ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 550

บทที่ 550 คู่บำเพ็ญเพียร เลิศเอกาเผยตัว

เมื่อสงครามระหว่างเผ่าปีศาจและเผ่าสวรรค์สิ้นสุดลง ชื่อเสียงของเผ่าปีศาจก็เลื่องลือขึ้นเรื่อยๆ เนื่องด้วยเหตุนี้สรรพสิ่งจึงได้ทราบว่าเผ่าสวรรค์ใช่ว่าจะคงกระพันรบไร้พ่าย ใช่ว่าจะไม่อาจท้าทายได้

วัฏจักรเริ่มต้นขึ้น เผ่าปีศาจผงาดขึ้นมาอีกครั้ง

ต่อจากเผ่ามาร ความจริงแล้วเป็นเผ่าจอมเวท ก่อนที่มรรคาสวรรค์จะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เผ่าปีศาจก็ถูกจัดให้อยู่ต่อจากเผ่ามารเช่นกัน คงไม่บังเอิญถึงเพียงนั้น ต้องเป็นลิขิตสวรรค์แน่นอน

ถึงแม้จะมีสงคราม แต่พัฒนาการของแดนเซียนกลับยอดเยี่ยมขึ้นเรื่อยๆ อย่างแท้จริง กระแสการบำเพ็ญแผ่ซ่านไปทั่วปวงสวรรค์หมื่นโลกา นอกเหนือไปจากเผ่าบรรพกาล เผ่าปีศาจและเผ่าสวรรค์แล้ว ยังมีเผ่าพันธุ์อีกมากมายที่ผงาดขึ้นมา ทั้งมีแนวโน้มว่าจะผุดขึ้นมาเรียงรายราวดอกเห็ด

มิใช่เพียงเท่านี้ หานเจวี๋ยยังสังเกตเห็นด้วยว่าแดนเซียนขยายใหญ่ขึ้น!

แปดทิศทั่วแดนแผ่ขยายรุกคืบเข้าไปในแดนต้องห้ามอันธการอย่างต่อเนื่อง ผืนดินขยายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว น่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง

หานเจวี๋ยสังเกตดูอย่างละเอียด พบว่าทั่วสารทิศในแดนเซียนมีกลิ่นอายแห่งอริยะ ที่แท้ก็เป็นฝีมือของอริยะ

หานเจวี๋ยเฝ้ามองอยู่สักพัก จากนั้นก็ฝึกบำเพ็ญต่อ

อวี้ผูถีและอริยะเจ็ดวิถีสร้างแรงกดดันให้แก่หานเจวี๋ย แม้จะผ่อนคลายได้เป็นครั้งคราว แต่เป้าหมายหลักของชีวิตย่อมเป็นการฝึกบำเพ็ญ

แม้จะมีคุณสมบัติไม่เป็นสองรองใคร แต่ถ้าคิดจะไปให้ถึงระดับมหามรรค ก็ยังต้องใช้เวลาอีกนาน

แล้วอย่างตี้จวินล่ะ ผ่านการบำเพ็ญมากี่มหาเคราะห์กัน

จินตนาการไม่ออก!

คำนวณไม่ได้เลย!

เป้าหมายในตอนนี้ของหานเจวี๋ยก็คืออริยะเสรี!

ถึงแม้จะบรรลุระยะกลางแล้ว แต่ความทะเยอทะยานเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องมี!

….

สองร้อยสามสิบปีต่อมา

ลี่เหยามาขัดจังหวะในขณะที่หานเจวี๋ยฝึกบำเพ็ญอยู่ นางมาขอเข้าพบหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยให้นางเข้ามาในอาราม

ลี่เหยาก้าวมาหยุดตรงหน้าหานเจวี๋ยแล้วค้อมกายคำนับ เอ่ยว่า “เจ้าสำนัก หลังจากบรรลุถึงระดับต้าหลัว ตบะของข้าก้าวหน้าขึ้นช้ายิ่ง ข้ารู้สึกอยู่เสมอว่ายังขาดอะไรบางอย่างไป”

หานเจวี๋ยตอบ “ขาดประสบการณ์กระมัง”

