ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 808

บทที่ 808 ทางเลือกของอริยะ

ขณะที่หานเจวี๋ยนึกสงสัยในผลแพ้ชนะอยู่ เหล่าเทพมารฟ้าบุพกาลก็เริ่มพูดคุยกัน

“ผานกู่ก็ยังคงเป็นผานกู่ กลิ่นอายเช่นนี้ทำให้คนยากจะลืมลงจริงๆ”

“ถึงแม้ข้าจะเกลียดเขา แต่ต้องกล่าวเลยว่า มหามรรคฤทธาแข็งแกร่งมากจริงๆ ในอดีตครานั้นมหามรรคขุนพลสวรรค์เกือบจะเทียบชั้นได้แล้ว แต่น่าเสียดายที่สิ้นชีพลงด้วยขวานเบิกฟ้า”

“หากไม่มีขวานเบิกฟ้าและบัวขจีฟ้าบุพกาล ผานกู่จะสังหารสามพันเทพมารได้อย่างไร”

“ชาตินี้ผานกู่ถือกำเนิดมาตัวเปล่า บางทีพวกเราอาจจะประเมินเขาสูงไปจริงๆ”

“อริยะเทพอวี๋เจี้ยนโจมตีแล้ว เอ๊ะ! ปราณกระบี่แกร่งกล้านัก”

เมื่อได้ยินบทสนทนาของเหล่าเทพมาร หานเจวี๋ยแอบร้อนใจ

เขามิใช่เทพมารฟ้าบุพกาลตัวจริง สัมผัสถึงการต่อสู้นั้นไม่ได้ รับรู้ได้เพียงทิศทางเท่านั้น ไม่ทราบเลยว่าสองคนนั้นซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

‘เหตุใดถึงไม่ถ่ายทอดสดโดยตรงเลย’

หานเจวี๋ยบ่นในใจ รู้สึกว่าเทพมารปฐมภพไม่ได้เรื่องเลย

แต่เขาก็ไม่สามารถกล่าวออกไปได้ เลี่ยงไม่ให้ความลับแตกว่าตนมิใช่เทพมารฟ้าบุพกาล

บางทีเทพมารฟ้าบุพกาลอาจจะมองเห็นกันหมด และติดต่อกันด้วยวิธีการพิเศษ มีเพียงเขาที่มองไม่เห็น

ฟังจากบทสนทนาของเหล่าเทพมารฟ้าบุพกา ฉากต่อสู้คงดุเดือดยิ่ง ดูเหมือนอริยะเทพอวี๋เจี้ยนจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่ผานกู่ก็แข็งแกร่งเช่นกัน

“ผานกู่ผู้นี้แม้แต่อริยะอวี๋เจี้ยนก็สังหารในเสี้ยววินาทีไม่ได้ ก็ไม่เท่าไรเลยนี่”

หานเจวี๋ยคิดเงียบๆ

อันที่จริงเขาก็จะคิดจะจัดการกับผานกู่เช่นกัน แต่ทราบว่าผานกู่ร่างนี้ยังมิใช่การคืนชีพอย่างแท้จริง ต่อให้ทำลายผานกู่ไป ผานกู่ก็ยังอยู่

มิสู้รอให้ผานกู่สังหารเทพมารฟ้าบุพกาลไปหลายๆ ตนก่อนดีกว่า จะได้ลดศัตรูให้เขาหรือบุตรชายของเขาลง แล้วเขาค่อยลงมืออีกที ทำลายล้างผานกู่เพื่อทวงความยุติธรรมให้เหล่าเทพมารฟ้าบุพกาล

เขาไม่ได้เป็นศัตรูกับผานกู่ แต่ช่วยไม่ได้ เขาต้องปกป้องตัวเอง!

