภัยคุกคามร้ายแรง อสูรกายที่บุกมาหลายครั้งก็เป็นอสูรกายชั้นต่ำสุด

วิชาหลอมกายาที่ชิงหลวนเอ๋อร์ถ่ายทอดให้นั้นก็ถือว่าไม่เลว อย่างน้อยคนรุ่นราวคราวเดียวกันในเมืองป้องบูรพา รวมไปถึงผู้บำเพ็ญ ต่างก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหานทั่ว

หานเจวี๋ยสะบัดมือหนึ่งครั้ง พลังเวทไร้รูปร่างกลุ่มหนึ่งก็ลอยเข้าไปในร่างของหานทั่ว

พลังเวทกลุ่มนี้คลายผนึกสายเลือดในกายของหานทั่ว ประมาณหนึ่งในหมื่นส่วน ซึ่งเพียงพอที่จะทำให้หานทั่วเหาะเหินบนท้องฟ้าได้

เหตุที่ไม่ปลดผนึกทั้งหมด เป็นเพราะว่าสายเลือดเทพมารอนธการแข็งแกร่งเกินไป เขากลัวว่าหานทั่วจะหลงทาง หรือไม่ก็ไปสะดุดตาอริยะเข้า

วันนั้น จู่ๆ หานทั่วก็รู้สึกถึงความผ่อนคลายไปทั่วทั้งร่างกาย พลังเต็มเปี่ยม การฝึกบำเพ็ญเป็นไปอย่างราบรื่น

ในปีนี้ เมืองป้องบูรพามีบุตรแห่งสวรรค์ที่ฝึกฝนด้วยตนเองปรากฏตัวขึ้นคนหนึ่ง มีนามว่าหานทั่ว อายุยังไม่ถึงยี่สิบปี แต่สามารถเคลื่อนย้ายหินยักษ์หนักล้านจินได้แล้ว ทำให้ปรมาจารย์เซียนทุกคนในเมืองต่างก็ตกตะลึง

สิบปีต่อมา

หานทั่วอาศัยเพียงเรี่ยวแรงของตนเอง กวาดล้างถ้ำที่อยู่ของอสูรกายรอบเมืองป้องบูรพาได้จนหมด ชื่อเสียงของเขาระบือไกลไปถึงเมืองเผ่ามนุษย์ข้างเคียง

ในคืนหนึ่ง

ขณะที่หานเจวี๋ย ชิงหลวนเอ๋อร์ และหานทั่วกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่นั้น จู่ๆ หานทั่วก็วางตะเกียบลง สูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็หันไปพูดกับหานเจวี๋ยว่า “ท่านพ่อ ข้าตัดสินใจจะเชื่อฟังคำของท่าน ข้าจะไปจากเมืองป้องบูรพา เพื่อตามหามรรคเซียนขอรับ”

มือที่ประคองถ้วยข้าวของชิงหลวนเอ๋อร์สั่นไหวเล็กน้อย นางกล่าวพร้อมกับฝืนยิ้ม “ทั่วเอ๋อร์ เจ้าคิดดีแล้วหรือ ไปจากบ้าน เจ้าต้องอยู่ตัวคนเดียวนะ”

นางเข้าใจดีว่าการฝึกมรรคหมายถึงอะไร

หานทั่วจากไปครั้งนี้ กลับมาอีกที นางและหานเจวี๋ยคงจะถูกดินกลบหน้าไปหมดแล้ว

หานทั่วสูดหายใจลึก และพยักหน้าอย่างจริงจัง

สายตาของเขาจ้องมองที่หานเจวี๋ย

แม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงเป็นถึงบุตรแห่งสวรรค์เผ่ามนุษย์ แต่ความเคารพในตัวบิดาของเขาก็ไม่เคยลดลงแม้แต่น้อย เขารู้สึกว่าบิดาของเขาไม่ใช่คนธรรมดา ต้องเป็นคนที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “อาหารมื้อนี้อาจเป็นมื้อสุดท้ายของครอบครัวเรา มาดื่มกินกันให้สำราญเถิด จากนี้ออกไปแสวงมรรค ในฐานะพ่อ ข้ามีคำชี้แนะจะมอบให้กับเจ้าเพียงสองประการ”

“ฝึกบำเพ็ญอย่างสงบเสงี่ยม หลีกเลี่ยงความขัดแย้ง”

“เราไม่ใช่นักโทษ อย่าให้ใครมาข่มเหงเราได้”

ความรู้สึกเศร้าสร้อยเกาะกินหัวใจของหานทั่ว ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขาเข้าใจดีว่าการจากไปครั้งนี้ กว่าจะหวนกลับมาผืนทะเลคงจะกลายเป็นทุ่งนาไปเสียแล้ว

ทว่าจิตใจที่มุ่งสู่ทางมรรคของเขานั้นไม่อาจหักห้ามได้

หานเจวี๋ยกล่าวด้วยท่าทีขึงขัง “อย่าทำตัวเป็นเด็ก จำไว้ น้ำตาเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุด หากเจ้าหลั่งน้ำตาให้ใครเห็น เขาจะคิดว่าเจ้าอ่อนแอ สมควรถูกรังแก”

หานทั่วได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้

คืนนี้ แสงโคมไฟในจวนสกุลหานถูกจุดสว่างไสวไปตลอดทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น

หานเจวี๋ยและชิงหลวนเอ๋อร์ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ ส่งหานทั่วจากไปจนลับตา

หานทั่วเดินไปสามก้าวก็หันกลับมามอง จนในที่สุดก็หายลับไปที่หัวมุมถนน

หานเจวี๋ยรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่บ้างเล็กน้อย เขาเฝ้าดูหานทั่วเติบโตขึ้นมา จนลูกชายกลายเป็นผู้ใหญ่ ออกไปตามหาชีวิตของตนเองในวันนี้ ความรู้สึกอาวรณ์ดังกล่าวไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตอนที่หยางเทียนตงและสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นจากไปเมื่อครานั้น ยังไม่เคยทำให้เขารู้สึกเช่นนี้เลย

นั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

กับลูกในใส้ย่อมรู้สึกต่างกัน

ในที่สุดชิงหลวนเอ๋อร์ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่หยุด นางซบลงกับอ้อมอกของหานเจวี๋ย

เวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ

ปีแล้วปีเล่า ชิงหลวนเอ๋อร์ค่อยๆ แก่ตัวลง

หานเจวี๋ยก็แก่ตัวไปพร้อมกับนาง

เหมือนคู่รักมนุษย์ทั่วไป

ห้าสิบปีต่อมา

ชิงหลวนเอ๋อร์ผู้แก่ชรานอนอยู่บนเตียง จ้องมองหานเจวี๋ยที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง

นางยกมือขวาที่สั่นไหวขึ้น พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงผะแผ่ว “ท่าน…ท่านพี่…”