ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 812

บทที่ 812 ดวงจิตพุทธะ เจียงเจวี๋ยซื่อ

ข่าวผานกู่บาดเจ็บสาหัสแต่หนีรอดไปได้แพร่ไปทั่วฟ้าบุพกาลอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามฟ้าบุพกาลกว้างใหญ่เกินไป ข่าวจึงไม่นับว่าแพร่ไปเร็วนัก

เทพมารปฐมภพเจ้าแผนการ ยามที่กระจายเรื่องนี้ออกไปจงใจเอ่ยถึงเจ้าแดนต้องห้ามอันธการด้วย กล่าวว่าหากไม่มีเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ พวกเขาต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

ถึงแม้จะเป็นความจริง แต่ก็เป็นการลากเจ้าแดนต้องห้ามอันธการออกมาอีกครั้ง ถึงขั้นที่เชิดชูขึ้นสูงด้วย ผานกู่ก็ทราบถึงตัวตนของเจ้าแดนต้องห้ามอันธการแล้วเช่นกัน

ณ วังสวรรค์

กว่าจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายจะทราบเรื่องที่ผานกู่พ่ายแพ้ก็ผ่านมาหลายร้อยปีแล้ว

“เจ้าแดนต้องห้ามอันธการ ปรากฏตัวขึ้นอีกแล้ว แม้แต่ผานกู่ก็ยังถูกสาปแช่งจนบาดเจ็บสาหัส แข็งแกร่งเกินไปแล้ว”

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายเอ่ยด้วยความสะท้อนใจ น้ำเสียงชวนให้คนใคร่ครวญตาม

สามยอดแม่ทัพเทพก็อยู่ในตำหนักด้วย แม่ทัพฟ้าทมิฬกล่าวว่า “ฝ่าบาท คาดว่าผานกู่คงต้องพักฟื้นไปสักระยะ แผนการขยายอิทธิพลวังสวรรค์จะดำเนินต่อไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เนื่องจากสงครามใหญ่ระหว่างผานกู่และเทพมารฟ้าบุพกาล จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายกังวลว่ายามที่ทหารสวรรค์ออกไปทำภารกิจจะถูกลูกหลงเข้า ดังนั้นจึงเรียกทหารกลับมาพัก

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายเอ่ยว่า “ไม่ต้องรีบร้อน รูปการณ์ยังไม่ชัดเจน รอดูไปก่อน หากวันพรุ่งผานกู่กลับมาทรงพลังกระฉับกระเฉงเล่า เทพมารฟ้าบุพกาลเป็นตัวตนที่พวกเราไม่สามารถคาดเดาได้”

เขาถอนหายใจคราหนึ่ง

ในอดีตเขาเคยมีเทพมารฟ้าบุพกาลอยู่สองตน

ทุกครั้งที่นึกถึงขึ้นมา ในใจเขาล้วนเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

เหตุผลที่วังสวรรค์ไม่อาจขยายตัวออกไปได้ ประเด็นหลักเป็นเพราะไม่มีเทพมารฟ้าบุพกาลสองตนนั้นแล้ว

แม่ทัพเทพทั้งสองที่ให้การสนับสนุนขึ้นมาใหม่ในปัจจุบันนี้ พลังสู้หานทั่วและอี๋เทียนไม่ได้ก็แล้วไปเถิด แต่พวกเขากลับไม่ได้ทำเต็มที่และสมบูรณ์มากพอ

ไม่ใช่เทพเซียนทั้งหมดที่สนับสนุนให้จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายขยายอิทธิพล

เทพเซียนส่วนมากคิดว่าการปรับฐานอำนาจให้เข้าที่ก่อนสำคัญที่สุด

แม่ทัพฟ้าทมิฬเงียบไปครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า “ฝ่าบาททรงรู้จักโลกพุทธะหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิสวรรค์กล่าวตอบ “ย่อมรู้จัก เจ้าของโลกพุทธะมีศักดิ์เป็นศิษย์หลานของทั่วเอ๋อร์”

