ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 656

บทที่ 656 จอมเทพข่งเซวี่ย

“เตรียมออกศึกเถอะ เป้าหมายในครั้งนี้คือยมโลก พวกเราจะปล่อยให้เผ่าหายนะบุกเข้ามาไม่ได้ เมื่อถึงเวลานั้นระเบียบวัฏสงสารจะวุ่นวาย”

เจ้านิกายเทียนเจวี๋ยเปิดปากเอ่ย เบี่ยงหัวข้อสนทนากลับไปที่เผ่าหายนะ

สายตาของเขามองตรงไปที่เทพสูงสุดหนานจี๋

เทพสูงสุดหนานจี๋เอ่ยขึ้นทันที “ข้าตัดขาดกับเทพสูงสุดหยวนสื่อไปแล้ว หากมรรคาสวรรค์พ่ายแพ้ ข้าไม่รอดแน่นอน ทุกท่านวางใจเถิด ข้าจะทุ่มกำลังสนับสนุนเต็มที่”

เขารู้สึกแปลกใจ เหตุใดเจ้านิกายเทียนเจวี๋ยถึงไม่มองคนอื่นก่อน ไฉนจึงมองเขา

พวกเขามิใช่สหายรักกันหรอกหรือ

จอมอริยะเสวียนตูก็เอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้พวกเราสมานฉันท์กันแล้ว อย่าได้ระแวงกันเอง ข้าขอเสนอให้ส่งสำนักวิถีสวรรค์มุ่งหน้าไปที่ยมโลกก่อน นิกายฉ่าน นิกายเจี๋ย นิกายเหรินและสำนักซ่อนเร้นอยู่พิทักษ์แดนเซียนและปวงสวรรค์ก่อน ข้าสงสัยว่าเผ่าหายนะจะเป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง ตัวตนเหล่านั้นคงคำนวณไว้แล้วว่าพวกเราจะรับมืออย่างไร พวกเขาไม่มีทางส่งตัวเบี้ยทั้งหมดของตนออกมา”

เหล่าอริยชนพยักหน้ารับ

แผนจักจั่นทองลอกคราบของเจ้าแม่หนี่ว์วาทำให้พวกเขาไม่กล้าประมาท

ฟางเหลียงไม่คัดค้าน เอ่ยสั้นๆ ว่า “ข้าจะจัดการทันที”

เขาเริ่มถ่ายทอดเสียงหายอดแม่ทัพเทพ ให้เขาระดมพลศิษย์สำนักวิถีสวรรค์

จอมอริยะเสวียนตูมองมหาจักรพรรดิเซียว ถามว่า “การรับสมัครสมาชิกเผ่ามารเป็นอย่างไรบ้าง”

มหาจักรพรรดิเซียวตอบ “เป็นรูปเป็นร่างแล้ว พร้อมเข้าร่วมสงครามได้ตลอดเวลา สามารถใช้ศึกพิทักษ์ยมโลกครั้งนี้เป็นด่านทดสอบพวกเขาได้”

เผ่ามารกระจายตัวอยู่ตามมรรคาสวรรค์ มรรคาสวรรค์น้อยและในส่วนลึกของฟ้าบุพกาล เป็นเผ่าที่กระจายตัวออกไปเป็นวงกว้างที่สุด แม้แต่ในแดนบรรพกาลก็สะกดบรรพชนมารและเผ่ามารบรรพกาลไว้

ที่ผ่านมามหาจักรพรรดิเซียวไม่เคยมีอำนาจในมรรคาสวรรค์เลย เหตุผลหลักเป็นเพราะเขาไม่มีสำนักนิกายใต้สังกัด เผ่ามารถูกสะกดข่มมาโดยตลอด ตอนนี้ได้โอกาสที่เผ่ามารจะผงาดขึ้นมาแล้ว เมื่อได้รับแรงกุศลมรรคาสวรรค์ ประกอบกับมีจอมอริยะเสวียนตูคอยดำเนินการ เผ่ามารจะฟื้นตัวขึ้นมาในไม่ช้าก็เร็วนี้

ในหมู่อริยชน นอกจากหลี่เต้าคงและสือตู๋เต้าแล้ว ที่เหลือล้วนมีกองกำลังของตัวเอง แม้แต่สำนักไร้วิถีของเทพสูงสุดอู๋ฝ่าก็เป็นรูปเป็นร่างยิ่งนัก ไม่ด้อยไปกว่าสำนักนิกายของอริยะรายอื่นๆ เลย

