ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 739

บทที่ 739 พื้นที่มรรคาสวรรค์

ดินแดนเวิ้งว้างจะทำให้สูญเสียสติสัมปชัญญะไป ไม่ต่างจากสิ้นชีพอย่างนั้นหรือ

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

เขาหวนนึกถึงคำพูดของฟางเหลียงในอนาคต ฟางเหลียงในอนาคตต้องการพาเขาไปที่ดินแดนเวิ้งว้าง หลบซ่อนตัวจากการไล่ล่าของจอมเทวาฟ้าบุพกาล

นี่คิดจะทำร้ายเขาอย่างนั้นหรือ

ไม่ถูกต้อง!

ฟางเหลียงผ่านการสยบของคุกสวรรค์อนธการมาแล้ว ไม่มีทางทำร้ายเขา แต่อาจจะถูกคนอื่นหลอกใช้

เช่นเดียวกับจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายก่อนหน้านี้ ถูกเทพมารมหามรรคหลบเร้นหลอกใช้ ล่อให้หานเจวี๋ยลงมือ

แต่หานเจวี๋ยทราบเรื่องนี้แล้ว อนาคตต้องเกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นแน่นอน

เขาไม่อยากรู้มากเกินไป เลี่ยงไม่ให้กระบวนการของมหาเคราะห์เกิดการเปลี่ยนแปลง

เมื่อนึกถึงกระบวนการของมหาเคราะห์ หานเจวี๋ยจำเป็นต้องวิวัฒนาการดู

‘ข้าอยากรู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่ามหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่จะมาถึง’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ประมาณหนึ่งหมื่นแปดพันเก้าล้านปี]

เวรแล้ว!

เร็วขึ้นกว่าเดิม!

เป็นเพราะเขาลงมือสังหารมิ่งก่อนหน้านี้หรือ

หานเจวี๋ยถามต่อ ‘เป็นผู้ใดที่เร่งกระบวนการมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าแสนล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

ข้อความแถวหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้าหานเจวี๋ย เป็นข้อมูลรายละเอียดของอีกฝ่าย

เจ้าชะตาอันธการ!

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

นอกจากเขาแล้ว คนอื่นก็สามารถเร่งกระบวนการมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่ได้เช่นกัน นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย

ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ระยะเวลาที่ระบบคำนวณไว้ไม่แน่นอนมิใช่หรือ

หรือต้องคิดหาทางจัดการเจ้าชะตาอันธการกัน

ไม่ได้ ถ้าจัดการไปจะไม่มีใครมารับเคราะห์แทนเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ

หานเจวี๋ยตกอยู่ในห้วงความคิด

ผ่านไปสักพัก

เสียงของหานเจวี๋ยดังก้องไปทั่วเขตเซียนร้อยคีรี เอ่ยว่า “ศิษย์ทั้งหลายเตรียมตัวสดับธรรม”

เนื่องจากมีศิษย์ใหม่เพิ่มเข้ามา ดังนั้นหานเจวี๋ยยังคงต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า

เมื่อเอ่ยประโยคนี้ ทั่วทั้งเขตเซียนร้อยคีรีต่างพากันแตกตื่นฮือฮา!

โดยเฉพาะศิษย์หนึ่งแสนคนที่เพิ่งเข้าร่วมใหม่ พวกเขาล้วนเต็มไปด้วยจินตนาการเกี่ยวกับหานเจวี๋ย

หนึ่งก้านธูปผ่านไป หานเจวี๋ยเริ่มเทศนาธรรม มหามรรคต้นกำเนิดครอบคลุมทั่วเขตเซียนร้อยคีรี

การเทศนาธรรมครั้งนี้ดำเนินอยู่สองร้อยปีเต็ม

แม้กระทั่งมหาอริยะสวีหุนก็ได้ทำความเข้าใจเช่นกัน

หลังสิ้นสุดการเทศนาธรรม หานเจวี๋ยเข้าสู่สภาวะฝึกบำเพ็ญ

ตัวเขาในตอนนี้พิชิตระดับอริยะมหามรรคได้แล้ว ทว่าเขาไม่ได้หลงระเริง ยังคงรักษาปณิธานต่อไป ถึงขั้นที่แรงกล้าขึ้นกว่าเดิม

เป้าหมายของเขาคือระดับเดียวกับจอมเทวาฟ้าบุพกาล ครอบครองฟ้าบุพกาลอย่างแท้จริง

….