“ระยะนี้โลกพุทธะมีดวงจิตพุทธะที่คุณสมบัติเลิศล้ำตนหนึ่งถือกำเนิดขึ้น ถือกำเนิดขึ้นได้ไม่ถึงสองแสนปีก็พิสูจน์มรรคสำเร็จแล้ว ถึงแม้จะเป็นเพราะพระคุณของผู้ปกครองโลกพุทธะที่ช่วยชี้ทางเบิกปัญญา แต่พรสวรรค์ของเขาก็เลิศล้ำอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ดวงจิตพุทธะนี้เป็นเลิศด้านการศึกแต่กำเนิด เทียบได้กับสิ่งมีชีวิตฟ้าบุพกาลของเหล่าเทพมารฟ้าบุพกาล”

แม่ทัพฟ้าทมิฬเอ่ยเสียงเบา เขาไหนเลยจะไม่ทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายและโลกพุทธะ อันที่จริงเป็นเพราะทราบดีถึงได้เอ่ยเรื่องนี้

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายเข้าใจแล้ว อดใคร่ครวญไม่ได้

“ร้ายกาจถึงเพียงนั้นจริงๆ น่ะหรือ”

“จริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ดวงจิตมหามรรคอย่างนักพรตเต๋าเสินเผาก็เคยไปเยือนด้วยตัวเองแล้ว ซ้ำยังมอบสมบัติให้ด้วย”

“เช่นนั้นเราจะลองไปดู”

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายหรี่ตาเอ่ยวาจา แม่ทัพฟ้าทมิฬไม่พูดต่ออีก แม่ทัพเทพอีกสองคนก็ไม่ได้เอ่ยวาจา แต่ก้มหน้าลงเล็กน้อย

….

สองหมื่นปีผ่านไป

หานเจวี๋ยใกล้จะอายุครบหนึ่งล้านแปดแสนปีแล้ว

หลังจากผานกู่บาดเจ็บสาหัสก็นิ่งเงียบไปจริงๆ อย่างน้อยก็ไม่เห็นเขาปรากฏในแวดวงสหายเลย

วันนี้เอง หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น

เหตุเป็นเพราะไม่นานมานี้ฉู่ซื่อเหรินส่งคำขอเข้าฝันเขา แต่ก็ไม่ได้ใช้วิชาอัญเชิญเทพ คาดว่าคงมิใช่เรื่องเร่งด่วน

หานเจวี๋ยเข้าฝันฉู่ซื่อเหริน

ในแดนความฝัน

ฉู่ซื่อเหรินลืมตาขึ้น เมื่อเห็นหานเจวี๋ย ก็ลุกขึ้นทำความเคารพทันที

“มีเรื่องใด” หานเจวี๋ยถาม

ฉู่ซื่อเหรินเล่าต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวออกมาอย่างละเอียด

ที่แท้โลกพุทธะมีบุตรแห่งสวรรค์คนหนึ่งถือกำเนิดขึ้น แต่เชี่ยวชาญการรบแต่กำเนิด บังเอิญจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายมาเยี่ยมพอดี ต้องการชุบเลี้ยงบุตรแห่งสวรรค์คนนี้ ฉู่ซื่อเหรินค่อนข้างลังเล เหตุผลที่ไม่ได้ปฏิเสธตรงๆ เป็นเพราะจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายชุบเลี้ยงหานทั่วได้ยอดเยี่ยมจริงๆ

“อาจารย์ปู่ จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายไว้ใจได้หรือไม่ขอรับ” ฉู่ซื่อเหรินถาม

หานเจวี๋ยเอ่ยว่า “หากเจ้าเอ่ยถึงเขา แล้วเขารับประกันมั่นเหมาะ เช่นนั้นก็ไว้ใจได้ ประเด็นสำคัญคือเจ้าหักใจส่งมอบตัวเขาออกไปลงหรือ”

ฉู่ซื่อเหรินเอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ถึงหักใจไม่ลงก็คงไม่ได้ขอรับ เด็กคนนี้เอะอะมะเทิ่งเกินไป ประลองกับศิษย์โลกพุทธะเป็นประจำ ทำให้คนอื่นบาดเจ็บสาหัสทุกครั้ง ถ้าเก็บไว้ต่อไป เกรงว่าคงไม่เป็นผลดี และข้าก็ไม่รู้ว่าควรจะดัดนิสัยเขาอย่างไรจริงๆ ขอรับ”