อีกอย่างคือ ยามนี้อริยะกว่าครึ่งล้วนเป็นสายสืบของหานเจวี๋ย

เทพสูงสุดอู๋ฝ่า ฉิวซีไหลและเจ้านิกายเทียนเจวี๋ยถูกคุกสวรรค์อนธการสยบทาส ฟางเหลียงและหลี่เต้าคงมาจากสำนักซ่อนเร้น จอมอริยะเสวียนตูและหานเจวี๋ยก็มีไมตรีกันส่วนตัว

เหลือเพียงสือตู๋เต้า เทพสูงสุดหนานจี๋และมหาจักรพรรดิเซียว ทว่าสือตู๋เต้าก็เป็นสายลับของหานเจวี๋ยเช่นกัน ส่วนเทพสูงสุดหนานจี๋เป็นสหายรักของเจ้านิกายเทียนเจวี๋ย

กล่าวอีกนัยคือ ตอนนี้มีเพียงมหาจักรพรรดิเซียวที่ยังสามารถคัดค้านหานเจวี๋ยได้

ตัวคนเดียวช่างลำบากนัก

จำต้องกล่าวเลยว่า ความรู้สึกนี้น่ารื่นรมย์ยิ่ง

หลังจากหารือแผนรับมือแล้ว เหล่าอริยะแยกย้ายกันไป จอมอริยะเสวียนตูเรียกหานเจวี๋ยไว้

“สหายเต๋าหาน หากครั้งนี้เผชิญหน้ากับอริยะเสรี ยังคงต้องให้เจ้าช่วยออกโรง ถึงอย่างไรปรมาจารย์ก็ไม่อยู่แล้ว” จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยมีนัยแฝงเร้น

หานเจวี๋ยถามเขา “อริยะมหามรรคจะลงมือกับมรรคาสวรรค์หรือไม่”

“ไม่มีทาง อาจารย์ข้าบอกว่า ผู้ทรงพลังทั้งหมดในแดนเทพหวนปัจฉิมล้วนมุ่งหน้าไปยังแดนบรรพกาล ผนึกแดนบรรพกาลไว้ นี่คือฉันทามติ ไม่มีอริยะมหามรรคคนไหนกล้าฝ่าฝืน”

คำตอบของจอมอริยะเสวียนตูทำให้หานเจวี๋ยรู้สึกสะท้อนใจ

ไม่มีอริยะมหามรรค ก็ยังกล้ามาแผลงฤทธิ์อย่างนั้นหรือ

รวมตัวกันมาโจมตีเพื่อให้ถูกทุบตีไปทีละรายหรือ

หานเจวี๋ยใคร่ครวญดูเล็กน้อย หากคิดกันในมุมของแดนเทพหวนปัจฉิม จะเชื่อกันได้อย่างไรว่าเขาไร้พ่ายในระดับเสรี

คาดว่าผู้ทรงพลังระดับเสรีที่มาในครั้งนี้คงแข็งแกร่งกว่าจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์อันธการมาก ถึงขั้นที่อาจจะเป็นตัวตนที่เข้าใกล้ระดับมหามรรคแล้ว

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “ถ้าข้าสามารถจัดการได้ก็จะลงมือ ถ้าไม่ได้ ข้าก็จะหลบอยู่ในมรรคาสวรรค์ ไม่ไปยุ่งกับพวกเขา รอจนกว่าปรมาจารย์จะกลับมา”

จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยอย่างลุ่มลึกว่า “อาณาเขตเต๋าของเจ้าอยู่ในมรรคาสวรรค์ เจ้าจะให้ตนเองวางตัวในมรรคาสวรรค์อย่างไรเล่า เจ้าสามารถลงมือจากภายในมรรคาสวรรค์ได้เช่นนั้นหรือ”

“ฮ่าๆ เจ้าคิดมากไปแล้ว หากเป็นเช่นนี้จริง ข้าคงทำลายเผ่าเพลิงกัลป์ไปนานแล้ว ข้าเพียงใช้เวทลึกลับบางอย่าง สร้างมิติขึ้นในมรรคาสวรรค์ อาศัยมรรคาสวรรค์คุ้มครอง แต่ข้าก็ไม่อาจเดินเหินในแดนเซียนด้วยร่างจริงได้เช่นกัน”

หานเจวี๋ยไม่หลงกล คนผู้นี้คิดจะบีบให้เขาออกแรง

จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยว่า “ก็ถูก แม้กระทั่งบรรพชนเต๋าก็ยังลงมือในแดนเซียนไม่ได้”

ทั้งสองคุยกันต่ออีกครู่หนึ่ง หานเจวี๋ยก็จากมา

จอมอริยะเสวียนตูมองทิศทางที่หานเจวี๋ยจากไป แววตาวูบไหว