นิสัยของลี่เหยาเหมือนเขาไม่มีผิด ตั้งแต่มาถึงสำนักซ่อนเร้นก็ไม่ออกไปไหนอีกเลย แต่สิ่งที่ต่างไปจากเขาคือลี่เหยาไม่มีระบบ

ต้าหลัวเป็นขีดจำกัดสูงสุดของสิ่งมีชีวิตแล้ว หากไร้ซึ่งโชควาสนา ก็ก้าวหน้าต่อไปได้ยากนัก

ส่วนครึ่งอริยะ มีผู้ใดบ้างเล่าไม่ใช่บุตรแห่งสวรรค์หรือยอดฝีมือไร้เทียมทานที่น่าตื่นตะลึงแห่งยุค

ลี่เหยาขมวดคิ้ว เอ่ยว่า “ข้าไม่อยากออกไปหาประสบการณ์ โอกาสวาสนาอันยิ่งใหญ่ในโลกนี้ไหนเลยจะสู้ท่านได้”

หานเจวี๋ยถาม “เช่นนั้นเจ้ารู้สึกว่าขาดสิ่งใดไปเล่า”

ลี่เหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ กล่าวว่า “ข้าเคยฝึกประสบการณ์มาก่อนจะเข้าร่วมสำนักซ่อนเร้นแล้ว ตลอดการเดินทางในแดนเซียนเผชิญกับการสังหารฆ่าฟันมาไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร เมื่อมองย้อนกลับไป สิ่งที่ขาดไปน่าจะเป็นคู่ครอง”

คู่ครอง?

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

เขาฟังความหมายแฝงออก

เขาพิจารณาดูลี่เหยา ต้องกล่าวเลยว่าในด้านของรูปโฉม ในบรรดาสตรีที่เขาเคยรู้จักมาลี่เหยานับว่าเป็นหญิงงามอันดับต้นๆ คนหนึ่ง ด้านนิสัยใจคอก็ทำให้เขาชื่นชมยิ่ง

ลี่เหยาอยู่ในสำนักซ่อนเร้นโดยไม่มีสถานะชัดเจนมาตลอด มิใช่ศิษย์ของหานเจวี๋ย เพียงมีศักดิ์เสมอศิษย์รุ่นที่สองเท่านั้น

หานเจวี๋ยจมอยู่ในภวังค์ความคิด

ลี่เหยาปลุกความกล้าขึ้นมา จ้องมองหานเจวี๋ย

คำพูดเหล่านี้นางสะกดกลั้นเอาไว้มานานมากแล้ว

นับตั้งแต่หานเจวี๋ยช่วยเหลือนางไว้ ชี้นำนางมายังสำนักซ่อนเร้น ความรักก็หยั่งรากมานานแล้ว

ผ่านไปพักใหญ่

ลี่เหยาลุกขึ้นมา เดินเข้าไปหาหานเจวี๋ย

ใต้ต้นฝูซัง

ไก่คุกรัตติกาลมองไปทางอารามเต๋าของหานเจวี๋ย เอ่ยพึมพำ “เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าสตรีนางนั้นอยากกินไก่กันนะ”

ถูหลิงเอ๋อร์ได้ยินแล้วพลันลืมตาขึ้น ลอบโมโหอยู่ในใจ

บัดซบ!

ช้าไปก้าวหนึ่ง!

แต่นางไม่มีความกล้าเช่นนั้น ถึงอย่างไรนางก็เป็นศิษย์ของหานเจวี๋ย สถานะศิษย์อาจารย์ดุจขุนเขาใหญ่ลูกหนึ่งที่กดทับไว้ ทำให้นางไม่กล้าล้ำเส้น

อู้เต้าเจี้ยนถามด้วยความฉงน “กินไก่ นางอยากกินเจ้าหรือ”

ไก่คุกรัตติกาลกลอกตาใส่นางแวบหนึ่ง พูดว่า “เจ้าไม่เข้าใจหรอก โง่งม รู้จักแต่ฝึกบำเพ็ญ เจ้าน่ะเดิมทีสมควรเป็นศาลาใกล้น้ำได้ชมจันทร์ก่อนด้วยซ้ำ น่าเสียดาย เจ้าทึ่มเกินไป”