ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 724

บทที่ 724 เชิดชูอริยะสวรรค์เกรียงไกร

“อันที่จริงพวกเราอาจให้ความสำคัญกับเทพยักษาผานกู่เกินไป มหาเคราะห์ไร้ขอบเขตมากมายหลายครั้งนับแต่โบราณมา การเข้ารุกรานของเผ่าเพลิงกัลป์และเผ่าหายนะ ล้วนไม่เคยเห็นเทพยักษาผานกู่แสดงตัวเลย ในมุมมองของสรรพสิ่ง เทพยักษาผานกู่อาจจะมีบารมีไม่เท่าอริยะสวรรค์เกรียงไกรเปี่ยมกุศลด้วยซ้ำ” ฉิวซีไหลเอ่ยอย่างมีความนัย

เขากวาดตามองเหล่าอริยชน เอ่ยต่อไปว่า “ผานกู่อยู่ห่างไกลจากปัจจุบันนี้มากแล้ว พวกเราไม่จำเป็นต้องเผยแพร่ตำนานของเขาอีก ตอนนี้เป็นยุคสมัยแห่งบุตรแห่งสวรรค์มิใช่หรือ อริยะสวรรค์เกรียงไกรเปี่ยมกุศลสำเร็จอริยะได้ในสามหมื่นปี หากว่าเรื่องนี้เผยแพร่ต่อเหล่าสรรพสิ่ง ย่อมเป็นแรงผลักดันให้สรรพสิ่งได้มิใช่หรือ

“หากนำความนับถือและศรัทธาของสรรพสิ่งมารวมอยู่ที่ตัวอริยะสวรรค์เกรียงไกรเปี่ยมกุศล ก็สามารถป้องกันมิให้ชนรุ่นหลังของผานกู่ยึดครองมรรคาสวรรค์ได้”

คำพูดของเขาทำให้สีหน้าของเหล่าอริยะแปรเปลี่ยนไป

เช่นนี้คือต้องการเทิดทูนหานเจวี๋ยขึ้นมา สะกดข่มผานกู่ลงไป!

เจ้าสุนัขรับใช้!

จิ้นเสิน มหาจักรพรรดิเซียวและเทพสูงสุดหนานจี๋สบถด่าในใจ

ฉิวซีไหลจงใจเอาหน้าจริงๆ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าคัดค้านตรงๆ

อริยะมรรคาสวรรค์ที่เหลืออยู่ในปัจจุบันนี้ล้วนมีความรู้สึกบางอย่างอยู่บ้างไม่มากก็น้อย และมีหลักการเป็นของตัวเอง อริยะที่หน้าด้านหน้าทน เจ้าแผนการและใจดำอำมหิตอย่างแท้จริงล้วนถูกหานเจวี๋ยทำลายล้างไปแล้ว

ฟางเหลียงเปิดปากเอ่ย “ข้ารู้สึกว่าสหายเต๋าฉิวพูดถูก วิธีนี้ไม่เลวเลยจริงๆ ถึงอย่างไรอาจารย์ปู่ของข้าก็ไม่ต้องการชื่อเสียงบารมีเช่นนี้อยู่แล้ว ถึงมอบให้เขาไป ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อมรรคาสวรรค์อยู่ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น อาจจะหลงลำพอง สะกดข่มเหล่าอริยะอีกครั้ง แต่อาจารย์ปู่ของข้าไม่ทำแน่ พวกเจ้าน่าจะเคยสัมผัสมาแล้ว”

เหล่าอริยะพยักหน้ารับ

เรื่องนี้เป็นความจริง

อริยะส่วนใหญ่ถูกหานเจวี๋ยใช้คุกสวรรค์อนธการสยบ ล้วนแล้วแต่เป็นตัวตนที่คุกคามหานเจวี๋ย

พวกจอมอริยะเสวียนตู มหาจักรพรรดิเซียว จิ้นเสินและเทพสูงสุดหนานจี๋ถามตัวเองอยู่ในใจ หานเจวี๋ยไม่เคยสร้างความลำบากใจให้พวกเขาเลยจริงๆ แม้ระดับจะห่างชั้นกันมาก ยามพูดคุยก็ไม่เคยถือตัว

เหล่าอริยะเริ่มแสดงความคิดเห็น ส่วนใหญ่ล้วนเห็นด้วยกับความคิดของฉิวซีไหล

มหาจักรพรรดิเซียวมองผานซินด้วยความแปลกใจ ไม่น่าเชื่อว่าผานซินก็เห็นด้วยเช่นกัน อีกทั้งไม่ได้ถูกบังคับด้วย เขาดูกระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัด!

คนผู้นี้เข้าพวกหานเจวี๋ยแล้วจริง!

