ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 567

บทที่ 567 ซูฉีฟื้นคืนชีพ เห็นแสงตะวันอีกครั้ง

เมื่อมองลงไปจากมุมสูง ธารน้ำแข็งไร้ขอบเขตดูราวกับกระจกที่แตกร้าว รอยปริแตกนับไม่ถ้วนแผ่ขยายตัดสลับกลายเป็นหุบเหว ไอดำที่เล็ดลอดออกมากลายเป็นคลื่นหมอกโขมงพวยพุ่ง ขจัดความขาวโพลนทั่วพื้นที่ออกไป

แผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับมีสิ่งใหญ่โตมโหฬารอันใดกำลังจะทะลุพื้นออกมา

เวลานี้เอง

แสงทองมากมายส่องทะลุเมฆหมอก หลังจากเมฆหมอกสลายตัวไป เงาร่างที่ส่องแสงเจิดจ้าบาดตาก็ปรากฏขึ้นบนยอดเมฆาทีละร่าง เป็นเทพเซียนจากเผ่าสวรรค์

ผู้นำคือฟางเหลียง แม่ทัพเทพสวรรค์และยอดแม่ทัพเทพยืนอยู่ข้างกายเขา

ฟางเหลียงทอดสายตามองด้านล่าง ถามว่า “พวกเจ้ามองเบาะแสออกหรือไม่”

ยอดแม่ทัพเทพขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คล้ายมารทว่ามิใช่มาร กลับเหมือนเผ่าอสูรที่สิ้นผ่าพันธุ์ไปในมหาเคราะห์ครั้งก่อน”

แม่ทัพเทพสวรรค์พยักหน้ากล่าวว่า “มิผิด น่าจะเป็นเผ่าอสูร ได้ยินว่ายามที่เซวี่ยหมิงเหอจะดับสูญเคยสำแดงพลังวิเศษลึกลับอย่างหนึ่ง ต้องการหวนกลับมา”

ฟางเหลียงตกอยู่ในห้วงความคิด

ธารน้ำแข็งในรัศมีหลายสิบล้านลี้พังถล่ม หมอกน้ำแข็งที่พวยพุ่งล่องลอยสู่นภา ตระการตาน่าตะลึง

ท่ามกลางไอหมอกหนาทึบมองเห็นเงาร่างน่าสะพรึงอยู่เลือนราง ยากจะแยกแยะตัวตนที่แท้จริงได้

ฟางเหลียงโบกมือกล่าวว่า “จับตัวเจ้าสิ่งชั่วร้ายนี้!”

ยอดแม่ทัพเทพและแม่ทัพเทพสวรรค์พุ่งลงไปทันที เทพเซียนที่เหลือรีบตามหลังไป

….

ภายในเขตเซียนร้อยคีรี หานเจวี๋ยเพิ่งเริ่มแสดงธรรมได้ไม่ถึงปี

เขาพลันรับรู้ถึงกลิ่นอายทรงพลังที่ล่องลอยมาจากสุดเขตตอนเหนือ อย่างน้อยก็เป็นครึ่งอริยะ ไม่ด้อยไปกว่าสือตู๋เต้าเลย

หานเจวี๋ยไม่ได้หยุด แสดงธรรมพร้อมกับทอดสายตามองไกลออกไป

คณะที่มีฟางเหลียงเป็นผู้นำถูกตัวตนลึกลับนั้นข่มอย่างรุนแรง ตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

หานเจวี๋ยไม่คิดจะลงมือช่วยเหลือ อีกอย่างฟางเหลียงไม่ใช่ลูกชายเขา ในเมื่อไปเตร็ดเตร่อยู่ด้านนอก ก็มีราคาที่ต้องจ่าย

หานเจวี๋ยไม่สามารถปกป้องศิษย์ทุกคนในสำนักซ่อนเร้นได้ อีกทั้งฟางเหลียงไม่เคยกลับมาเลย หากมิใช่เพราะค่าความประทับใจไม่เคยลดลง เขาคงสงสัยว่าฟางเหลียงทรยศแล้ว

