ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 846

บทที่ 846 เสื้อคลุมเลิศธุลีแดง เตรียมออกศึก

“บรรพชนเต๋าหรือ หมายความว่าอย่างไร หนึ่งในขุนพลศักดิ์สิทธิ์มีรูปโฉมเหมือนบรรพชนเต๋า หรือจะพูดว่าบรรพชนเต๋าเป็นผู้นำทัพขุนพลศักดิ์สิทธิ์อย่างนั้นหรือ”

หานเจวี๋ยขมวดคิ้วเอ่ยถาม ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นขุนพลศักดิ์สิทธิ์ในภาพลวงตาวิวัฒนาการมาแล้ว ขุนพลศักดิ์สิทธิ์ไม่มีผู้นำ และไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง มันดูเหมือนเครื่องจักรสงคราม

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายกล่าวว่า “เราก็ไม่ทราบแน่ชัด แต่เราพบบรรพชนเต๋าอยู่ในหมู่ขุนพลศักดิ์สิทธิ์จริงๆ เรื่องนี้แปลกประหลาดโดยแท้ เราจะหาวิธีสืบดู”

หานเจวี๋ยพยักหน้ารับ จดจำเรื่องนี้ไว้

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักพัก หานเจวี๋ยถึงสลายแดนความฝัน

เขาลืมตาขึ้น ถามในใจ ‘ข้าอยากรู้ว่าเหตุใดบรรพชนเต๋าถึงไปอยู่ในหมู่ขุนพลศักดิ์สิทธิ์’

[ไร้ซึ่งบ่วงกรรม ไม่สามารถวิวัฒนาการได้]

ไร้ซึ่งบ่วงกรรมหมายความว่าอย่างไร

หานเจวี๋ยเริ่มสอบถามถึงบรรพชนเต๋าด้วยวิธีต่างๆ แต่ไม่ว่าจะถามอย่างไร ล้วนไม่สามารถวิวัฒนาการได้

ราวกับไม่เคยมีตัวตนของบรรพชนเต๋าอยู่!

เรื่องนี้น่าสนใจอยู่บ้าง

เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าบรรพชนเต๋าอยู่ในจอค่าความสัมพันธ์ของเขามาตลอด เหตุใดถึงทำนายไม่พบเล่า

ดูเหมือนในช่วงเวลาที่ผ่านมา บรรพชนเต๋าจะไม่ได้อยู่ว่างๆ แต่มานะทำงานอย่างเงียบเชียบมาตลอด

หานเจวี๋ยส่ายหน้า ไม่คิดเรื่องนี้อีก

จากนั้น เขาก็จมจ่อมสู่สภาวะฝึกบำเพ็ญอีกครั้ง

….

ณ อาณาเขตปฐมภพ เหล่าเทพมารชุมนุมกันอยู่ในตำหนัก

ข้างกายเทพมารปฐมภพมีเงาร่างบึกบึนกำยำร่างหนึ่งนั่งสมาธิอยู่ เป็นผานกู่

ผานกู่ปล่อยผมสยายรุงรัง กลิ่นอายป่าเถื่อนแผ่ออกมาจากทั่วร่าง ยามที่หายใจเข้าไป ราวกับสูดกลิ่นควันเทียน

ในเวลานี้เอง ผานกู่พลันลืมตาขึ้น

เทพมารตนอื่นก็คล้ายจะสัมผัสถึงบางอย่างได้ พากันลืมตาขึ้น แต่ละคนมีสีหน้าตึงเครียด

เทพมารปฐมภพขมวดคิ้ว “จะมาแล้ว”

เทพมารตนอื่นๆ ก็พากันเปิดปากเอ่ย

“เหตุใดจู่ๆ ถึงเปลี่ยนทิศทางมายังอาณาเขตปฐมภพเล่า”

“ที่แท้ก็มีตัวตนลึกลับคอยชักใยอยู่เบื้องหลังขุนพลศักดิ์สิทธิ์ คงเกรงกลัวว่าอำนาจของพวกเราเหล่าเทพมารจะเพิ่มขึ้นอีก”

“น่าเสียดาย เดิมทียังคิดจะชักจูงผู้ทรงพลังบางส่วนมาเข้าร่วมเพิ่ม”

“มักจะมีคนรักตัวกลัวตายอยู่เสมอ ศึกครั้งนี้ หากพวกเราชนะ ภายหน้าฟ้าบุพกาลก็จะขึ้นอยู่กับพวกเราแล้ว!”