ฟ้าบุพกาลกว้างไกลไร้ขอบเขต เส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาลทอดตัวสู่ความมืดมิด

เวลานี้ บนถนนช่วงหนึ่งของเส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาล หานอวี้ได้พบกับฉินหลิง

ฉินหลิงตื่นเต้นยิ่ง คุกเข่าคารวะตรงหน้าหานอวี้

หานอวี้แย้มยิ้มก่อนพยุงเขาขึ้นมา สองศิษย์อาจารย์เริ่มพูดคุยกัน

ชื่อเสียงนิกายเหรินเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งยังรับศิษย์ไว้ไม่น้อยเลย

แดนเซียนในปัจจุบันนี้เรียกได้ว่าอุดมไปด้วยความหลากหลาย ไม่มีสำนักดวงชะตารวมถึงเผ่าพันธุ์ใดๆ ที่ครอบคองอำนาจไว้เพียงผู้เดียว

ส่วนเผ่ามนุษย์ถึงแม้จะเป็นเผ่าพันธุ์มรรคาสวรรค์ แต่เนื่องด้วยอยู่ภายใต้การดูแลของเหล่าอริยะจึงมิได้กดขี่ข่มเหงเผ่าพันธุ์อื่น เผ่าพันธุ์บรรพกาลปรากฏตัวในโลกมนุษย์เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พัฒนาอิทธิพลในฟ้าบุพกาลเช่นเดียวกัน

หลังออกจากมรรคาสวรรค์ ไม่ว่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ใด ขอเพียงเป็นสิ่งมีชีวิตมรรคาสวรรค์ พวกเขาล้วนจะรู้สึกสนิทชิดเชื้อกันมากขึ้น

แน่นอน นี่เป็นเพียงภาพรวมเท่านั้น มรรคาสวรรค์ก็ยังมีวายร้ายอยู่มากมาย คอยดักสังหารคนปล้นชิงสมบัติในเส้นทางฟ้าบุพกาล ก่อกรรมทำชั่ว

ด้วยเหตุนี้ผานซินจึงก่อตั้งหน่วยลาดตระเวนเส้นทางสวรรค์ขึ้นโดยเฉพาะ ทั้งหมดล้วนคัดเลือกมาจากชนรุ่นหลังของผานกู่

ผานซินอาศัยชื่อเสียงของผานกู่รวบรวมชนรุ่นหลังของผานกู่จำนวนมากเข้ามา ก่อตั้งเผ่าผานกู่ขึ้น

หานเจวี๋ยเริ่มตรวจดูจดหมาย

บางคนได้รับโอกาสวาสนา บางคนยังคงถูกทุบตีอยู่ และมีสหายบางส่วนที่บุกเบิกสร้างชื่อในสถานที่ใหม่ ยังคงได้อรรถรสนัก แต่ไม่มีจดหมายที่ดึงดูดความสนใจของหานเจวี๋ยเป็นพิเศษ

หลังตรวจดูจดหมายเสร็จ หานเจวี๋ยก็ลุกขึ้นไปเยี่ยมสิงหงเสวียนที่อารามเต๋าด้านข้าง

สิงหงเสวียนยังคงฝึกบำเพ็ญอยู่ ตบะบรรลุถึงครึ่งอริยะตอนปลายแล้ว

ความเร็วระดับนี้ล้ำหน้าศิษย์สืบทอดไปแล้ว หานเจวี๋ยสงสัยว่านางกำลังฉกฉวยพรสวรรค์ของบุตรชายอยู่ใช่หรือไม่

การมาเยี่ยมของหานเจวี๋ยทำให้สิงหงเสวียนดีใจยิ่งนัก ทั้งสองนั่งอยู่บนเตียง เริ่มพูดคุยกัน

สิงหงเสวียนตื่นเต้นยิ่ง พูดถึงความเร็วในการบำเพ็ญของตนอย่างภาคภูมิใจ

นางรู้สึกว่าอีกแสนปีให้หลังก็คงสามารถพิสูจน์มรรคได้แล้ว

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “หากลูกไม่ยอมคลอดออกมาตลอดกาล จะกลายเป็นภาระของเจ้าหรือไม่”

สิงหงเสวียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีทาง ยิ่งเขาอยู่ในครรภ์นานเท่าไหร่ ก็แปลว่ามีคุณสมบัติเลิศล้ำมากเท่านั้น หรือต่อให้ไม่ถือกำเนิดออกมา เขาก็สามารถช่วยข้าฝึกบำเพ็ญได้”

นางเริ่มลูบไล้ครรภ์ของตน สีหน้าหวานชื่น นางรู้สึกคล้ายว่าได้รับความกตัญญูจากบุตรชายแล้ว

หานเจวี๋ยหมดคำพูด

สตรีนางนี้หนอ ใจกว้างนัก ใช้ได้เลย

เขาไม่ได้บอกความจริงออกไป เลี่ยงไม่ให้สิงหงเสวียนเป็นกังวล

………………………………………………………………