ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 559

บทที่ 559 อายุห้าหมื่นปี โทสะเทพอนธการ

“ข้าไม่กล้าเพ้อฝันเกินตัว แล้วแต่อริยะท่านจะจัดสรร”

หวงจุนเทียนเอ่ยเสียงขรึม ก้มศีรษะลงไป

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยจ้องมองหวงจุนเทียน ไม่ได้เอ่ยวาจา

ภายในห้องโถงตกอยู่ในความเงียบสงัด

ผ่านไปนานพักใหญ่

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยเอ่ยเรียบๆ ว่า “หวงจุนเทียน เจ้าอยากเป็นอริยะหรือไม่”

เปลือกตาหวงจุนเทียนกระตุกไม่หยุด ตอบไปว่า “แน่นอนว่าอยาก แต่ข้าอยากปกป้องนิกายเจี๋ยไว้มากกว่า หากไม่มีนิกายเจี๋ย ก็ไม่มีตัวข้าในวันนี้”

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยกล่าวว่า “สำนักดวงชะตาต่างๆ ล้วนจะแข่งขันกันเพื่อชิงตำแหน่งอริยะรายใหม่ นิกายเจี๋ยของข้ามีเพียงเจ้าที่เหมาะสมที่สุด ข้าจะปูทางไว้ให้เจ้า สิ่งที่เจ้าต้องทำคือเสริมอำนาจนิกายเจี๋ย เพิ่มพูนดวงชะตานิกายเจี๋ย”

หวงจุนเทียนขมวดคิ้วเอ่ยถาม “จิ่งเทียนกงเล่าขอรับ”

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยแค่นเสียงหยัน “เขาแปรพักตร์ไปนานแล้ว เขาภักดีต่อเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ มิเช่นนั้นเขาจะยกตำแหน่งให้เจ้าทำไม”

หวงจุนเทียนเงียบงัน

“เรื่องนี้กำหนดกันตามนี้เถิด ภายในหมื่นปี ข้าต้องการให้นิกายเจี๋ยมีจำนวนศิษย์เกินร้อยล้านคน ระดับเทพเกินห้าร้อยคน!” เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยประกาศกร้าว

หวงจุนเทียนสบถในใจ ช่างเรียกร้องสูงเสียจริง

ระดับเทพชุบเลี้ยงได้ง่ายดายปานนั้นหรือไร!

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอริยะ หวงจุนเทียนไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว

หลังจากอาณาเขตเต๋าของอริยะ หวงจุนเทียนเหาะลงมาจากชั้นฟ้าที่สามสิบสาม เขาอดนึกถึงสำนักซ่อนเร้นไม่ได้

เฮ้อ

เมื่อไรนายท่านจะเรียกตัวข้ากลับไปกันนะ

สำนักซ่อนเร้นแข็งแกร่งถึงเพียงนี้แล้ว เหตุใดยังให้ข้าดักซุ่มอยู่อีก

หรือเขามีความทะเยอะทะยานที่ยิ่งใหญ่กว่านี้

หวงจุนเทียนไม่กล้าคิดต่อไปอีก กลัวว่าถ้าคิดต่อไปจะถูกอริยะจับสังเกตได้

ลืมเรื่องนี้ไปก่อนแล้วกัน!

….

เดือนปีเคลื่อนคล้อย

ผ่านมากว่าแปดร้อยปีแล้ว

[ตรวจสอบพบว่าท่านมีอายุครบห้าหมื่นปีบริบูรณ์ ชีวิตก้าวหน้าไปอีกขั้น ท่านมีตัวเลือกดังต่อไปนี้]

[หนึ่ง ออกจากการปิดด่านทันที ครอบครองมรรคาสวรรค์เพียงผู้เดียว จะได้รับสืบทอดพลังวิเศษหนึ่งครั้ง ชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น ยอดสมบัติหนึ่งชิ้น]

[สอง เก็บตัวบำเพ็ญ แสวงหาสิ่งที่เหนือกว่ามรรคาสวรรค์ จะได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น องครักษ์อาณาเขตเต๋าระดับครึ่งอริยะหนึ่งคน]

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น รอยยิ้มฉายอยู่บนหน้า

ในที่สุดก็มาแล้ว!

หานเจวี๋ยเลือกตัวเลือกที่สองทันที

[ท่านเลือกเก็บตัวบำเพ็ญ แสวงหาสิ่งที่เหนือกว่ามรรคาสวรรค์ ได้รับชิ้นส่วนมหามรรคหนึ่งชิ้น องครักษ์อาณาเขตเต๋าระดับครึ่งอริยะหนึ่งคน]

ในที่สุดหานเจวี๋ยก็รวบรวมชิ้นส่วนมหามรรคได้ครบ มีเก้าชิ้นแล้ว

องครักษ์อาณาเขตเต๋าระดับครึ่งอริยะก็ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน

ครั้งนี้ หานเจวี๋ยวางแผนว่าจะคัดลอกบรรพจารย์ซานชิง

บรรพจารย์ซานชิงสยบต่อเขาแล้ว ประกอบกับแบบจำลองการทดสอบมีข้อมูลของเขาอยู่ ดังนั้นเลือกเขาจึงไม่มีปัญหาใดๆ

[เริ่มคัดลอกองครักษ์อาณาเขตเต๋า]

หานเจวี๋ยนำชิ้นส่วนมหามรรคทั้งเก้าออกมา ผสานรวมเข้าด้วยกัน

สำหรับการตระหนักรู้มหามรรคใหม่ๆ หานเจวี๋ยวางแผนไว้นานแล้ว

เขาจะสร้างพลังวิเศษมหามรรคที่สามารถผสานรวมร่างจำลองเสรีสุญญตาเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ได้

หลังจากรวมชิ้นส่วนมหามรรคทั้งเก้าเข้าด้วยกันแล้ว ปรากฏแสงเจิดจ้าขึ้น ท่วมทับร่างของหานเจวี๋ย เขาเข้าสู่สภาวะตระหนักรู้มหามรรค

….

แดนเซียน ณ เกาะกลางทะเลแห่งหนึ่ง

เด็กหนุ่มผมขาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนยอดเขา รอบกายมีกระแสลมรุนแรงที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าโอบล้อมอยู่

เทียนนั่นเอง

ลำแสงสายหนึ่งส่องลงมาจากฟากฟ้า ร่อนลงมาตรงหน้าเทียน

เทียนลืมตาข้างหนึ่งขึ้น มองเห็นนักพรตชราหน้าตาผ่องใสรายหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

นักพรตชราเอ่ยด้วยรอยยิ้มละไม “เทียน ต้องการฝึกบำเพ็ญ ไต่ถามหามรรควิถี ไยมิกราบข้าเป็นอาจารย์เล่า”

เทียนเอ่ยตอบ “ข้ามีนามเต็มแล้ว นามว่า อี๋เทียน ส่วนเรื่องกราบอาจารย์ ข้าไม่ต้องการ”

อี๋เทียนหรือ

นักพรตชราใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจความหมายของนามนี้

“หากไม่กราบอาจารย์ เจ้าจะทำได้เพียงฝึกบำเพ็ญไปตามสัญชาตญาณ แล้วยามใดถึงจะออกจากทะเลไร้ขอบเขตได้เล่า”