“ฮ่าๆๆ มาเถอะ ฟ้าบุพกาลเดิมทีก็เป็นของเทพมารฟ้าบุพกาลอยู่แล้ว ในอดีตครานั้นหากพวกเราลงสนามแย่งชิง ไหนเลยจะยังมีดวงจิตมหามรรคอันใด ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงขุนพลศักดิ์สิทธิ์เลย”

เหล่าเทพมารฟ้าบุพกาลแสดงความองอาจห้าวหาญออกมา ไร้ซึ่งความหวาดกลัว

พวกเขาเตรียมใจให้พร้อมนานแล้ว ก่อนจะออกศึกย่อมห้ามทำลายขวัญกำลังใจกันเอง

สิ่งสำคัญที่สุดคือ พวกเขาไม่เหลือทางถอยแล้ว!

ผานกู่เอ่ยขึ้นว่า “เตรียมออกศึกเถอะ”

เทพมารปฐมภพพยักหน้ารับ จากนั้นลุกขึ้นมา

มหาศึกบรรพกาลที่ยากจะพบเห็นได้ในรอบหลายล้านปีกำลังจะอุบัติขึ้นแล้ว!

….

ณ มรรคาสวรรค์

เวลาไหลผ่านไป

หลังจากหานเจวี๋ยปิดด่านครบห้าหมื่นปี ก็ปิดด่านต่อไป ไม่หยุดพักเลย

ถึงอย่างไรมรรคาสวรรค์ก็พัฒนาไปอย่างราบรื่น อีกทั้งมีอริยะมหามรรคและยอดมหามรรคคอยเฝ้าอยู่นอกมรรคาสวรรค์ มีเพียงขุนพลศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นปัญหาในอนาคต

เขาปิดด่านฝึกบำเพ็ญเช่นนี้มาตลอด โลกอนธการขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ปราณอนธการที่ผสานรวมอยู่ก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้พลังยอดมหามรรคของเขาเพิ่มพูนแข็งแกร่งขึ้น

ไม่ทราบเช่นกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนไอรีนโนเวล

ทันใดนั้นหานเจวี๋ยรับรู้ถึงบางอย่างได้ ลืมตาขึ้นทันที

เขารับรู้ได้ว่ามีสงครามใหญ่อุบัติขึ้นในฟ้าบุพกาล!

เขาสงบใจลงพลางคำนวณเวลาดู การปิดด่านครั้งนี้เพิ่งผ่านไปเก้าหมื่นกว่าปี ขุนพลศักดิ์สิทธิ์ไปถึงอาณาเขตปฐมภพแล้วหรือ

เร็วไปหน่อยแล้ว!

กล่าวอีกนัยคือ ขุนพลศักดิ์สิทธิ์จะมาถึงมรรคาสวรรค์เร็วกว่ากำหนด!

หานเจวี๋ยสูดลมหายใจ เขาพร้อมจะต่อสู้มานานแล้ว จึงไม่หวาดกลัว

เขาทอดสายตามองไปยังอาณาเขตปฐมภพ เทพมารฟ้าบุพกาลหลายสิบตนถูกหมื่นขุนพลศักดิ์สิทธิ์ปิดล้อมไว้ นอกสนามรบ สิบสองบรรพชนจอมเวทนำเผ่าจอมเวทมุ่งหน้ามา แต่ลังเลไม่กล้าเข้าไป

ไม่ใช่แค่เผ่าจอมเวท ยังมีเผ่าพันธุ์อื่นๆ มาสังเกตการต่อสู้ด้วย พร้อมลงมือทุกเมื่อ คาดว่าล้วนมีสายสัมพันธ์กับเทพมารฟ้าบุพกาลทั้งสิ้น

สถานการณ์ต่อสู้ดุเดือดอย่างยิ่ง ผานกู่เด่นสะดุดตาที่สุด ต่อสู้กับขุนพลศักดิ์สิทธิ์นับพันด้วยตัวคนเดียว ไม่ตกเป็นรองเลยสักนิด

ส่วนขุนพลศักดิ์สิทธิ์หลังจากถูกสังหาร จะฟื้นคืนชีพในชั่วพริบตา ราวกับเป็นอมตะ

ยังมองไม่ออกชั่วคราวว่าผู้ใดจะเป็นฝ่ายมีชัย

แต่หานเจวี๋ยคิดว่าขุนพลศักดิ์สิทธิ์จะเป็นฝ่ายชนะ