ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 614

บทที่ 614 ปลดผนึกคุณสมบัติ ปณิธานของจอมอริยะเสวียนตู

หานเจวี๋ยไม่เพียงแต่ถ่ายทอดมหามรรคต้นกำเนิดให้หานทั่วเท่านั้น ยังปลดผนึกคุณสมบัติของเขาอย่างสมบูรณ์ด้วย

สายเลือดของหานทั่วอาจจะสู้เขาไม่ได้ แต่ยอดเยี่ยมกว่าสรรพสิ่งมรรคาสวรรค์แน่นอน

หานเจวี๋ยจ้องมองหานทั่ว พึมพำว่า “อย่าทำให้ข้าผิดหวัง หวังว่าเจ้าจะกลายเป็นเทพมารอนธการตนที่สองได้สำเร็จ”

แสงเจิดจ้าแผ่ออกมารอบกายหานทั่ว เจิดจ้าพร่างพราว

ในเวลาเดียวกัน

ต่งจั๋วและมู่หรงฉี่ที่อยู่ในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สองล้วนสัมผัสถึงกลิ่นอายสายหนึ่งที่กำลังแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว

“นั่นคือเทพมารฟ้าบุพกาลอีกตนหรือ”

มู่หรงฉี่พึมพำกับตัวเอง อยารู้อยากเห็นยิ่งนัก

เขาไม่ได้โผล่หน้าออกไปดู เลี่ยงไม่ให้เป็นการรบกวนหานเจวี๋ยเข้า

หลังจากกลายเป็นเทพมารสงคราม ตบะของมู่หรงฉี่ก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว ทิ้งห่างจากแต่ก่อนไปมาก เขามีความสุขยิ่งนัก ฝึกบำเพ็ญทุกวันด้วยความรื่นรมย์ยิ่ง

ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดหานเจวี๋ยถึงชอบมานะบำเพ็ญยิ่ง

ความรู้สึกที่ได้แข็งแกร่งขึ้นช่างงดงามยิ่งกว่าประสบการณ์อื่นใดในโลกหล้า!

….

พริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบปี

หานทั่วค่อยๆ ฟื้นคืนสติ เขาลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่มองเห็นคือหานเจวี๋ยที่แผ่แสงเทพออกมาทั่วกาย ยังคงดูสูงส่งเลิศล้ำถึงเพียงนั้น ศักดิ์สิทธิ์ทรงพลัง

ด้วยความช่วยเหลือจากหานเจวี๋ย พลังแห่งความมืดในร่างหานทั่วถูกขจัดทิ้ง เขากำลังก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งมหามรรคต้นกำเนิด คุณสมบัติตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์

หานทั่วรับรู้ได้ชัดเจนว่าทุกสิ่งเปลี่ยนไปแล้ว

โลกในมุมมองของเขาแจ่มชัดขึ้นกว่าเดิม ปราณฟ้าประทานอันไร้รูปลักษณ์เลื่อนไหลผ่านหน้าเขาไปรวมกับลำธารสายน้อย

ความรู้สึกนี้…

หานทั่วรู้สึกตื่นเต้นยิ่ง รีบคุกเข่าคารวะหานเจวี๋ย โขกศีรษะให้ซ้ำๆ

“ขอบคุณท่านพ่อ”

น้ำเสียงหานทั่วเคร่งขรึม ทว่าสั่นพร่า

เขารับรู้ถึงคุณสมบัติที่เปลี่ยนแปลงไปของตน ระหว่างที่สูดหายใจสามารถดูดซับปราณฟ้าประทานไปพร้อมกันได้ ตบะเพิ่มพูนขึ้น

น่าหวาดหวั่นเหลือเกิน!

นี่น่ะหรือมหามรรคแห่งอริยะ

หานเจวี๋ยเอ่ยโดยไม่ลืมตาขึ้นเลย “วันหน้าพยายามอยู่ในแดนเซียนเข้าไว้ อย่าออกไปไหน นอกแดนเซียนมีตัวตนที่ทรงพลังกว่าข้าจับจ้องรอตะครุบอยู่มากมาย เจ้าสืบทอดสายเลือดของข้า จะถูกผู้ทรงพลังมากมายเพ่งเล็ง”

หานทั่วพยักหน้ารับ คล้ายว่าเขาจะนึกอะไรขึ้นได้ ถามออกมา “อี๋เทียนล่ะขอรับ เขาเป็นพี่น้องร่วมสาบานของข้า ท่าน…”

หานเจวี๋ยเป็นอริยะ ย่อมรู้จักคนใกล้ตัวเขา

“ข้าไม่ได้ช่วยไว้”

“เพราะเหตุใดขอรับ”

“เขาคือบุตรแห่งมรรคาสวรรค์ ว่ากันตามตรงคือเป็นตัวหมากที่มรรคาสวรรค์สร้างขึ้น มรรคาสวรรค์เบิกปัญญาก่อกำเนิดดวงจิตมรรคาสวรรค์ หากมรรคาสวรรค์มีดวงจิต ย่อมเป็นหายนะ หลักการนี้เจ้าน่าจะรู้ดี ดังนั้นข้าไม่อาจให้ความช่วยเหลืออี๋เทียนได้ หากอี๋เทียนก้าวหน้าเติบใหญ่ มีแต่จะเป็นภัยต่อแดนเซียน ความกระหายสงครามของเขาเจ้าเองก็คงรับรู้ได้”

หานเจวี๋ยกล่าวอย่างเฉยชา

หานทั่วตะลึงงัน

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

มิน่าเล่าไม่ว่าข้าจะทำอย่างไรก็ไล่ตามเขาไม่ทันเลย

หานทั่วเผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา แต่แววตาของเขายังคงเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นยิ่ง

“เขาก็มีที่พึ่งของเขา เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก จากนี้เจ้าก็ฝึกบำเพ็ญอยู่ที่นี่ไปก่อนเถอะ อย่าออกไป”

หานเจวี๋ยกล่าว ถึงแม้จะปลดผนึกคุณสมบัติของหานทั่วแล้ว แต่ยังคงไม่แข็งแกร่งมากพอ

หานทั่วเอ่ยถาม “แล้วเมื่อไรข้าถึงจะออกไปได้ขอรับ”

“เมื่อเจ้าสำเร็จเป็นต้าหลัว”

“ต้าหลัว…”

หานทั่วเลิกคิ้ว ด้วยคุณสมบัติของเขาในปัจจุบันนี้ การพิสูจน์ต้าหลัวมิใช่เรื่องยากแล้ว!

เวลานี้เอง หานเจวี๋ยพลันเลือนหายไป

หานทั่วตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อยลุกขึ้นมา เขาจะออกไปเดินดูนอกอารามเต๋า แต่ก็พลันชะงักเท้า

‘ไม่ได้!

ข้าจะทำให้ท่านพ่อผิดหวังไม่ได้!’