ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 625

บทที่ 625 สี่สิบเก้าสาย

“ปราณม่วงอนธการของหลี่เต้าคงน่าจะได้รับมาจากหานเจวี๋ย หลี่มู่อีตายด้วยน้ำมือหานเจวี๋ย ในอดีตที่ผ่านมาหลังจากอริยะแห่งนิกายเหรินดับสูญ ปราณม่วงอนธการของเขาก็ถูกหลี่มู่อีเก็บไว้มาโดยตลอด ยามนี้กลับหาไม่พบต้องเป็นเพราะตกไปอยู่ในมือหานเจวี๋ยเป็นแน่”

“เช่นนั้นปราณม่วงอนธการของสือตู๋เต้ามาจากผู้ใด น่าจะมาจากหนี่ว์วาหรือไม่ก็ฝูซีเทียนเท่านั้น รายแรกปราณม่วงอนธการหายสาบสูญไปนานแล้ว รายหลังสิ้นชีพในแดนต้องห้ามอันธการ ไม่มีทางหาปราณม่วงอนธการพบ”

เทพสูงสุดหนานจี๋เอ่ยเสียงขรึม กวาดสายตามองอริยะรายอื่นพลางเอ่ยว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้ ปราณม่วงอนธการของสือตู๋เต้าคงมาจากหนี่ว์วาเท่านั้น จะต้องมีใครในบรรดาพวกเราแอบเกื้อหนุนสือตู๋เต้าอยู่แน่นอน”

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ย มหาจักรพรรดิเซียว ฉิวซีไหล เทพสูงสุดอู๋ฝ่าและจอมอริยะเสวียนตูล้วนนิ่งเงียบ

บรรยากาศแปลกไปเล็กน้อย

มหาจักรพรรดิเซียวเอ่ยว่า “ต่อให้มีคนลอบวางแผน ก็ไม่มีทางรับสารภาพอยู่ดี สิ่งที่จำเป็นต้องทราบให้กระจ่างในยามนี้คือฟางเหลียงพิสูจน์มรรคได้อย่างไร”

“ปราณม่วงอนธการของฟางเหลียงไม่น่าจะมาจากหานเจวี๋ย หลังจากฟางเหลียงก่อตั้งวิถีสวรรค์ขึ้น ดวงชะตาก็เหินห่างออกจากสำนักซ่อนเร้นไปเรื่อยๆ เทียบเท่ากับทรยศต่อสำนักซ่อนเร้นแล้ว น่าจะมิใช่หานเจวี๋ย หรือต่อให้เป็นเขา แล้วเขาจะไปเอาปราณม่วงอนธการมากมายขนาดนี้มาจากไหน”

เหล่าอริยะหน้านิ่วคิ้วขมวด จู่ๆ พวกเขาก็มองรูปการณ์ของมรรคาสวรรค์ไม่กระจ่างเลย

หลังจากจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์อันธการปรากฏตัวขึ้น พวกเขาก็รู้สึกตกเป็นรองยิ่งนัก รู้สึกว่าสูญเสียสิทธิ์ในการควบคุมจัดการอันเป็นของอริยะมรรคาสวรรค์ไปเสียแล้ว

จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยว่า “ปราณม่วงอนธการมีแค่เก้าสาย คำพูดนี้อันที่จริงก็มาจากบรรพชนเต๋า พอดีกับตำแหน่งอริยะมรรคาสวรรค์เก้าที่ แต่พวกเจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่า ก่อนมรรคาสวรรค์จะถือกำเนิดขึ้น ก็มีปราณม่วงอนธการอยู่ก่อนแล้ว เหตุใดสองสิ่งนี้ถึงเหมาะเจาะพอดีเช่นนี้”

เทพสูงสุดอู๋ฝ่าถาม “ความหมายของเจ้าคือเดิมทีปราณม่วงอนธการมิได้มีแค่เก้าสายเช่นนั้นหรือ”

“อาจจะเป็นเช่นนี้”

