ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 576

บทที่ 576 เผ่าเรืองนามเผยตัว จอมอริยะเสวียนตู

หานทั่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจยิ่ง ชายวัยกลางคนได้ฟังก็รีบเอ่ยขออภัย

สองพ่อลูกพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง ชายวัยกลางคนขอตัวลากลับไปคัดเลือกศิษย์ที่เหมาะสม

หานทั่วมองแผ่นหลังเขาที่ก้าวลงเขาไป อดถอนหายใจไม่ได้

ทุกครั้งที่เห็นบุตรธิดา หานทั่วจะนึกถึงภรรยาที่ตายไปแล้วของตน เหตุผลที่เขามาแต่งงานมีครอบครัวในโลกมนุษย์ก็เพื่อหาประสบการณ์เท่านั้น ทำให้กระจ่างแจ้งสภาวะจิตใจของตนมากขึ้น

ภรรยาในแดนเซียนสิ้นชีพด้วยน้ำมือศัตรู ภรรยาในโลกมนุษย์สิ้นอายุขัยด้วยความชรา

เดิมทีหานทั่วคิดว่าชีวิตนี้จะดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ไม่นึกเลยว่าบุตรธิดาจะเลียนอย่างเขา ต้องการแสวงหาวิถีแห่งเซียนเช่นกัน

ตอนแรก หานทั่วยังคงมีความหวังในตัวบุตรธิดาอยู่ จนปัญญาที่บุตรชายของเขาก้าวเดินผิดทาง เปี่ยมความมุ่งมาดปรารถนาในอำนาจ กลับเป็นบุตรสาวของเขาที่ยังคงสงบใจแสวงหามรรควิถีมาโดยตลอด

หานทั่วพลันนึกถึงบิดาของตน

ตอนนั้นหานเจวี๋ยดูแลเขาอย่างไรกันนะ

เมื่อหวนนึกถึงคำพูดเหล่านั้นของหานเจวี๋ย เขาค่อยๆ เหม่อลอยไปอีกครั้ง

หรือเขาจะไม่มีคุณสมบัติเป็นบิดาใครได้จริงๆ

“ท่านพ่อ หากท่านยังมีชีวิตอยู่ บางที…เฮ้อ ล้วนต้องโทษตัวลูกเองที่ตามหายาอายุวัฒนะไปให้พวกท่านไม่ทันเวลา”

หานทั่วพึมพำกับตัวเอง เขาส่ายหน้าเล็กน้อย ไม่คิดมากอีก

อยู่โลกมนุษย์มายาวนานถึงเพียงนี้ สมควรกลับไปได้แล้ว

ครึ่งเดือนต่อมา

ชายวัยกลางคนพาเด็กหนุ่มคนหนึ่งมา หานทั่วให้เด็กหนุ่มเข้าไปในอารามเต๋า

เด็กหนุ่มคุกเข่าคำนับบนพื้นด้วยความนอบน้อม แม้อายุเพียงสิบสี่ปี แต่บุคลิกกลับสุขุมนัก

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด หานทั่วนึกถึงตัวเองในยามเยาว์วัยขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

หน้าตาเหมือนเขาจริงๆ

หานทั่วเริ่มถ่ายทอดมรรควีถีให้

….

สามร้อยปีผ่านไป

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น สามร้อยปีมานี้นับว่าได้ผ่อนคลายบ้างแล้ว ทำให้ในที่สุดอารมณ์ของเขาก็เบิกบานขึ้นมา

เขาลุกขึ้นยืน ตัดสินใจแสดงธรรมให้สำนักซ่อนเร้น

ไม่ได้แสดงธรรมมาหลายพันปี สมควรแสดงธรรมได้แล้ว

“เตรียมสดับธรรม”

เสียงหานเจวี๋ยแว่วดังไปทั่วเขตเซียนร้อยคีรี ศิษย์ทั้งหมดพากันออกจากการปิดด่าน

ยังคงแสดงธรรมแห่งมหามรรคต้นกำเนิด เทศนาเป็นเวลาร้อยปี

หนึ่งร้อยปีต่อมา หานเจวี๋ยหยุดเทศนาธรรม ทอดสายตามองเขตเซียนร้อยคีรี

เวลาผ่านมานานขนาดนี้ สำนักซ่อนเร้นยังคงปรากฏผู้มีพรสวรรค์ล้ำเลิศบางส่วนขึ้น เหล่าศิษย์สืบทอดส่วนใหญ่ต่างรับศิษย์กันแล้ว แม้แต่ไก่คุกรัตติกาลก็รับศิษย์เช่นกัน

หานเจวี๋ยประมาณการณ์ไว้ว่าอีกหนึ่งแสนปีให้หลัง นอกจากเผ่าเอกาแล้ว สำนักซ่อนเร้นต้องมีระดับเทพปรากฏเพิ่มขึ้นอย่างน้อยๆ ห้าพันคน

อีกสิบล้านปีให้หลังจะมีเซียนทองต้าหลัวปรากฏขึ้นหนึ่งร้อยคน น่าจะมีหวังอยู่บ้าง!

ทั่วทั้งแดนเซียนยังไม่แน่เลยว่าจะมีเซียนทองต้าหลัวถึงร้อยคน ดังนั้นจิตนาการได้เลยว่าอีกสิบล้านปีให้หลังสำนักซ่อนเร้นจะแกร่งกล้าเกรียงไกรแค่ไหน

เพียงแต่…

สิบล้านปีนานเกินไปแล้ว!

หานเจวี๋ยอายุยังไม่ถึงแสนปีด้วยซ้ำ

บางครั้ง คุณสมบัติยอดเยี่ยมเกินไปก็น่าหงุดหงิด เพียงเพราะรังเกียจที่เวลาเชื่องช้าเกินไป

หลังแสดงธรรมจบ หานเจวี๋ยกลับไปที่อารามเต๋า

เขาเริ่มตรวจดูจดหมาย ไม่ได้ดูมานาน ไม่ทราบเลยว่าระยะนี้แวดวงสหายเป็นอย่างไรบ้าง

[จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายสหายของท่านเผชิญกับการปราบปรามจากโพธิสัตว์จุนทีศัตรูคู่อาฆาตของท่าน ได้รับบาดเจ็บสาหัส]

[หานทั่วบุตรชายของท่านพลัดหลงเข้าสู่แดนชำระบาปเก้าขุม]

[หลี่เต้าคงสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากเจียงตู๋กูสหายของท่าน]

[สือตู๋เต้าสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากหลี่เต้าคงสหายของท่าน]

[จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายสหายของท่านได้รับการชี้แนะจากผู้ทรงพลังลึกลับ พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[จิ่งเทียนกงสหายของท่านก่อตั้งลัทธิอันธการขึ้น]