ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 533

บทที่ 533.2 ตอนพิเศษ: กำเนิดเทพมารอนธการ

ข้ามีนามว่าหานทั่ว ถือกำเนิด ณ เมืองป้องบูรพาเขตชายแดนเผ่ามนุษย์

บิดานามว่าหานเจวี๋ย เป็นคหบดีผู้หนึ่ง มั่งคั่งร่ำรวย แต่ข้าไม่รู้ว่ารายได้ของเขามาจากที่ใด

มารดานามว่าชิงหลวนเอ๋อร์ ดูเหมือนจะบอบบาง แต่ทรงพลังอย่างยิ่ง

ตั้งแต่เล็กข้าถูกวินิจฉัยว่าไม่มีคุณสมบัติรากวิญญาณ ไม่อาจฝึกบำเพ็ญได้ โชคดีที่ท่านแม่ถ่ายทอดวิชาหลอมกายาให้ข้า ทำให้ข้ามีคุณสมบัติที่จะผงาดขึ้นมา

ยามเยาว์วัยเคยมีประสบการณ์ถูกสัตว์ร้ายล้อมโจมตี ทำให้ข้ากระหายในพลังมากยิ่งขึ้น

หลังเติบใหญ่ ด้วยคำชี้แนะจากท่านพ่อ ข้าตัดสินใจออกจากเมืองป้องบูรพา มุ่งแสวงหามรรค

….

ฟ้าไกลปฐพีกว้าง ขุนเขาเรียงสลับ เสมือนมังกรหมอบเรียงรายบนพื้นดิน

หานทั่วในชุดสีดำมุ่งหน้าไปพร้อมฝึกฝนกระบวนท่าไปด้วย หมัดมือพลิกสลับ เกิดกระแสลมรุนแรง

‘วิชาหลอมกายาชุดนี้ของท่านแม่แข็งแกร่งจริงๆ กระตุ้นเปิดศักยภาพแฝงของข้า พละกำลังกายของข้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ประหนึ่งสัตว์ร้ายบรรพกาล’

มุมปากหานทั่วยกโค้งขึ้น คิดอย่างร่าเริง

ก่อนหน้านี้เขาได้พบผู้อาวุโสท่านหนึ่ง อีกฝ่ายเคยบอกไว้ว่ามหามรรคสามพันวิถี มิใช่เพียงฝึกบำเพ็ญวิชาเวท ยังมีหลอมกายาด้วย ผู้ทรงพลังอันดับต้นๆ ในโลกก็มีผู้อาวุโสที่มีร่างกายแกร่งกล้าทรงพลังอยู่

เขาต้องการกลายเป็นตัวตนเช่นนั้น!

หานทั่วคิดพลางเดินมุ่งหน้าต่อไป

ในเวลานี้เอง

จู่ๆ เขามองเห็นเมฆาแดงสายหนึ่งพุ่งขึ้นมาจากซอกเขาด้านหน้า น่าตื่นตาอย่างยิ่ง

เขาเลิกคิ้วแวบหนึ่ง นึกสนใจขึ้นมา มุ่งเข้าไปหาทันที

ผ่านไปไม่นาน เขามาถึงด้านหลังภูเขา ยืดหัวมองอย่างระมัดระวัง มองเห็นว่าใต้เมฆาแดงคือหุบเขาแห่งหนึ่ง สัตว์ร้ายสีแดงฉานขนาดมหึมาตัวหนึ่งกำลังต่อสู้กับสตรีนางหนึ่งอยู่

สัตว์ร้ายสีแดงตัวนี้ไม่มีขนยาว ร่างกายเรียบลื่นเสมือนเปลือกหุ้ม มีหกขา โครงร่างเหมือนแมงมุมทว่าครึ่งท่อนบนคล้ายมนุษย์ ใบหน้าดุร้าย สองมือปล่อยหมอกพิษออกมาไม่หยุด

คู่ต่อสู้คือสตรีชุดเหลืองนางหนึ่ง รูปโฉมนางงดงามอ่อนวัย เดินเหินดุจโบยบิน สองมือสำแดงวิชาเวทอย่างต่อเนื่อง กระบี่บินเจ็ดเล่มดุจมีสติปัญญา ล้อมโจมตีสัตว์ร้ายสีแดง

‘ร้ายกาจนัก!’