ในมุมมองของเขา ผานซินและฉิวซีไหลให้ความรู้สึกคล้ายกำลังแย่งชิงความโปรดปรานกันอยู่บ้าง

มหาจักรพรรดิเซียวปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ช่วยผานซินชิงความโปรดปรานแล้วกัน พยายามทำให้ได้รับความไว้วางใจจากหานเจวี๋ย ภายหน้าจะได้อยู่ในมรรคาสวรรค์ได้สะดวกขึ้น

เหล่าอริยะเริ่มวางแผนว่าจะกลบตำนานของผานกู่ลงไปอย่างไร เชิดชูตำนานอริยะสวรรค์เกรียงไกรเปี่ยมกุศลขึ้นมาอย่างไร

ผานซินนั้นกระตือรือร้นที่สุด เนื่องจากเขาก็เป็นชนรุ่นหลังของผานกู่เช่นกัน ดังนั้นจึงเข้าใกล้ชนรุ่นหลังของผานกู่เหล่านั้นได้ง่ายขึ้น

เหล่าอริยะลอบอิจฉาเขา โดยเฉพาะฉิวซีไหล ไม่คิดเลยว่าตนจะเย็บชุดแต่งงานให้ผู้อื่น ทำให้ผานซินได้ประโยชน์

….

ในห้วงมิติลึกลับเทาทึบ หลี่เต้าคงในสภาพเปลือยเปล่านั่งสมาธิอยู่ในสระน้ำ นอกสระน้ำมีหมอกหนาทึบอบอวล มองไม่เห็นส่วนที่อยู่ไกลออกไป น้ำในสระก็มีไอร้อนลอยกรุ่น ปรากฏเป็นสีเขียว บางครั้งก็เปลี่ยนเป็นสีม่วง

ตูม!

เงาร่างหนึ่งพลันร่วงลงมา หล่นลงมาอยู่ข้างๆ หลี่เต้าคง ทว่าน้ำในสระกลับไม่กระเซ็นขึ้นมาเลย

เป็นสือตู๋เต้า!

สือตู๋เต้าพลิกตัวปรับท่าทางอย่างรวดเร็ว กลิ่นอายของเขาอ่อนแอยิ่ง ผมสยายกระเซิง เห็นได้ชัดว่าเคยถูกทรมานอย่างทารุณ

หลี่เต้าคงเอ่ยด้วยความแปลกใจระคนยินดี “เจ้ายังไม่ตายหรือ”

สือตู๋เต้าสะกดกลิ่นอาย กลอกตาใส่เขา เอ่ยว่า “เจ้าอยากให้ข้าตายนักหรือไง เจ้าตัวสุนัข หากมิใช่เพราะฟังคำเจ้า ข้าไหนเลยจะต้องเผชิญเคราะห์หนักเช่นนี้”

หลี่เต้าคงกลับไม่ละอายใจเลย ใบหน้าเจือรอยยิ้มนิดๆ

เวลานี้เอง เสียงของมิ่งแว่วขึ้นมา

“พวกเจ้าล้วนกลายเป็นมิ่งแล้ว จงฝึกบำเพ็ญให้ดี รอจนพวกเจ้ากลายเป็นอันธการแล้ว ก็สามารถออกไปได้”

หลี่เต้าคงขมวดคิ้วเอ่ยถาม “สิ่งใดคืออันธการ”

มิ่งตอบว่า “ก่อนฟ้าบุพกาลก็คืออันธการ อันธการสิถึงจะเป็นรากเหง้าดั้งเดิมของทุกสิ่ง พวกเจ้าต้องอยู่ที่นี่ไปอย่างน้อยๆ หนึ่งล้านปี ยามปกติอย่าได้ลืมฝึกบำเพ็ญ”

“นานขนาดนี้เชียวหรือ”

สือตู๋เต้าร้องออกมา แต่มิ่งไม่ได้ตอบกลับมาอีก

หลี่เต้าคงกลับถอนหายใจอย่างโล่งอก หนึ่งล้านปี แปลว่ากว่าจะถูกอันธการกัดกร่อนก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งล้านปี เวลาเท่านี้มากพอจะให้หานเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้นอีกมากโข

เขารู้ถึงคุณสมบัติของหานเจวี๋ยดี ตอนนี้หานเจวี๋ยเพิ่งอายุสามแสนกว่าปีเท่านั้น แต่สามารถต่อกรกับอริยะมหามรรคได้แล้ว

อีกล้านปีให้หลัง ต้องสังหารมิ่งได้เหมือนเชือดไก่เป็นแน่!

สือตู๋เต้ายิ้มขมขื่นพลางกล่าวว่า “ต้องติดอยู่ในสระเดียวกันกับเจ้าไปนับล้านปี ฆ่าข้าเสียยังดีกว่า”

หลี่เต้าคงแค่นเสียง “เช่นนั้นเจ้าก็ฆ่าตัวตายไปเสียสิ”

“ฮ่าๆ”

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