ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 537

บทที่ 537 สำนักเต๋ารวมเป็นหนึ่ง ความฝันเฟื่องของหานทั่ว

ฉิวซีไหลและมหาจักรพรรดิเซียวล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส!

หานเจวี๋ยเลิกคิ้ว มารมรรคาสวรรค์ตนนี้แข็งแกร่งนัก

เขาเงยหน้ามองขึ้นไป ชั้นฟ้าที่สามสิบสามเงียบสงัดวังเวง หลุมดำที่ซ่อนเร้นมารมรรคาสวรรค์ไว้ยังอยู่ อัสนีม่วงพัวพัน ท่ามกลางความเงียบแฝงความกดดันเอาไว้

หานเจวี๋ยรับรู้ถึงกลิ่นอายของมารมรรคาสวรรค์ได้ เจ้าตัวนี้หนีออกมาไม่ได้ เช่นนั้นเขาทำร้ายเหล่าอริยะได้อย่างไร

โจมตีด้วยพลังจิตหรือ

หานเจวี๋ยคิดไม่ออกเลย

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มารมรรคาสวรรค์ยังไม่เข้าสู่มรรคาสวรรค์ เช่นนั้นเขาก็ยังมีเวลา

ฉวยโอกาสจากช่วงเวลานี้ หานเจวี๋ยต้องรีบแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ พยายามสังหารมารมรรคาสวรรค์ในเสี้ยววินาทีให้ได้ในเร็ววัน

หลังจากหานเจวี๋ยอ่านจดหมายเสร็จ ก็หลับตาลง เริ่มฝึกบำเพ็ญ

เนื่องจากการปรากฏขึ้นของมารมรรคาสวรรค์ทำให้ชั้นฟ้าที่สามสิบสามแปรเปลี่ยนเป็นเงียบสงัดวังเวง เหล่าอริยะไม่แสดงธรรมอีก ไม่มีผู้บำเพ็ญมาคารวะเยี่ยมเยือน

บรรยากาศอันน่าหวั่นเกรงนี้คืบคลานไปทั่วแดนเซียนอย่างรวดเร็ว ศิษย์ในสำนักนิกายแห่งอริยะเริ่มแพร่ข่าวลือออกไป กล่าวว่าวิกฤตการณ์มรรคาสวรรค์มาเยือนแล้ว!

สามร้อยปีต่อมา

เสียงอริยะก้องไปทั่วแดนเซียน

“ข้า เทพสูงสุดหนานจี๋ขอน้อมนำนิกายฉ่านเข้าสู่สำนักเต๋า ยกย่องอริยะฉิวซีไหลเป็นเจ้ามรรคา!”

“ข้า เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยขอน้อมนำนิกายเจี๋ยเข้าสู่สำนักเต๋า ยกย่องอริยะฉิวซีไหลเป็นเจ้ามรรคา!”

“ข้า ฝูซีเทียนขอน้อมนำเผ่ามนุษย์ให้ความศรัทธาต่อสำนักเต๋า ยกย่องอริยะฉิวซีไหลเป็นเจ้ามรรคา!”

“ข้า มหาจักรพรรดิเซียวขอน้อมนำเผ่ามารและผู้บำเพ็ญมารในปวงสวรรค์เข้าสู่สำนักเต๋า ยกย่องอริยะฉิวซีไหลเป็นเจ้ามรรคา!”

“ข้า ฉิวซีไหลขอน้อมนำสำนักพุทธเข้าสู่สำนักเต๋า นับจากนี้เป็นต้นไป อริยะต่างอยู่ภายใต้สำนักเต๋า ดวงชะตามรรคาสวรรค์หวนสู่สำนักเต๋า สรรพสิ่งเป็นพยาน!”

ภายในอารามเต๋า หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น สีหน้าท่าทางแปลกพิกล

อริยะผนึกกำลังกันหรือ

แถมยังให้ฉิวซีไหลเป็นผู้นำด้วย

ช้าก่อน!

หรือว่าพวกเขาคิดจะนำดวงชะตามรรคาสวรรค์ทั้งหมดถ่ายทอดสู่ร่างฉิวซีไหล แล้วให้ฉิวซีไหลไปจัดการมารมรรคาสวรรค์

ยิ่งคิดหานเจวี๋ยก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

เขาเงยหน้ามองขึ้นไป อาณาเขตเต๋าของฉิวซีไหลถูกลำแสงขนาดมหึมาสายหนึ่งครอบคลุมไว้ ดูศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่

หานเจวี๋ยถามเงียบๆ ‘หลังจากฉิวซีไหลผสานรวมกับดวงชะตามรรคาสวรรค์ของเหล่าอริยะแล้ว จะสามารถสังหารข้าในเสี้ยววินาทีได้หรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งหมื่นล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[มีความเป็นไปได้แน่นอน]

หนังตาหานเจวี๋ยกระตุกไม่หยุด ดูท่าว่าต่อจากนี้คงออกจากอาณาเขตเต๋าไม่ได้แล้ว มิเช่นนั้นเรือจะพลิกคว่ำในร่องน้ำได้ง่ายๆ

หานเจวี๋ยปรับสภาพอารมณ์ ฝึกบำเพ็ญต่อ ส่วนมารมรรคาสวรรค์ เขาไม่สนใจแล้ว

อยู่เหนือฉิวซีไหลให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน!

….

ณ ห้วงนภาเหนือทะเลไร้ขอบเขต หลี่เต้าคงและสือตู๋เต้ายืนประจันหน้ากันอยู่บนยอดเมฆ

สือตู๋เต้าขมวดคิ้วกล่าว “อริยะร่วมมือกัน หรือว่าในหลุมดำนั้นจะมีตัวตนอันน่าหวาดหวั่นอันใดซ่อนอยู่”

หลี่เต้าคงเอ่ยเสียงเย็น “สือตู๋เต้า ตั้งใจตัดสินแพ้ชนะกับข้าหน่อย”

สือตู๋เต้าได้ยินก็เผยสีหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างหมดความอดทน เอ่ยว่า “เจ้ามิใช่คู่ต่อสู้ของข้าเลย เหตุใดเอาแต่ตามตอแยข้าอยู่นั่น เจ้าแพ้ไม่เป็นหรืออย่างไร”

“ฮึ่ม เจ้ายังไม่ได้เอาชนะข้าอย่างแท้จริง”

“ต้องทำอย่างไรถึงจะนับว่าเอาชนะอย่างแท้จริง สังหารเจ้าหรืออย่างไร”

“ข้ารู้จักคนผู้หนึ่ง ความแข็งแกร่งของเขาทำให้ข้ายอมรับทั้งกายใจ ส่วนเจ้าแม้จะแข็งแกร่ง ทว่ายังไม่แกร่งจนทำให้ข้ารู้สึกสิ้นหวังได้”

“ฮ่าๆ”

เจตนาสังหารวาบผ่านดวงตาของสือตู๋เต้า