ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 845

บทที่ 845 มรรคาสวรรค์รุ่งโรจน์ จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายตกตะลึง

“ขอรับ!”

จอมเทพข่งเซวี่ยตอบรับคำหนึ่ง ในใจหวั่นวิตกขึ้นมา

เขาเองก็รู้สึกขายหน้าเช่นกัน การแสดงออกในช่วงสองล้านปีมานี้สู้ในอดีตไม่ได้เลย ถ้อยคำที่เขาเคยกล่าวไว้ล้วนดูเป็นการคุยโม้ทั้งสิ้น

หานเจวี๋ยไม่พูดไร้สาระอีก สลายแดนความฝันลง

เมื่อจิตรับรู้กลับสู่ความเป็นจริง หานเจวี๋ยเริ่มสอดส่องมรรคาสวรรค์

หลังสิ้นสุดมหาเคราะห์ มีตำแหน่งอริยะมรรคาสวรรค์เพิ่มขึ้นมาสองที่ หานเจวี๋ยไม่คิดจะเข้าไปยุ่ง ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ

หานเจวี๋ยทอดมองฟ้าบุพกาล

เขาค้นหาหมื่นขุนพลศักดิ์สิทธิ์ กำลังเดินทางอย่างองอาจอยู่ในฟ้าบุพกาล ยังอยู่ไกลจากมรรคาสวรรค์ แต่อยู่ใกล้กับอาณาเขตปฐมภพยิ่งนัก

เทพมารฟ้าบุพกาลหลายสิบตนรวมตัวกันอยู่ในอาณาเขตปฐมภพ แม้แต่ผานกู่ก็เป็นหนึ่งในนั้น

ผานกู่ที่ฟื้นคืนชีพอีกครั้งพลังไม่ได้ด้อยไปกว่าเมื่อก่อน สิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่อยู่ภายในอาณาเขตปฐมภพถูกอพยพออกไปแล้ว เหลืออยู่เพียงเหล่าเทพมาร รอคอยศึกตัดสินชะตา

เหล่าขุนพลศักดิ์สิทธิ์เหมือนกับสัมผัสได้ถึงเทพมารฟ้าบุพกาล ลาดตระเวนเข้าใกล้อาณาเขตปฐมภพราวกับไม่ได้ตั้งใจ

หานเจวี๋ยตั้งตารอศึกนี้ยิ่งนัก

หลังจากมองอยู่สักพักหนึ่ง หานเจวี๋ยถอนสายตากลับมา จากนั้นก็จมจ่อมอยู่กับการฝึกบำเพ็ญต่อ

….

ในส่วนลึกของฟ้าบุพกาล ณ แดนต้องห้ามอันธการ

แสงรุ้งสายหนึ่งพุ่งฉิวไป

เป็นเจียงเจวี๋ยซื่อ

จู่ๆ เจียงเจวี๋ยซื่อก็หยุดลง แววตาคมปลาบทอดมองไปด้านหน้า ห้วงมิติมืดมิดไหวกระเพื่อม เงาร่างหนึ่งค่อยๆ เดินออกมา

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวง!

เจียงเจวี๋ยซื่อถาม “เหตุใดปรมาจารย์จึงไล่ตามมาปรากฏตัวถึงที่นี่”

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้ารู้แก่ใจดี ข้ามาชี้แนะไม่กี่ประโยคก็จะไปแล้ว ถือเสียว่าข้าไม่เคยตามเจ้ามาแล้วกัน”

เจียงเจวี๋ยซื่อขมวดคิ้ว เริ่มใช้ความคิด

เขาไม่เคยมองปรมาจารย์ลัญจกรสรวงออกเลย ดูเหมือนเขาจะถูกปรมาจารย์ลัญจกรสรวงจับตัวไป แต่หลายปีมานี้ ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงกลับมอบสภาพแวดล้อมฝึกบำเพ็ญที่เงียบสงบไร้การรบกวนให้แก่เขา

เขารู้สึกอยู่ตลอดว่าที่ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงเข้าร่วมกลุ่มมิ่ง ด้วยมีเจตนาแอบแฝง艾琳小說