หานทั่วแววตาเป็นประกาย เฝ้าชมด้วยความหลงใหล

ผู้บำเพ็ญเซียนที่เขาเคยพบมีน้อยเหลือเกิน เพิ่งเคยเห็นวิชาเวทที่ควบคุมกระบี่อย่างงดงามเช่นนี้เป็นครั้งแรก

นี่สินะผู้บำเพ็ญเซียน!

หานทั่วรับชมอยู่เงียบๆ

สัตว์ร้ายสีแดงมิใช่คู่ต่อสู้ของสตรีชุดเหลืองอย่างสิ้นเชิง ไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็พลาดท่าพ่ายแพ้ หกขาถูกตัดขาด ร่างกายมหึมาล้มกองอยู่บนพื้น

หานทั่วกำลังจะจากไป

ฟิ้ว!

กระบี่บินเล่มหนึ่งพลันพุ่งเข้ามา เฉียดผ่านใบหูหานทั่วไป เกือบทำร้ายเขา

หานทั่วเบิกตากว้าง รีบตะโกน “แม่นาง! อย่าวุ่นวายเลย! ข้ามิมีเจตนาร้าย!”

เสียงของสตรีชุดเหลืองแว่วมา “หึ ข้ารู้ แต่มาแอบมองการต่อสู้ของผู้อื่นอยู่ด้านข้าง เป็นพฤติกรรมที่ไร้มารยาทยิ่ง หากเป็นผู้อื่น เจ้าอาจตายไปแล้ว ”

หานทั่วรู้สึกละอายใจ ลุกขึ้นมาพลางกล่าวว่า “ขออภัย ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

พอพูดจบ เขาก็หันหลังจากไปทันที

พลังของสตรีชุดเหลืองแข็งแกร่งเกินไปทำให้เขาสัมผัสได้ว่าอันตรายอย่างยิ่ง จำเป็นต้องหลีกให้ห่าง

หานทั่ววิ่งหนีสุดกำลัง

ครึ่งชั่วยามผ่านไป เขาถึงได้หยุดลงริมแม่น้ำเล็กๆ สายหนึ่ง หอบหายใจ

‘น่าจะพ้นแล้ว ท่านพ่อเคยบอกไว้ หากพบผู้ที่มีพลังต่างชั้นกับตัวเองเกินไป ต้องพยายามหลีกหนีให้ได้’

หานทั่วคิดเงียบๆ ขณะที่เขากำลังโน้มตัวลงดื่มน้ำ จู่ๆ ก็พบว่าสตรีชุดเหลืองจ้องมองตนด้วยรอยยิ้มอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม เขาสะดุ้งรีบถอยหนี

สตรีชุดเหลืองป้องปากกล่าวยิ้มๆ “เจ้าไม่มีคลื่นพลังวิญญาณเลย น่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดา แต่เจ้าสามารถมาถึงที่นี่ได้ หรือว่าเจ้าเป็นผู้ฝึกกาย”

หานทั่วเอ่ยถามด้วยความหวาดระแวง “แม่นาง ข้าขอโทษไปแล้ว เหตุใดเจ้ายังตามมาอีก”

สตรีชุดเหลืองมองพินิจหานทั่ว พึมพำกับตัวเอง “เลือดลมไม่เลวเลยจริงๆ เมื่อครู่ฝีเท้าก็ว่องไวยิ่ง”

หานทั่วได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวาย

หรือว่านี่คือปีศาจที่ท่านพ่อเคยเอ่ยถึง

จำแลงเป็นหญิงงามเพื่อเข้าใกล้เหยื่อ

สตรีชุดเหลืองเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อย่าได้กังวลไป ข้ากำลังตามหาของล้ำค่าฟ้าดินสำหรับปรุงยาอายุวัฒนะ เจ้าอยากช่วยข้าหรือไม่ หลังเสร็จงาน ข้าจะแบ่งยาให้เจ้าหนึ่งเม็ด”

ยาอายุวัฒนะหรือ

หานทั่วตาเป็นประกาย ถามขึ้นว่า “จริงหรือ”

“ไร้สาระ!”

