ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 740

บทที่ 740 บริวารพลอยรุ่งโรจน์ แผนของดวงจิตมหามรรค

หลังจากอยู่กับสิงหงเสวียนหลายวัน หานเจวี๋ยกลับมาที่อารามเต๋าของตน

เขาเรียกไก่คุกรัตติกาล สวินฉางอัน แปดพี่น้องภูตน้ำเต้า เจ้าใหญ่ เจ้ารอง สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้น ราชามังกรสามหัวและถูหลิงเอ๋อร์เข้ามาที่อารามเต๋า

เหล่าศิษย์สืบทอดมาถึงอย่างรวดเร็ว แต่ละคนประหม่ายิ่ง ต่างก็ปกปิดความตื่นเต้นยินดีไว้ไม่มิด

ยิ่งหานเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้นมากเท่าไร พวกเขาก็เหมือนเรือลอยสูงตามน้ำ แต่ก็ยิ่งห่างไกลจากหานเจวี๋ยมากขึ้นเช่นกัน นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ทว่าพวกเขายังคงภักดีต่อหานเจวี๋ยอยู่ ทราบว่าที่หานเจวี๋ยเรียกพวกเขาจะต้องมีเรื่องดีแน่

สำหรับลูกศิษย์และบริวารเหล่านี้ที่อยู่เคียงข้างตนมากว่าสามแสนปี หานเจวี๋ยนั้นระลึกถึงเสมอ

ดังคำกล่าวว่าหนึ่งคนรุ่งเรืองบริวารพลอยรุ่งโรจน์

หานเจวี๋ยไม่มีทางลืม

ในเส้นทางบำเพ็ญ คนไหนที่ทอดทิ้งเขา เขาไม่มีทางไยดี

แต่หากอยู่เคียงข้างเขามาตลอด เขาย่อมใส่ใจแน่นอน

มิใช่แค่คนเหล่านี้ที่อยู่เบื้องหน้า ยังมีพวกจอมปีศาจคุกรัตติกาล จินกังนู่และเผ่าเอกาด้วย หานเจวี๋ยก็ให้การดูแลเช่นกัน แต่จะถัดไปจากกลุ่มคนเบื้องหน้านี้ ลำดับขั้นนั้นมีความสำคัญอย่างยิ่ง

“พวกเจ้าคือศิษย์กลุ่มแรกของสำนักซ่อนเร้น ติดตามข้ามากว่าสามแสนปี ถึงแม้ปกติแล้วข้าจะปิดด่านอยู่ตลอด แต่ก็คอยใส่ใจพวกเจ้าเสมอมา ตอนนี้ข้าหวังว่าพวกเจ้าทั้งหมดจะฝึกบำเพ็ญให้บรรลุระดับครึ่งอริยะระยะสมบูรณ์ให้ได้กันทุกคน เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะมอบความประหลาดใจให้พวกเจ้า

“ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด ขอเพียงบำเพ็ญบรรลุระดับครึ่งอริยะระยะสมบูรณ์ ให้มาหาข้าได้เลย”

หานเจวี๋ยเอ่ยเสียงเบา ทุกคนฟังแล้วพลันตื่นเต้นขึ้นมา

มู่หรงฉี่ ลี่เหยา ต้าซั่นเทียนและกวนปู้ไป้ล้วนหายไปอย่างไร้ร่องรอย แม้แต่ในหมื่นโลกาฉายชัดก็ไม่มาปรากฏตัว โดยเฉพาะมู่หรงฉี่ เหล่าศิษย์สืบทอดล้วนทราบดีว่าหานเจวี๋ยเมตตาเอ็นดูมู่หรงฉี่อย่างยิ่ง หากเกิดเรื่องขึ้นกับเด็กคนนี้ หานเจวี๋ยไม่มีทางอยู่เฉย ดังนั้นมีสาเหตุที่เป็นไปได้อยู่เพียงข้อเดียวแล้ว

นั่นคือหานเจวี๋ยส่งพวกเขาไปเก็บตัว!