“ถึงแม้มรรคาสวรรค์จะคงอยู่มายาวนาน ผู้เปี่ยมมหาโชคอย่างเจ้ากลับมีน้อยยิ่ง ในอดีตมีเพียงผานกู่และบรรพชนเต๋าที่นำมาเปรียบเทียบกับเจ้าได้ ดวงชะตาของเจ้าไม่ธรรมดา หวังว่าเจ้าจะกระทำการด้วยความระมัดระวัง โดยเฉพาะในเวลานี้ รูปการณ์ของฟ้าบุพกาลไม่แน่ชัด หากเจ้าเผยคุณสมบัติออกไปด้วยความประมาท มีแต่จะนำพาปัญหาวุ่นวายมาให้”

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงเอ่ยเสียงเบา เจียงเจวี๋ยซื่อฟังแล้วขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

ในมุมมองของเจียงเจวี๋ยซื่อ ฟ้าบุพกาลไม่ได้คึกคักเลย ตรงกันข้าม กลับเงียบเหงาอย่างยิ่ง ผ่านไปหลายร้อยปีก็ยังยากจะพบพานสิ่งมีชีวิตสักตน ภายในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ คุณสมบัติของเขาถูกสอดส่องได้ง่ายยิ่งนักอย่างนั้นหรือ

เจียงเจวี๋ยซื่อตั้งข้อสงสัยกับตัวเอง หรือฟ้าบุพกาลจะน่ากลัวกว่าที่เขาคาดคิดไว้จริงๆ ท่ามกลางความมืดมิดมีสายตามากมายจับจ้องเขาอยู่เช่นนั้นหรือ

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งนึกหวาดกลัว

ตนประมาทไปแล้วจริงๆ

ถึงอย่างไรการเวียนว่ายตายเกิดมากว่าแสนชาติ ก็ยาวนานเกินไป

ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงเอ่ยต่อว่า “ในอนาคตมรรคาสวรรค์ยังต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าอยู่ ก่อนจะจากไป ข้าจะถ่ายทอดมหามรรคแห่งกรรมให้เจ้า”

เขาสะบัดแขนเสื้อ ลำแสงกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้าสู่หน้าผากของเจียงเจวี๋ยซื่ออย่างรวดเร็ว ทำให้เขาตอบสนองไม่ทันอย่างสิ้นเชิง

เจียงเจวี๋ยซื่อเหม่อลอยอยู่พักหนึ่ง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ปรมาจารย์ลัญจกรสรวงหายไปแล้ว

เขาไม่ได้หยุดนิ่งขบคิดอยู่ที่เดิม จากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

….

ท่ามกลางความมืดมิด ในมือข้างหนึ่งของพระพุทธรูปทองสูงใหญ่องค์หนึ่งชักลากโลกใบหนึ่งมุ่งไปข้างหน้า เป็นพุทธสัจจะยุทธ

มรรคาสวรรค์อยู่เบื้องหน้าแล้ว

สายตาของพุทธสัจจะยุทธมองไปที่โลกหงหยวน เขามีสีหน้าตระหนกเล็กน้อย

เขารับรู้ถึงกลิ่นอายน่าหวาดกลัวสายหนึ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในโลกหงหยวน เมื่อก่อนเขาเคยมาเยือนมรรคาสวรรค์ แต่ไม่ได้มีโลกเช่นนี้อยู่

เสียงของฉู่ซื่อเหรินแว่วเข้าสู่หูเขา “ไม่ต้องกังวล นั่นคืออริยะมหามรรคที่อาจารย์ปู่ของข้าเชิญมา โลกพุทธะจะตั้งอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของแดนเซียน ตั้งเขตป้องกันสองด้าน”

เมื่อพุทธสัจจะยุทธได้ยินฉู่ซื่อเหรินเอ่ยถึงอาจารย์ปู่ ก็ไม่ถามมากอีก อ้อมผ่านมรรคาสวรรค์ มายังอีกฝั่งหนึ่งของแดนเซียน

เหล่าอริยะทยอยปรากฏตัวขึ้น มองพุทธสัจจะยุทธด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นดฮณ๊ฯดฯฌซ,