จอมอริยะเสวียนตูถอนหายใจ เขาเริ่มรู้สึกมีใจแต่ไร้กำลังเสียแล้ว

ครั้งที่เขามาถึงมรรคาสวรรค์ เขาคิดจะทำตามปณิธานอันยิ่งใหญ่ แต่ตอนนี้แม้แต่ตำแหน่งอริยะก็ยังแปรผันชวนสับสน เขารู้สึกเหมือนตนถูกจับวางบนกระดานหมาก ไม่อาจสลัดพ้นได้

จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยต่อว่า “พวกเจ้าสังเกตเห็นความผิดปกติของแดนเทพหวนปัจฉิมหรือไม่ พวกเราทำลายล้างจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์อันธการได้ แดนเทพหวนปัจฉิมกลับไม่ยินดีเลย ถึงขั้นที่ค่อนข้างเย็นชากับพวกเราด้วยซ้ำ”

พอเอ่ยออกมาเช่นนี้ เหล่าอริยะต่างมีหน้าแตกตื่น

เทพสูงสุดหนานจี๋เบิกตากว้าง “พวกเจ้าก็เช่นกันหรือ”

มหาจักรพรรดิเซียวขมวดคิ้ว สีหน้าของอริยะรายอื่นก็ไม่ค่อยน่ามองแล้วเช่นกัน

พวกเขาเชี่ยวชาญการวางแผน ย่อมมองออกง่ายดายยิ่ง

เมื่อคิดดูอย่างละเอียดก็เข้าใจแล้ว ต่อให้จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์อันธการจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่มีทางแกร่งไปกว่าผู้ทรงพลังแห่งแดนเทพหวนปัจฉิมเหล่านั้น

หากผู้ทรงพลังเหล่านั้นมีความประสงค์จริงๆ ก็สามารถลงมือตรงๆ ได้!

ไยต้องก่อมหันตภัยมรรคาสวรรค์ขึ้นด้วย

เวลานี้เอง

เสียงของต้าซั่นเทียนแว่วมาจากด้านนอกตำหนัก “ต้าซั่นเทียน ขอเข้าพบเหล่าอริยะ!”

น้ำเสียงของเขาไร้ความเกรงใจอย่างยิ่ง ทำให้คนสัมผัสได้ว่าเขากำลังโกรธเกรี้ยวสุดขีด

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยเอ่ยขึ้น “จะอธิบายกับเขาอย่างไรเล่า ทำเนียบดวงชะตามรรคาสวรรค์กลายเป็นที่น่าขบขันไปเช่นนี้ ทำให้อริยะอย่างพวกเราเสียหน้าไปด้วย”

จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยอย่างสงบ “ให้เขาเข้ามาเถอะ”

….

เขตเซียนร้อยคีรี ภายในอารามเต๋า

หานเจวี๋ยมีท่าทางแปลกใจ เขาเองก็กำลังสงสัยอยู่เช่นกัน ฟางเหลียงอาศัยสิ่งใดถึงพิสูจน์มรรคได้สำเร็จ

ปราณม่วงอนธการที่เขามอบให้หลี่เต้าคงได้มาจากแผนลวงของหลี่มู่อีในครั้งอดีต ส่วนปราณม่วงมหามรรคของตัวเขาที่ได้รับมาจากระบบยังไม่ได้นำมาใช้งาน

หรือว่าปราณม่วงอนธการจะไม่ได้มีแค่หนึ่งสาย?

ในยุคที่บรรพชนเต๋ายังคงอยู่ มรรคาสวรรค์มีอริยะมรรคาสวรรค์เก้าตำแหน่ง

เช่นนั้นบรรพชนเต๋าเล่า

บรรพชนเต๋าสำเร็จเป็นอริยะ จะต้องได้ครอบครองสายหนึ่งเช่นกัน!

‘ข้าอยากรู้ว่าปราณม่วงอนธการมีจำนวนเท่าไรกันแน่’ หานเจวี๋ยถามเงียบๆ

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งหมื่นล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[สี่สิบเก้าสาย!]

มากขนาดนี้เชียวหรือ!

หานเจวี๋ยเบิกตากว้าง

เขาถามต่อไป ‘นอกเหนือไปจากส่วนที่ข้าทราบ ปราณม่วงอนธการที่เหลืออยู่ที่ใด’

[เกี่ยวข้องกับตัวตนที่อยู่เหนือขีดจำกัดของระบบ ไม่สามารถวิวัฒนาการได้]

บรรพชนเต๋า!