ไก่คุกรัตติกาลถาม “คุณสมบัติของพวกเรามีจำกัด บางทีอาจจะต้องอาศัยบารมีนายท่านเพื่อพิสูจน์มรรค แต่ในภายภาคหน้า ย่อมไล่ตามฝีเท้าของท่านไม่ทัน”

มันพูดจาห่อเหี่ยวน่าสงสาร ทว่าก็เป็นความจริง

ยิ่งระดับสูงเท่าไร คนที่สามารถอยู่เคียงข้างหานเจวี๋ยได้ก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ

หากมิใช่เพราะหานเจวี๋ยสามารถผลิตปราณเทพมารได้ ก็คงช่วยเหลือพวกพ้องเหล่านี้ไม่ได้จริงๆ ทำได้เพียงให้พวกเขามีชีวิตที่สงบสุขไปชั่วชีวิต

“ฝึกบำเพ็ญให้ถึงระดับครึ่งอริยะระยะสมบูรณ์ก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ”

เมื่อหานเจวี๋ยพูดจบ ก็เริ่มเทศนาธรรม มหามรรคต้นกำเนิดหลั่งไหลเข้าสู่สมองของเหล่าศิษย์สืบทอด

สิบปีต่อมา

พวกเขาเพิ่งออกมาจากอารามเต๋า แต่ละคนล้วนมีใบหน้าใฝ่ฝันตั้งตาถึงอนาคต

….

ในอาณาเขตที่มืดมิดสุดขีดแห่งหนึ่ง กระดูกขาวโพลนนับไม่ถ้วนล่องลอยอยู่ ดูราวกับหมอกขาวที่ลอยปกคลุม

เกาะน้อยลูกหนึ่งลอยอยู่เพียงลำพัง บนเกาะมีเงาดำร่างหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้เก่าแก่

เมื่อมองให้ดีๆ เงาดำเป็นเพียงไอดำที่พัวพันอยู่ทั่วร่าง ท่ามกลางไอดำที่ขยับไหวพลุ่งพล่าน ปรากฏใบหน้าหนึ่งที่อัปลักษณ์อย่างยิ่ง มีสัตว์พิษมากมายคืบคลานอยู่บนหน้า เขาสวมอาภรณ์สีดำ บริเวณหน้าอกเป็นโครงกระดูก

สายรุ้งเส้นหนึ่งร่วงลงมาจากด้านบน ร่อนลงตรงหน้าคนชุดดำ คลื่นพายุโหมซัดจนสะเทือนเกาะน้อย กิ่งก้านของต้นไม้เก่าแก่สั่นไหว แต่ไม่ได้ร่วงหล่นลงมา

คนชุดดำค่อยๆ เอ่ยขึ้นว่า “เหตุใดเจ้าต้องก่อความเคลื่อนไหวเช่นนี้อยู่ร่ำไป ไม่รู้สึกว่าเอะอะไปหน่อยหรือ”

ลำแสงสลายไป เงาร่างองอาจร่างหนึ่งปรากฏขึ้น เขาหัวเราะดังลั่น “ฮ่าๆๆ เทพมารต้องสาป ข้าแค่เห็นว่าเจ้าอยู่ในสถานที่เปลี่ยวเหงาเช่นนี้ จึงอยากสร้างความคึกคักให้แก่เจ้าบ้าง”

คนชุดดำคือเทพมารต้องสาปที่ผ่านการแปลงกายแล้ว

เทพมารต้องสาปลืมตาขึ้นมองออกไป ผู้มาคือชายฉกรรจ์ในชุดคลุมสีม่วงคนหนึ่ง สวมเสื้อเกราะไว้ด้านใน บนศีรษะสวมกวานหงส์โบยบินประดับลูกปัด บนไหล่มีสิ่งมีชีวิตที่คล้ายมังกรแต่ก็ดูคล้ายกิเลนเกาะอยู่สองตัว

เทพมารต้องสาปเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าคือดวงจิตมหามรรค ช่วยสุขุมหน่อยได้หรือไม่”

“เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งสะกดแดนบรรพกาลไว้ได้ ถึงแม้จะปล่อยให้พวกหัวแข็งบางส่วนหนีรอดไปได้ แต่ก็นับว่าสงบแล้ว ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกข้าไว้ว่าเจ้ามีศัตรูเพียงสองคนเท่านั้น หนึ่งคือเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ สองคือหานเจวี๋ยแห่งมรรคาสวรรค์ใช่หรือไม่” ชายฉกรรจ์ชุดม่วงเอ่ยถาม จากนั้นก็หุบยิ้ม

เทพมารต้องสาปพยักหน้า

ชายฉกรรจ์ชุดม่วงเอ่ยว่า “ไม่นานมานี้ หานเจวี๋ยสังหารมิ่งไปสิบสี่รายรวมถึงดวงจิตมหามรรคแห่งความสิ้นหวังด้วย เจ้าได้ยินข่าวหรือไม่”

เทพมารต้องสาปพยักหน้าอีกครั้ง เพียงแต่สีหน้าไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ สัตว์พิษที่คืบคลานอยู่บนใบหน้าก็หยุดนิ่งไป