ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 731

บทที่ 731 วังสวรรค์เงียบสงัด!

ภายในอารามเต๋า หานเจวี๋ยทำกายบริหารไปหลายสิบรอบแล้ว ซ้ำยังตรวจดูจดหมายไปแล้วด้วย

ทำไมยังไม่เรียกตัวข้าอีกนะ!

หานเจวี๋ยกำสองมือแน่น หงุดหงิดอยู่ในใจ

จักรพรรดิสวรรค์ตัวร้าย

ถ้าเรียกหาเขากะทันหันยังพอว่า อย่างน้อยเขาก็ยังสามารถรักษาความตื่นตัวในระดับสูงไว้ได้ ไปจัดการศัตรูแล้วหนีกลับเลย

ตอนนี้กลับดีนัก มาแจ้งให้เขารู้ล่วงหน้า ทำให้เขาสงบใจฝึกบำเพ็ญไม่ได้

ขณะที่หานเจวี๋ยบ่นอยู่ในใจ ทันใดนั้นคลื่นวนสีดำพลันปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

หานเจวี๋ยตื่นเต้นขึ้นมาทันที

มาแล้ว!

หานเจวี๋ยเปิดใช้งานสมบัติวิเศษทั่วร่าง เตรียมพร้อมออกศึกได้ทุกเมื่อ

เขาสูดหายใจลึกๆ กระโดดเข้าไปในคลื่นวนสีดำ

….

ณ วังสวรรค์

หน้าตำหนักหลังหนึ่ง

หานทั่วมองคลื่นวนสีดำตรงหน้า อดตกตะลึงไม่ได้

วิชานี้มิใช่ว่า…

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายร่ายวิชาอัญเชิญเทพเป็นครั้งแรก รู้สึกประหม่าอยู่บ้าง กลัวว่าจะทำไม่สำเร็จ

จากสถานการณ์ตอนนี้ หากหานเจวี๋ยไม่มา มีโอกาสสูงที่พวกเขาจะถูกจัดการกันหมด

ตอนนี้เหล่าอริยะมหามรรคยังคงดิ้นรนอยู่ มิ่งจึงยังไม่ได้พุ่งเป้ามาที่พวกเขา จึงยังพอจะคิดหาทางหลบเลี่ยงพลังอันธการได้ รอจนเหล่าอริยะมหามรรคถูกสะกดควบคุมไว้หมดแล้ว ย่อมถึงคราวของพวกเขา!

เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในคลื่นวนสีดำ ค่อยๆ ก้าวออกมา

เป็นหานเจวี๋ย!

เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของหานเจวี๋ย จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ท่านพ่อ…”

หานทั่วมองหานเจวี๋ยด้วยความตื่นเต้น ทว่าหานเจวี๋ยไม่ได้สนใจเขา กำลังตรวจสอบหายอดฝีมือในบริเวณรอบข้างอย่างบ้าคลั่ง

เทพสูงสุดหยวนสื่อ เจ้าแม่หนี่ว์วา โพธิสัตว์เจียอิ๋น ฝูซีเทียน จักรพรรดินีผืนพิภพ…

มีคนคุ้นเคยมากมายนัก!

คงมิใช่ว่าคนเหล่านี้รวมหัวกันมารุมโจมตีข้ากระมัง

หานเจวี๋ยพลันประหม่าขึ้นมา

ไม่นานนัก เขาก็มองเห็นแจ้งเตือนแถวหนึ่ง

[มิ่ง: ระดับมหามรรคเบิกฟ้าระยะปลาย ไม่ทราบประวัติความเป็นมา]

หานเจวี๋ยให้ระบบจับพิกัดของมิ่ง

หาใช่เงาร่างยักษ์ใหญ่หมื่นพันกรตนนั้นไม่ แต่กลับอยู่ในซอกมุมหนึ่ง

หืม

สายตาของหานเจวี๋ยมองไปที่เทพมารสังหาร

นับตั้งแต่มิ่งปรากฏตัวขึ้น ความสนใจของทุกคนล้วนจดจ่ออยู่ที่มิ่งหรือไม่ก็พลังอันธการรอบข้าง ส่วนเทพมารสังหารกลับหลุดจากความสนใจของทุกคนไป

ตอนนี้เทพมารสังหารกำลังนั่งสมาธิฟื้นตัวอยู่ที่ชายขอบของวังสวรรค์

เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาหานเจวี๋ย เทพมารสังหารเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ

ดวงตาสองคู่ประสานกัน!

เทพมารสังหารพลันใจสั่นขึ้นมา

คนผู้นี้เป็นใครกัน

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด ทันทีที่เห็นหานเจวี๋ย เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ราวกับเผชิญกับศัตรูตัวฉกาจ

เทพมารสังหารแสร้งไม่สะทกสะท้าน

หานเจวี๋ยถอนสายตากลับมา มองไปทางหานทั่วพลางถามว่า “เจ้าไม่เป็นไรกระมัง”

“ไม่เป็นไรขอรับ”

หานทั่วฝืนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม วิญญาณเขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก คาดว่าต้องใช้เวลาพักฟื้นสักระยะหนึ่ง

“อาจารย์!”

โจวฝานร้องเรียกด้วยความตื่นเต้นยินดี ทำให้พวกฉู่ซื่อเหรินหันไปมองตาม

มิใช่แค่พวกเขาเท่านั้น คนอื่นๆ ก็มองไปที่หานเจวี๋ยเช่นกัน

“นั่นคือบิดาของหานทั่วหรือ” อี๋เทียนตกตะลึงกับรูปโฉมของหานเจวี๋ย

มิน่าเล่าหานทั่วถึงได้หล่อเหลาเช่นนี้…

ฉินหลิงเบิกตากว้าง สีหน้าเหมือนเห็นผี

เขานึกว่าได้เห็นอาจารย์ปู่หานอวี้

ไม่สิ!

คนผู้นี้หล่อเหลากว่าอาจารย์ปู่ของเขาเสียอีก!

หานเจวี๋ยทักทายสอบถามหานทั่วและจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายไปพลาง สังเกตพลังอันธการที่อยู่รอบข้างไปพลาง

ทันทีที่เขามาถึงที่นี่ก็พบว่าพลังอันธการนั้นไม่ธรรมดาเลย

พลังอันธการคล้ายคลึงกับปราณอนธการอยู่เล็กน้อย…

โลกอนธการที่อยู่ในส่วนลึกในวิญญาณของเขาเต็มไปด้วยปราณอนธการ ซึ่งขัดแย้งต่อต้านกับปราณฟ้าบุพกาลที่เกิดจากปฐมศิลาฟ้าบุพกาล แต่ถึงอย่างไรก็เป็นของเขาทั้งคู่ ดังนั้นจึงไม่ได้เกิดการปะทะกัน

พลังอันธการที่คล้ายคลึงกับปราณอนธการกำลังกลืนกินห้วงมิติฟ้าบุพกาลอย่างบ้าคลั่ง!

พลังอันธการที่อยู่บนร่างเทพมารสังหารนั้นเข้มข้นที่สุด

หานเจวี๋ยต้องคิดหาทางสังหารเทพมารสังหารให้ได้ในเสี้ยววินาที

ตอนนี้เขาจงใจทำให้เทพมารสังหารตายใจก่อน กำลังใคร่ครวญอยู่ว่าจะลงมืออย่างไร