“เหตุใดเจ้าถึงไว้ใจข้า”

“ไม่ได้ไว้ใจ แต่ข้ามีเวลาไม่มาก ต้องการผู้ฝึกกายสักคนช่วยดึงดูดความสนใจของสัตว์ร้ายให้ข้า เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่มีทางส่งเจ้าไปตาย แค่ช่วยล่อสัตว์ร้ายไปจากข้าก็พอ”

“แค่เม็ดเดียวหรือ”

หานทั่วขมวดคิ้วพลางถาม พอได้ยินเรื่องยาอายุวัฒนะ คนแรกที่เขานึกถึงไม่ใช่เก็บไว้ใช้เอง แต่เป็นบิดามารดา

สตรีชุดเหลืองแค่นเสียง “เมื่อถึงเวลานั้นก็ต้องดูว่าจะหลอมออกมาได้กี่เม็ด ถึงอย่างไรข้าก็ต้องการเพื่อช่วยชีวิตเม็ดเดียวเท่านั้น ตกลงหรือไม่ ไวหน่อย ข้ารีบอยู่”

หานทั่วพิจารณาสตรีชุดเหลืองอย่างละเอียด รู้สึกว่าอีกฝ่ายดูไม่เหมือนคนโกหก

“ได้!”

“เช่นนั้นตามข้ามา!”

สตรีชุดเหลืองหันหลังจากไป หานทั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขย่งเท้ากระโดด เหยียบผิวน้ำข้ามฝั่ง ไล่ตามสตรีชุดเหลืองไป

….

เมฆอัสนีกลิ้งตลบ สายฟ้านับไม่ถ้วนเกี่ยวกระหวัดผสานปานอาชาขาว ภายในป่าเขาสัตว์ร้ายรูปร่างคล้ายหมีตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว กระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่

ด้านหน้านั้น หานทั่ววิ่งห้ออย่างรวดเร็ว เหลียวมองเป็นระยะๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดผวา

“สมควรตาย! สัตว์ร้ายตัวใหญ่ขนาดนี้เพียงพอจะพังเมืองให้ราบด้วยซ้ำ! สตรีนางนั้นหลอกข้า!”

เขาได้แต่กัดฟัน วิ่งหนีสุดชีวิต!

“โฮก….”

เสียงคำรามจากด้านหลังสั่นสะเทือนแก้วหู เพิ่มความน่าหวาดกลัวให้กับราตรีนี้

ตูม!

หานทั่วสัมผัสถึงสายลมกระโชกที่โจมตีเข้ามาพร้อมแรงกดดันมหาศาลยิ่ง เขาเพิ่งเหลียวไปมอง ก็ถูกต้นไม้ใหญ่ยักษ์ต้นหนึ่งฟาดปลิวออกไป

โลหิตสาดกระจาย หานทั่วกระแทกเข้ากับผาหินด้านข้างอย่างรุนแรง เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในของตนล้วนพังไปหมดแล้ว

หาวทั่วล้มอยู่บนพื้น เพิ่งเงยหน้าขึ้นก็พบว่าสัตว์ร้ายร่างหมีมาถึงตรงหน้าตนแล้ว แสงจันทร์ถูกร่างบึกบึนของมันบดบัง เขาสบเข้ากับดวงตาแดงฉานและดุร้ายคู่นั้นของมัน

สัตว์ร้ายร่างหมีก้มหน้าลงมา คำรามใส่หานทั่ว กระแสลมปนกลิ่นคาวเลือดพัดเข้าใส่จนหานทั่วแทบเป็นลม