ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 704

บทที่ 704 ปัจจัยหลักแห่งฟ้าบุพกาล

‘หากข้าไป จะเอาชนะอีกฝ่ายได้หรือไม่’

หานเจวี๋ยถามในใจ

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสองแสนล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ได้]

แรงกดดันในจิตใจหานเจวี๋ยพลันคลายลง เขาถามต่อว่า

‘หากข้าไป จะเผชิญกับการโจมตีจากตัวตนที่แข็งแกร่งมากขึ้นไปอีกหรือไม่’

[ไม่ แม่น้ำโชคชะตาฟ้าบุพกาลเป็นห้วงมิติพิเศษ ผ่านเข้าไปได้เพียงวิญญาณเท่านั้น ซ้ำยังต้องมีบ่วงกรรมเชื่อมโยงถึงจะได้พบ ระบบจะปิดกั้นบ่วงกรรมอื่นๆ นอกเหนือจากฝ่ายตรงข้ามออกไป]

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

หานเจวี๋ยพลันกระจ่างขึ้นมา ในเวลาเดียวกันนี้ เขารู้สึกว่าความทรงจำของตนกำลังล่องลอยไป ความรู้สึกช่างแปลกพิสดารอย่างยิ่ง แต่สัมผัสรับรู้แห่งอริยะมหามรรคสามารถรับรู้ได้จริงๆ

เขาเลือกไปทันที

จากนั้น วิญญาณของเขาก็ข้ามผ่านมรรคาสวรรค์ ข้ามผ่านฟ้าบุพกาล มาปรากฏในดินแดนที่อยู่สูงขึ้นไปอีก

หานเจวี๋ยเพ่งมองแวบหนึ่ง รอบข้างโอบล้อมโดยแสงหลากสีงามวิจิตร ล้วนเคลื่อนไหวบิดเบี้ยว ชวนให้เวียนหัวลายตา

ข้างใต้เท้าหานเจวี๋ยคือธารแสงสีทองที่ก่อตัวขึ้นจากละอองแสงมากมายนับไม่ถ้วน แม้ว่าจะเป็นอริยะมหามรรค เขาก็ไม่อาจประเมินจำนวนได้ด้วยการมองเพียงแวบเดียว มันหนาแน่นเกินไป มีมากมายเหลือคณา

เมื่อกวาดตามองออกไปในทุกทิศทาง รวมถึงด้านบน ล้วนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

นี่น่ะหรือแม่น้ำดวงชะตาฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว รีบค้นหาตัวตนลึกลับที่ต้องการลบอดีตของตนทันที

ไม่นาน เขาก็จับพิกัดทิศทางหนึ่ง รีบมุ่งหน้าไปทันที

ผ่านไปเพียงชั่วลมหายใจ เขามาถึงด้านหลังของเงาร่างหนึ่ง

เงาร่างนี้เป็นเงาสีดำทั้งตัว มองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาที่แท้จริง เขาโบกมือสำแดงพลังเวทใส่แม่น้ำโชคชะตาฟ้าบุพกาลอย่างต่อเนื่อง

หานเจวี๋ยไม่พูดพร่ำทำเพลง ซัดฝ่ามือใส่ทันที

ฝ่ามือผนึกสุญญตา!

เงาดำพลันเลือนหายไป หลบเลี่ยงฝ่ามือนี้ ก่อนจะปรากฏตัวขึ้นในจุดที่ห่างออกไปหลายจั้ง

“เป็นท่าน”

เงาดำตะลึงงัน เมื่อหานเจวี๋ยได้ยิน พลันมีสีหน้าแปลกพิกล

เสียงนี้ค่อนข้างคุ้นหู

ฟางเหลียง!

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว มิใช่ว่าฟางเหลียงถูกชำระล้างอย่างสมบูรณ์แล้วหรอกหรือ เหตุใดถึงต้องการลบอดีตของเขาเล่า

หรือว่าฟางเหลียงคนนี้มิใช่ฟางเหลียงในเส้นเวลาที่เขาอยู่

หานเจวี๋ถาม “เหตุใดถึงทำเช่นนี้”

เงาดำไม่อาจปิดบังความตื่นตะลึงได้ พึมพำออกมา “ท่านมาจากช่วงเวลาที่พิสูจน์มหามรรคแล้วหรือ”

หานเจวี๋ยลงมืออีกครั้ง เขาไปปรากฏตัวด้านหลังฟางเหลียงทันที ก่อนจะซัดฝ่ามือผนึกสุญญตาออกไป

ฟางเหลียงหลบเลี่ยงอีกครั้ง หานเจวี๋ยไล่ตามไม่ยอมเลิก

“อาจารย์ปู่! ช้าก่อนขอรับ! ข้าไม่ได้จะทำร้ายท่าน!”

ฟางเหลียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน

หานเจวี๋ยหยุดมือ เอ่ยไปว่า “พูดความจริงมา มิเช่นนั้นเจ้าต้องตาย”

ฟางเหลียงนิ่งไป จากนั้นเอ่ยว่า “ข้ามาจากยุคมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ขอรับ ฐานะเจ้าแดนต้องห้ามอันธการของท่านถูกเปิดเผยแล้ว เหล่าผู้ทรงพลังฟ้าบุพกาลล้วนต้องการกำจัดท่าน ดังนั้นข้าจึงคิดจะลบอดีตของท่านออกไป ทำให้พวกเขาทำนายไม่พบตัวตนของท่าน”

หานเจวี๋ยยังคงขมวดคิ้วแน่น

เขาสอบถามในใจ ‘หากเขาลบอดีตของข้าสำเร็จ ข้าจะตายหรือไม่’

[ไม่ตาย แต่จะถูกฟ้าบุพกาลและมรรคาสวรรค์ต่อต้าน นำพาไปสู่เขตมิติว่างเปล่าที่ไม่รู้จัก]

‘เขตมิติว่างเปล่าเป็นอย่างไร’

[ไร้ซึ่งปัจจัยเกี่ยวข้อง ระบบไม่สามารถวิวัฒนาการได้]

หานเจวี๋ยลังเลขึ้นมา

อย่างน้อยหลังจากลบอดีตไปแล้วก็ไม่ได้ตายทันที แปลว่าคำพูดของฟางเหลียงยังคงมีความน่าเชื่อถืออยู่

ฟางเหลียงกัดฟันกล่าวว่า “อาจารย์ปู่ ถึงแม้ท่านจะทราบเรื่องนี้แล้ว แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผู้ทรงพลังมากมายจนยากจะจินตนาการได้ ต่อให้ท่านปรับเปลี่ยนชะตากรรม ก็จะถูกพวกเขาสังเกตเห็นอยู่ดี ต้องเลือกว่าจะเป็นศัตรูกับพวกเขา หรือจะให้ข้าลบอดีตของท่าน ทำให้พวกเขาไม่อาจทำนายถึงได้ขอรับ”

หานเจวี๋ยแค่นเสียง “เป็นศัตรูแล้วอย่างไรเล่า ข้าไม่กลัว ต่อไปอย่าทำแบบนี้เพื่อข้าอีก นี่มิใช่ครั้งแรก!”

เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่วิญญาณฟางเหลียงข้ามสู่บรรพกาล อีกฝ่ายก็เคยคิดจะเปลี่ยนชะตากรรมของเขา ถึงแม้จะทำเพราะหวังดีกับเขา แต่เขาไม่ต้องการ