ต่อให้จี้เซียนเสินจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็เป็นเพียงตัวเบี้ยที่ได้รับการสนับสนุนจากอริยะ แต่ฟางเหลียงเป็นอริยะแล้ว!

วันเวลาไหลผ่านไป

เผ่าสวรรค์เงียบเหงาลงเรื่อยๆ กลุ่มอิทธิพลมากมายที่ถูกเผ่าสวรรค์ควบคุมก็เริ่มกระด้างกระเดื่องขึ้นมา แดนเซียนเผชิญกับมรสุมการเปลี่ยนแปลง

ในเวลาเดียวกันนี้

ห่างไกลออกไปในส่วนลึกของแดนต้องห้ามอันธการ หานทั่วและอี๋เทียนกำลังเผชิญกับการไล่ล่าสังหารเสี่ยงตายอยู่

ทั้งสองพุ่งตัวฝ่าทะลุไปอย่างรวดเร็ว เคลื่อนที่ไปไม่หยุดยั้ง

พวกเขาหยุดพักใต้อุกกาบาตขนาดใหญ่ยักษ์ดวงหนึ่ง

อี๋เทียนหยิบยันต์อาคมออกมาสองแผ่น แปะลงบนร่างหานทั่วและตัวเอง

ทั้งสองกลั้นลมหายใจ เกาะติดแนบชิดกับอุกกาบาต ไม่กล้าหายใจแม้แต่น้อย

ท่ามกลางความมืดมิดเงาร่างน่าหวาดผวาร่างหนึ่งเหาะพุ่งมา มันมีรูปร่างคล้ายปลา ผิวกายเปื่อยเน่า ปากมหึมาที่อ้ากว้างมีสีแดงฉาน คมเขี้ยวแต่ละซี่ใหญ่โตดุจขุนเขา มันมีปีกโครงกระดูกสี่คู่ ยามที่เคลื่อนไหวจะโหมกระพือจนเกิดสายลมกระโชก

มันไม่สังเกตเห็นหานทั่วและอี๋เทียน เคลื่อนที่จากไปจากเขตพื้นที่นี้อย่างรวดเร็วยิ่ง

หานทั่วพรูลมหายใจออกมา เขาหันมองอี๋เทียน ถ่ายทอดเสียงติเตียน “เจ้าไปยั่วโมโหมันได้อย่างไร”

หากมิใช่เพราะหานทั่วมาถึงได้ทันเวลา อี๋เทียนอาจจะสิ้นชีพอยู่ในท้องสัตว์ประหลาดอันธการไปแล้ว

เพื่อออกตามหาอี๋เทียน หานทั่วเสียเวลาไปมากมายนัก ระหว่างทางประสบเหตุติดขัดไม่น้อยเลย เลี่ยงไม่ได้ที่จะมีความขุ่นเคืองในใจอยู่บ้าง

อี๋เทียนตีหน้าไร้เดียงสา ถ่ายทอดเสียงตอบ “มันจะชิงสมบัติของข้า!”

“สมบัติอันใด”

“ปราณสีม่วงสายหนึ่ง ข้ารับรู้ได้ว่าหากดูดซับปราณม่วงสายนั้นเข้าไป ข้าจะถอดร่างผลัดกระดูกกลายเป็นคนใหม่!”

“ปราณม่วงอันใด หรือจะเป็นปราณม่วงอนธการสำหรับพิสูจน์มรรคที่เล่าขานกันมา”

น้ำเสียงหานทั่วเต็มไปด้วยเจตนาเสียดสี ยามที่เขาพบตัวอี๋เทียน คนผู้นี้กำลังสู้ตายกับสัตว์ประหลาดอันธการตัวเมื่อครู่อยู่ เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าสู้ไม่ได้ ยังจะพัวพันอย่างเอาเป็นเอาตายอีก

โง่เง่า!

อี๋เทียนเอ่ยด้วยความตื่นเต้น “อาจจะใช่ก็ได้!”

………………………………………………………………