ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 61

บทที่ 61 แดนบำเพ็ญพรตที่น่าอัศจรรย์ เจ้าสำนักคิดหาทางหลบหนี
เมื่อได้ยินคำพูดของกวนโยวกัง หานเจวี๋ยอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมอง

เห็นแต่กวนโยวกังกำลังเหลือบมองเขาจากบนยอดเขาที่อยู่ไกลออกไปหลายลี้ อาภรณ์สีขาวโบกสะบัด ใบหน้ามั่นอกมั่นใจ

หานเจวี๋ยเปิดเขตอาคมไว้ในระหว่างฝ่าด่านเคราะห์ ดังนั้นอานุภาพกดดันของเคราะห์สวรรค์จึงไม่ได้น่ากลัวปานนั้น เป็นเหตุให้กวนโยวกังคิดว่าหานเจวี๋ยทะลวงระดับอย่างเงียบเหงา

“เฮ้อ ร้อยวันพันปีไม่มา กลับมาเอาตอนนี้”

หานเจวี๋ยส่ายหัวหลุดหัวเราะ ทำตบะให้เสถียรต่อ

สี่วันต่อมา

ตบะของหานเจวี๋ยมั่นคงสมบูรณ์ พลังวิญญาณหกสายเหนือชั้นกว่าเมื่อก่อนไปไกล

เขาลุกขึ้นมา ก้าวเท้าเหยียบย่างไปบนเวหา มุ่งหน้าไปหากวนโยวกัง

กวนโยวกังอดรนทนไม่ไหวนานแล้ว

เขาคร้านจะแสดงไมตรีจิต หยิบดาบออกมาแล้วทะยานเข้าหาหานเจวี๋ยทันที

ขณะที่โบยบินไป มือทั้งสองข้างของเขาสำแดงวิชาอย่างรวดเร็ว

พลังวิญญาณทั้งร่างเคลื่อนไหว ทำให้เสื้อคลุมของเขาสั่นไหวไม่หยุด

‘ขอเพียงข้าเอาชนะเขาได้ ข้าย่อมได้เป็นเจ้าสำนักของสำนักหยกพิสุทธิ์! ถึงเวลานั้นศิษย์น้องซีเสวียนต้องยินดีแต่งงานกับข้าแน่นอน!’

ดวงตาของกวนโยวกังลุกโชน เมื่อจินตนาการถึงอนาคตที่สวยงามนั้น ทั่วทั้งร่างเขาเหมือนติดไฟก็ไม่ปาน

เขาเตรียมแสดงพลังวิเศษชั้นยอดที่เพิ่งบรรลุเมื่อไม่นานมานี้ออกมา หวังปลิดชีพอีกฝ่ายทันที!

ฟิ้ว!

เสียงแหวกอากาศดังขึ้นมา!

ปราณกระบี่!

กวนโยวกังเบิกตากว้าง คิดจะต้านไว้ตามจิตใต้สำนึก

ทว่า ปราณกระบี่นี้รวดเร็วยิ่งนัก!

เร็วจนผู้แข็งแกร่งระดับเปลี่ยนวิญญาณอย่างเขาไม่อาจตอบโต้ได้ทัน!

ฉึก!

ปราณกระบี่จากวิชาดรรชนีกระบี่เทพแทงทะลุท้องของกวนโยวกัง โจมตีพลังวิญญาณในร่างเขาจนแตกซ่าน

กวนโยวกังกระอักโลหิตตัวปลิวออกไปราวกับว่าวไร้สายป่าน ก่อนจะตกลงบนเนินเขา

เมื่อตกสู่พื้น เขารีบใช้มือกุมท้อง กระอักโลหิตออกมาอีกอย่างทนไม่ไหว

กลิ่นอายพลังทั้งร่างเขาเหือดแห้งไปในชั่วพริบตา

แห้งไปแล้ว!