ครึ่งชั่วยามต่อมา

จู่ๆ ภายในตำหนักพลันเงียบสงัดลง

หานเจวี๋ยเข้าใจว่าการต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว

ทำไมเต่าหดหัวพวกนี้ไม่พูดอะไรกันเลยเล่า

ร่างแยกของหานเจวี๋ยไม่สามารถเรียกดูกล่องจดหมายได้ ดังนั้นจึงได้แต่ร้อนใจ

เทพมารปฐมภพเอ่ยขึ้นช้าๆ “อริยะเทพอวี๋เจี้ยนแพ้แล้ว น่าเสียดาย เขามีความหวังเสี้ยวหนึ่งว่าจะเอาชนะได้ ไหนเลยจะคาดว่าผานกู่ยังมียอดสมบัติอีกมากนัก”

เหล่าเทพมารพากันเปิดปากเอ่ย

“นั่นเป็นยอดสมบัติใดกันแน่ ไม่น่าเชื่อว่าจะสะท้อนกลับมรรคกระบี่ของอริยะเทพอวี๋เจี้ยนได้”

“แข็งแกร่งจริงๆ ผานกู่ถูกมรรคกระบี่ของอริยะเทพอวี๋เจี้ยนแทงทะลุแล้ว ยังสามารถสวนกลับ สังหารอริยะเทพอวี๋เจี้ยนได้อีก”

“อริยะเทพอวี๋เจี้ยนเก่งกาจนัก ถึงแม้คนผู้นี้จะบ้าบิ่น แต่คุณสมบัติของเขาแข็งแกร่งจริงๆ สิ่งสำคัญที่สุดคือสิ่งที่เขาพึ่งพามิใช่มหามรรคของตน แต่เป็นมรรคกระบี่”

“มรรคกระบี่ไม่เลวเลย ไม่ทราบเช่นกันว่าหลี่เอ่อร์คนนั้นจะแข็งแกร่งมากเพียงใด”

พอหานเจวี๋ยได้ยินดังนั้นก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลย

อริยะเทพอวี๋เจี้ยนไม่แข็งแกร่งจริงๆ

ไม่ทราบเช่นกันว่าเขาตายหรือไม่

หานเจวี๋ยถ่ายทอดเรื่องนี้กลับไปยังร่างต้น

….

ภายในอารามเต๋า หานเจวี๋ยทราบข่าวว่าอริยะเทพอวี๋เจี้ยนพ่ายแพ้ แต่เขาก็ไม่ได้ลืมตาขึ้น ยังฝึกบำเพ็ญต่อไป

เมื่อครบกำหนดปิดด่านห้าหมื่นปี เขาถึงได้ลืมตาขึ้น ส่วนร่างแยกยังคงอยู่ในอาณาเขตปฐมภพ ร่วมเตรียมแผนรับมือกับการมาถึงของผานกู่

หานเจวี๋ยตรวจดูจดหมาย ค้นหาจดหมายที่เกี่ยวข้องกับอริยะเทพอวี๋เจี้ยน

[อริยะเทพอวี๋เจี้ยนสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผานกู่ศัตรูคู่อาฆาตของท่าน]

[อริยะเทพอวี๋เจี้ยนสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากพลังลึกลับ วิญญาณล่องลอย]

[อริยะเทพอวี๋เจี้ยนสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผานกู่ศัตรูคู่อาฆาตของท่าน ได้รับบาดเจ็บสาหัส สังขารถูกทำลาย]

[อริยะเทพอวี๋เจี้ยนสหายของท่านโชคดีได้รับความช่วยเหลือจากผู้ทรงพลังลึกลับ วิญญาณหนีรอดได้]

หืม

มีมือที่สามเข้ามายุ่งหรือ

หานเจวี๋ยถามในใจ ‘ตอนที่อริยะเทพอวี๋เจี้ยนสู้กับผานกู่ ถูกผู้ใดโจมตี ถึงทำให้วิญญาณล่องลอย’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยห้าแสนล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

เงาร่างหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวหานเจวี๋ย ข้อความแถวหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

[เทวีตราวินัย: ระดับยอดมหามรรคระยะปลาย ดวงจิตมหามรรค]

เป็นนาง!

