ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 791

บทที่ 791 ความน่ากลัวของอำนาจศักดิ์สิทธิ์

หานเจวี๋ยช่วยหลอมโอสถเบิกจักรพรรดิให้ฉินหลิงเก้าสิบเก้าเม็ด ทำเอาฉินหลิงแทบจะคุกเข่าให้แล้ว

เขาไม่สามารถเข้าใจศาสตร์หลอมโอสถเช่นนี้ได้เลย

เนื่องจากวัตถุดิบปรุงยาที่เตรียมไว้มีพอหลอมได้ร้อยเม็ดเท่านั้น อ้างอิงตามสถิติความสำเร็จหนึ่งส่วนต่อการหลอมโอสถแล้ว ศาสตร์การหลอมโอสถของหลิวเป้ยแทบจะมีอัตราความสำเร็จเต็มร้อยเลย

หานเจวี๋ยเข้ามาหยุดเขาไว้ได้ทันเวลาจึงล้มเหลวไปเพียงครั้งเดียว

ภายในเรือน ฉินหลิงเริ่มทุบหลังนวดไหล่ให้หานเจวี๋ย พยายามเอาใจหานเจวี๋ยอย่างเต็มที่

“พี่ใหญ่ ท่านอยากกินอะไร อยากดื่มอะไร สั่งมาได้เต็มที่เลย!”

“ต่อไปท่านก็คือพี่ชายแท้ๆ ของข้า!”

“โอสถเหล่านี้ท่านแบ่งไปหกส่วนเถอะ ไม่ต้องให้ข้าทั้งหมด”

“ให้ข้าจริงๆ น่ะหรือ ข้า…”

“ที่แท้ท่านก็ไม่จำเป็นต้องใช้ เช่นนั้นก็ได้”

หลังเก็บโอสถเบิกจักรพรรดิทั้งหมดไป จิตใจฉินหลิงก็เบิกบาน ช่วงแสนปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย

สายตาที่เขามองหานเจวี๋ยอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ

หานเจวี๋ยนับเป็นผู้สูงส่งของเขา

“พี่ใหญ่ ท่านช่วยข้ามากขนาดนี้ ต้องการให้ข้าทำสิ่งใดหรือไม่” ฉินหลิงถาม

หากไม่ตอบแทนบ้าง จิตใจเขายากจะสงบลงได้จริงๆ

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าต้องการสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดในโลกใบนี้ เจ้าจะช่วยหามาให้ข้าได้หรือ”

ฉินหลิงถามอย่างแปลกใจ “นั่นคือสิ่งใด”

“วันหน้าเจ้าจะรู้เอง”

ฉินหลิงตกอยู่ในห้วงความคิด

อย่างที่ทราบกันดี หานเจวี๋ยเพียงเย้าเขาเล่นเท่านั้น

ฉินหลิงหลงนึกว่าเป็นสมบัติวิเศษ ในแดนเซียนสิ่งที่ถูกเรียกขานเป็นสมบัติล้ำค่าส่วนใหญ่คือสมบัติวิเศษ

หลายวันต่อมา หานเจวี๋ยจากไป

ฉินหลิงเริ่มปิดด่านใช้โอสถเบิกจักรพรรดิ

หลายสิบปีต่อจากนั้น หานเจวี๋ยท่องไปในแดนเซียน ชมความรุ่งเรืองของแดนเซียนในปัจจุบัน กระแสการบำเพ็ญแพร่หลายไปทั่วหัวระแหง ต่อให้เป็นภายในหมู่บ้านมนุษย์ธรรมดา ก็ยังทราบถึงวิธีฝึกบำเพ็ญ

หากไม่มีเส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาล สรรพสิ่งไม่มุ่งหน้าไปค้นหาในฟ้าบุพกาล คาดว่าแดนเซียนคงถึงจุดอิ่มตัวไปนานแล้ว ด้วยทรัพยากรและพื้นที่ที่มีอย่างจำกัด ซ้ำยังมีปริมาณผู้บำเพ็ญเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง นั่นจะกลายเป็นหายนะ