ไม่นานนัก หลี่เต้าคงก็ตามไปสมทบจากชั้นฟ้าที่ยี่สิบสาม การต่อสู้ฉากใหญ่น่าตื่นตะลึงอุบัติขึ้น

หลายพันปีผ่านไป หลี่เต้าคงแข็งแกร่งขึ้นอีกมากนัก ความเข้าใจในหมื่นกระบี่ก่อกำเนิดลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ด้อยไปกว่าตัวตนลึกลับนั้นเลย

ในเมื่อฝีมือพอๆ กัน เช่นนั้นหลี่เต้าคงก็ไม่มีทางแพ้

หานเจวี๋ยเริ่มทุ่มสมาธิแสดงธรรม

การแสดงธรรมครั้งนี้ดำเนินไปหนึ่งร้อยปี

แสดงธรรมหนึ่งร้อยปี ศิษย์ส่วนใหญ่ล้วนมีความก้าวหน้า แต่ตบะของเหล่าศิษย์สืบทอดไม่ได้เพิ่มขึ้นอย่างเด่นชัด

หานเจวี๋ยแสดงธรรมมหามรรคต้นกำเนิดไม่ต่ำกว่าสิบครั้งแล้ว สิ่งที่สมควรตระหนักรู้ก็ตระหนักรู้กันแล้ว แสดงธรรมอีกมากแค่ไหนก็ยากจะบังคับให้เข้าใจได้

ท่ามกลางความมืดมัว คุณสมบัติและทักษะความเข้าใจเสมือนโซ่ตรวนแห่งมรรคาสวรรค์ที่ผูกล่ามเหล่าศิษย์สำนักซ่อนเร้นไว้

หมู่ศิษย์ในนามยามนี้ยังมิมีระดับเทพปรากฏกายขึ้น ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดก็เพิ่งระดับจักรพรรดิเซียนเจ็ดวัฏเท่านั้น

หากเป็นไปตามแนวโน้มนี้ ท่ามกลางบรรดาศิษย์ในนามนับล้านคงจะปรากฏครึ่งอริยะมาสักคน

หานเจวี๋ยครุ่นคิดพลางกลับไปที่อารามเต๋า

เขานั่งบนบัวดำล้างโลกสามสิบหกวัฏจักร เริ่มตรวจดูจดหมาย

เวลานี้เอง เขาพลันสัมผัสถึงบางอย่างได้ จึงหลับตาลง

ภายในโลกอนธการ ซูฉีกำลังเรียกหาหานเจวี๋ย

เสียงของหานเจวี๋ยแว่วขึ้นมา “มีเรื่องอันใด”

กลายเป็นเทพมารฟ้าบุพกาลมาได้สักระยะ กายเนื้อของซูฉีควบรวมตัว ไม่แตกต่างไปจากสิ่งมีชีวิตแล้ว

“อาจารย์ เมื่อไรข้าจะได้ออกไปขอรับ ปราณฟ้าบุพกาลของที่นี่ทำให้ข้าก้าวหน้าไม่ได้แล้ว” ซูฉีรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

ถึงอย่างไรเขาก็เคยตายมาก่อน เขาจึงกังวลว่าหานเจวี๋ยจะไม่ปล่อยเขาออกไปอีก

ซึ่งหานเจวี๋ยก็คิดเช่นนี้จริงๆ

“ตอนนี้เจ้าควบคุมโชคร้ายได้หรือยัง”

“ได้แล้วขอรับ!”

หานเจวี๋ยจับสัมผัสดูอย่างละเอียด ซูฉีเก็บงำไว้ได้ดีมากจริงๆ ไม่เล็ดลอดออกมาเลย

เขาเริ่มใคร่ครวญดู

ซูฉีตกอยู่ในความกระวนกระวาย กลัวหานเจวี๋ยจะไม่ตอบตกลง