หานเจวี๋ยหรี่ตาลง เขาไม่มีทางลืมว่าเทวีตราวินัยเคยโจมตีมรรคาสวรรค์หนึ่งครั้ง

เขาถามต่อ ‘ระหว่างที่ต่อสู้กับผานกู่ ผู้ใดให้ความช่วยเหลืออริยะเทพอวี๋เจี้ยน’

เมื่อรวมจอมอริยะเสวียนตูเข้าไป มรรคาสวรรค์มีอริยะมรรคาสวรรค์ทั้งหมดยี่เอ็ดราย เพียงพอจะแสดงให้เห็นแล้วว่าแข็งแกร่งมากกว่าในอดีตมากเพียงใด

หานอวี้เพิ่งพิสูจน์อริยะเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อเห็นหานเจวี๋ยและจอมอริยะเสวียนตูนั่งเสมอกัน เขาลอบตื่นเต้นในใจ อย่างไรก็ตามหานเจวี๋ยไม่ได้มองเขา เขาก็ไม่สะดวกจะแสดงท่าทีเช่นกัน

จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยขึ้นว่า “ผานกู่ฟื้นคืนชีพแล้ว!”

เมื่อเอ่ยประโยคนี้ออกมา ภายในตำหนักตื่นตระหนกยิ่ง!

ผานกู่เป็นผู้ใดกันเล่า

ผู้บุกเบิกมรรคาสวรรค์เชียวนะ!

บอกว่าเขาเป็นปฐมบรรพชนของพวกเขาทั้งหมดก็ไม่เกินไปเลย!

“ผานกู่กำลังไล่ล่าสังหารเทพมารฟ้าบุพกาลตนหนึ่งอยู่ ไม่ช้าก็เร็วต้องมายังมรรคาสวรรค์แน่” จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยต่อ

เหล่าอริยะหน้าถอดสี พวกเขาพลันนึกขึ้นได้ว่าหานเจวี๋ยคือเทพมารฟ้าบุพกาล เรื่องนี้แพร่ไปทั่วฟ้าบุพกาลแล้ว

ผานกู่ต้องการสังหารเทพมารฟ้าบุพกาล ก็แปลว่าจะฆ่าหานเจวี๋ยด้วยมิใช่หรือ

แต่ว่า…

นั่นคือผานกู่เชียวนะ!

ถ้าจะช่วยหานเจวี๋ย ก็หมายความว่าต้องฆ่าผานกู่!

นี่เป็นการทรยศต่อบรรพบุรุษ!

สีหน้าของหานอวี้ก็ไม่น่ามองเช่นกัน เขาไม่คิดเลยว่าตนเพิ่งสำเร็จเป็นอริยะก็ต้องพบเจอเรื่องเช่นนี้แล้ว

เขามองไปที่หานเจวี๋ย เห็นสีหน้าหานเจวี๋ยเป็นปกติดี ไม่มีความกดดันเลยสักนิด

นั่นคือเทพยักษาผานกู่เชียวนะ!

ในมรรคาสวรรค์ ผานกู่คือเทพผู้สร้างโลก!

ยิ่งสรรพสิ่งให้ความศรัทธาเท่าไรตัวตนยุคโบราณก็ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น หานเจวี๋ยไหนเลยจะสู้ผานกู่ได้

ผานซินแค่นเสียงเอ่ย “ถึงแม้ข้าเป็นชนรุ่นหลังของผานกู่ แต่ข้าสนับสนุนสหายเต๋าหาน ยามนี้พวกเราคืออริยะมรรคาสวรรค์ หากเกิดเรื่องกับสหายเต๋าหาน มรรคาสวรรค์ต้องถูกฟ้าบุพกาลกลืนกินแน่ พวกเขาคงไม่คิดว่าวันหน้าผานกู่จะช่วยคุ้มครองมรรคาสวรรค์กระมัง”

“เขาเข้าฝันพวกเจ้าแล้วหรือ”

เหล่าอริยชนประหลาดใจ ไม่คิดเลยว่าคนแรกที่ออกปากว่าจะสนับสนุนหานเจวี๋ยจะเป็นผานซิน คนผู้นี้คือชนรุ่นหลังของผานกู่!

ฉิวซีไหลเอ่ยยิ้มๆ “ถูกต้อง ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว หากผานกู่กล้ามา เขาจะได้ทราบว่ายุคสมัยของเขาผ่านพ้นไปแล้ว!”

สีหน้าของเหล่าอริยะแปลกพิกลกว่าเดิม

ฉิวซีไหลที่รักตัวกลัวตายชอบวางแผนลับหลังมาโดยตลอดครานี้ก็เลือกสนับสนุนหานเจวี๋ยเช่นกัน ไม่ได้เลือกข้างผานกู่อย่างนั้นหรือ

………………………………………………………………