“เป็นไปได้อย่างไร…”

กวนโยวกังราวถูกฟ้าผ่า ปากอ้าตาค้างจ้องไปยังหานเจวี๋ยที่กำลังเหยียบอากาศมาหาตน

หานเจวี๋ยที่สวมอาภรณ์เทพทมิฬจักจั่นทองมีบุคลิกน่าตะลึง บนศีรษะสวมมงกุฎแก้วเจ้าเหมันต์ รอบเอวคาดเข็มขัดเก็บสมบัติขนาดเล็ก เท้าสองข้างสวมรองเท้าวิเศษเก้าดารา ก่อนหน้านี้ระหว่างที่หานเจวี๋ยเข้าฌานอยู่ กวนโยวกังสัมผัสไม่ได้สักเท่าไร

ยามนี้เมื่อได้เห็นหานเจวี๋ยอีกครา เขารู้สึกราวกับเห็นเทพเซียนลงมาเยือนโลกมนุษย์

โดยเฉพาะใบหน้าที่สมบูรณ์แบบนั้น

หากโลกนี้มีเทพเซียนอยู่จริง

น่าจะเป็นเช่นนี้เอง

‘ช้าก่อน!

นี่ข้ากำลังคิดอะไรอยู่’

กวนโยวกังตกใจตื่นทันควัน จากนั้นความรู้สึกพ่ายแพ้ไม่รู้จบสิ้นก็พรั่งพรูขึ้นมาในใจ

ไม่นึกว่าเพียงกระบี่เดียวของฝ่ายตรงข้ามเขาก็ยังรับมือไม่ได้…

ช่างน่าขัน…

ก่อนหน้านี้เขายังหัวเราะลั่นหมายจะเอาชนะคู่ต่อสู้ด้วยการโจมตีกระบวนท่าเดียว ผลลัพธ์กลับเป็นตัวเขาเองที่ถูกโจมตีพ่ายแพ้ในหนึ่งครั้ง…

เวลานี้ กวนโยวกังอยากแทรกแผ่นดินหนีแทบทนไม่ไหว

หานเจวี๋ยลอยลงมาตรงหน้าเขา

กวนโยวกังก้มศีรษะต่ำ รู้สึกอับอายขายหน้าเป็นที่สุด ไม่กล้าสบตาหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยเอ่ยเสียงเบาว่า “อย่าได้เสียใจไปเลย เจ้าน่ะแข็งแกร่งแล้ว แต่เจ้าเลือกคู่ต่อสู้พลาดไปเท่านั้น ทั่วทั้งสำนักหยกพิสุทธิ์ ก็มีเพียงเจ้าที่คู่ควรให้ข้าลงมือ”

สิ้นเสียงเอ่ย หานเจวี๋ยก็หายตัวไป

กวนโยวกังอึ้งงัน

เขามิได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังคุยโว กลับพูดปลอบใจอยู่น้อยๆ เสียด้วยซ้ำ

“ผู้อาวุโสสังหารเทพ…แท้จริงแล้วท่านแข็งแกร่งเพียงใดกันแน่…”

……

หานเจวี๋ยออกจากแดนหมื่นปีศาจอย่างรวดเร็ว และไม่ได้หยุดพักที่เมืองสำนักฝ่ายใน

หากแต่กลับไปยังภูเขาที่ตนฝึกบำเพ็ญอยู่

จู่ๆ เขาก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

ร่างของเขากะพริบหายมาปรากฏตัวที่ตีนเขา

มือขวาเริ่มร่ายวิชา จากนั้นดินพลันผุดขึ้นสูง รวมตัวกันเป็นแผ่นศิลาอย่างรวดเร็ว

หานเจวี๋ยใช้นิ้วแทนพู่กัน สลักตัวอักษรลงบนแผ่นศิลา

ตัวอักษรสี่ตัว

เพียรบำเพ็ญเซียน!

จากนี้ไปนี่คือชื่อของภูเขาลูกนี้

เขาเพียรบำเพ็ญเซียน

หานเจวี๋ยยิ้มอย่างพอใจ และกลับขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้ง

ไก่คุกรัตติกาลและสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นยังคงฝึกฝนอยู่

สิงหงเสวียนไม่รู้ว่าไปที่ใด ไม่ได้อยู่ที่ถ้ำเทวา

หานเจวี๋ยคุยกับไก่คุกรัตติกาลและสุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นราวครึ่งชั่วยาม ก่อนจะกลับเข้าไปในถ้ำเทวา

หานเจวี๋ยนั่งขัดสมาธิลงบนเตียง หยิบกระบี่พิพากษาอนธการออกมา

ตัวกระบี่เล่มนี้มีสีแดงเข้ม มีลายเส้นสีดำบางๆ ทำให้กระบี่ดูพิเศษยิ่งขึ้น

เมื่อถือกระบี่เล่มนี้ไว้ หานเจวี๋ยเกิดความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

เขาส่งพลังวิญญาณเข้าไปในกระบี่