ณ ยมโลก

หานเจวี๋ยมายังเมืองนรกที่หานซินหยวนอยู่

หานซินหยวนสืบทอดพันธุกรรมเด่นด้านรูปโฉมมาจากหานเจวี๋ยและหานทั่ว นางสวมชุดขาว กำลังนั่งสมาธิฝึกบำเพ็ญอยู่ ภายในเรือนมีนางเพียงคนเดียว โดดเดี่ยวเงียบสงัด

หานเจวี๋ยทำนายดูเล็กน้อย พบว่าหานซินหยวนมีบ่วงกรรมน้อยยิ่ง น้อยกว่าหานอวี้เสียอีก ช่วงล้านปีที่ผ่านมา นางอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด หลังจากเข้าสู่เมืองนรก ก็ยังคงเป็นเช่นนี้ ถึงแม้จะครอบครองอำนาจ แต่ช่วงเวลาส่วนใหญ่ล้วนฝึกบำเพ็ญตามลำพัง

หานเจวี๋ยไม่ได้รบกวนนาง แต่แผ่มหามรรคต้นกำเนิดเข้าปกคลุมร่างนางอย่างเงียบเชียบ ทำให้นางเข้าสู่สภาวะตระหนักมรรคอย่างรวดเร็ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบกัน ถึงจะเกี่ยวพันกันทางสายเลือด แต่หานซินหยวนไม่เคยทราบถึงการมีอยู่ของเขาเลย หานทั่วและหยางเทียนตงก็ไม่เคยบอก ถึงอย่างไรฐานะของหานเจวี๋ยก็สูงส่งเกินไป พวกเขาไม่อยากสร้างภาระและบ่วงกรรมอันใหญ่หลวงให้หานซินหยวน และเพื่อลดความยุ่งยากให้หานเจวี๋ยด้วย

สิบปีต่อมา

หานเจวี๋ยจากไปอย่างเงียบเชียบ

หานซินหยวนลืมดวงตาคู่งามขึ้น คิ้วเรียวขมวดมุ่นนิดๆ

“นี่คือพลังใดกัน…ข้าตระหนักรู้ขึ้นมาได้จริงๆ น่ะหรือ”

หานซินหยวนพึมพำกับตัวเอง จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้ง ซึมซับอย่างละเอียด

….

หลังจากสิ้นสุดการหาประสบการณ์หนึ่งร้อยปี มรรคจิตของหานเจวี๋ยได้รับความผ่อนคลายอีกครั้ง

เขามายังอาณาเขตเต๋าแห่งที่สอง

ภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สองเทพมารที่อ่อนแอที่สุดก็ยังมีตบะระดับครึ่งอริยะแล้ว ในบรรดานั้นมีเทพมารกายาและเทพมารสุญตาที่เพิ่งพิสูจน์เซียนทองต้าหลัวเบิกฟ้าไปเมื่อไม่นานมานี้

วันเวลาผ่านไป กองทัพเทพมารของหานเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกันกับเขา

ลี่เหยาและอู้เต้าเจี้ยนลืมตาขึ้น เมื่อเห็นหานเจวี๋ยปรากฏตัวขึ้น พวกนางรีบลุกขึ้นมาคารวะ

หานเจวี๋ยนั่งลง เริ่มเทศนาธรรม เสียงดังก้องไปทั่วอาณาเขตเต๋าแห่งที่สอง

ร้อยปีต่อมา การเทศนาธรรมสิ้นสุดลง

ขณะที่หานเจวี๋ยกำลังจะจากไป

“น้องสาว เจ้าออกไปก่อนเถอะ” จู่ๆ ลี่เหยาก็เอ่ยขึ้นมา

อู้เต้าเจี้ยนผงะไปเล็กน้อย ก่อนออกไปอย่างว่าง่าย

ลี่เหยาลากหานเจวี๋ยเข้ามา

หานเจวี๋ยเงียบงันไม่เอ่ยวาจา นั่งลงข้างกายนาง

….

ยี่สิบปีต่อมา

หานเจวี๋ยกลับมาที่อาณาเขตเต๋าหลัก เตรียมฝึกบำเพ็ญต่อ

[ตรวจสอบพบว่าอำนาจศักดิ์สิทธิ์ชะตามหามรรคถูกกระตุ้น ขุนพลศักดิ์สิทธิ์ลาดตระเวนไปทั่วฟ้าบุพกาล ท่านมีตัวเลือกดังต่อไปนี้]