ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 85

เชี่ยนเอ๋อร์เอ่ยถามด้วยความตื่นตระหนก เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นภาพฉากที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้

สวินฉางอันเดินไปข้างกายนาง เมื่อมองเห็นมันก็พลันตกตะลึง ตื่นตระหนกไม่ต่างกัน

ไม่เพียงแต่พวกเขา ทว่าทั้งสิบแปดยอดเขา เมืองสำนักฝ่ายใน ชั้นนอกล้วนสังเกตเห็นฉากนี้เช่นเดียวกัน

ตู้ม!

สำนักหยกพิสุทธิ์สว่างวาบ!

นับทียิ่งมีศิษย์จำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เหยียบกระบี่ทะยาน ทอดมองออกไปไกลด้วยความหวาดหวั่น

“นั่นมันคืออะไรกัน”

“ดวง…ดวงอาทิตย์?”

“สวรรค์ มารปีศาจบุกโจมตีหรือ”

“พลังความร้อนน่าหวาดกลัวยิ่งนัก หากรอมันเข้ามาสังหาร สำนักหยกพิสุทธิ์จะไม่พังราบเลยหรือ”

“ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่”

“จบกัน พวกเราจะทำอย่างไรดี เปิดค่ายกลคุ้มกันสำนักหรือ”

ขณะที่เหล่าลูกศิษย์พากันวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความหวาดกลัว เหล่าผู้อาวุโสก็พลันกางค่ายกลใหญ่คุ้มกันสำนักเป็นอันดับแรก

หลี่ชิงจื่อเพิ่งออกมาจากเขาเพียรบำเพ็ญเซียน ยังไม่ทันกลับไปยังยอดเขาหลักก็เห็นจูโต้วที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจเสียก่อน

เขาเบิกตากว้าง ท่าทางราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

เบื้องหน้าหานเจวี๋ยปรากฎอักขระขึ้นมาแถวหนึ่ง

[สัตว์เทพจูโต้วบุกโจมตี ต้องการครอบครองต้นฝูซัง]

[จูโต้ว: ระดับรวมกายาขั้นห้า สัตว์เทพแห่งภัยพิบัติ บุตรแห่งจูเชวี่ย[1] เกิดมาพร้อมกับความโชคร้าย บนร่างแผดเผาไปด้วยเพลิงสุริยะ สามารถถล่มทลายฟ้าดิน]

หานเจวี๋ยตกตะลึง สัตว์เทพจูโต้ว?

สัตว์เทพแห่งภัยพิบัติ?

หานเจวี๋ยรีบร้อนเคลื่อนกายออกจากถ้ำเทวา เขาปรากฏกายที่ริมหน้าผา ทอดสายตามองไปยังท้องนภา ยามนี้ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยเแสงสีแดงเพลิง ราวช่วงเวลาสายัณห์มาเยือน

ร่างของสัตว์เทพจูโต้วขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว เป็นเพราะมันกำลังเข้าใกล้สำนักหยกพิสุทธิ์มากขึ้นทุกที!

หานเจวี๋ยสัมผัสถึงอุณหภูมิที่สูงจนน่าหวาดหวั่น เพียงไม่นานก็ตัดสินได้ทันทีว่า ค่ายกลคุ้มสำนักของสำนักหยกพิสุทธิ์คงไม่สามารถต้านทานได้

กระทั่งจูโต้วร่อนลงบนเขาเพียรบำเพ็ญเซียนเมื่อใด ทุกอณูบนเขาทั้งลูกจะกลายเป็นเถ้าถ่าน ไม่เพียงเท่านั้น ทั่วทั้งสำนักหยกพิสุทธิ์จะมอดไหม้ไปด้วยเช่นกัน

“นายท่าน! รีบหนีเร็วเข้า!”

ไก่คุกรัตติกาลบินมายังข้างกายหานเจวี๋ย ตะโกนร้องอย่างตระหนก

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว ไม่ได้เอ่ยตอบ

เขาส่งกระแสเสียงให้กับสัตว์เทพจูโต้ว ‘หยุด!’

ทว่า จูโต้วกลับไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งเร่งความเร็วพขึ้น

มวลความร้อนมหาศาลได้แผดเผาป่าไม้บนพื้นดิน เปลวเพลิงลุกลามไปยังสำนักหยกพิสุทธิ์ด้วยความเร็วที่เหนือจินตนาการ

เวลานี้ เหล่าศิษย์ในสำนักหยกพิสุทธิ์ต่างหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

หลี่ชิงจื่อห้อทะยานมายังเขาเพียรบำเพ็ญเซียนโดยไม่รู้ตัว ด้วยต้องการขอความช่วยเหลือจากหานเจวี๋ย

ผลปรากฏว่ายังไม่ทันที่เขาจะเข้าไปในภูเขา ก็เห็นแสงกระบี่สายหนึ่งบินแหวกอากาศออกมาจากเขาเพียรบำเพ็ญเซียน

ท่ามกลางท้องนภาสีเพลิงแสงกระบี่ส่องประกายทิ่มแทงสายตาเป็นอย่างมาก ดูราวกับดาวตกในค่ำคืนที่มืดมิด เหล่าศิษย์ทั้งหลายล้วนมองภาพฉากตรงหน้าจนตาค้าง

แสงกระบี่สายนั้นก็คือหานเจวี๋ย!

ครั้งนี้ หานเจวี๋ยไม่ได้ขี่กระบี่เหาะทะยาน แต่เขาใช้ความเร็วทั้งหมดที่มีพุ่งเข้าหาสัตว์เทพจูโต้ว

จะให้จูโต้วเข้าใกล้สำนักหยกพิสุทธิ์ไม่ได้เป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นสำนักหยกพิสุทธิ์คงจบสิ้นแล้ว!

ของล้ำค่าฟ้าดินบนเขาทั้งลูกที่เพาะปลูกอย่างยากลำบากมาตลอดสองร้อยปีไม่อาจให้มันมาทำลายได้!

หานเจวี๋ยหยิบกระบี่พิพากษาอนธการออกมา สมบัติวิญญาณทั้งร่างถูกสวมลงบนกาย

สมบัติวิญญาณระดับเจ็ด อาภรณ์เทพทมิฬจักจั่นทอง วาบ!

สมบัติวิญญาณระดับห้า รองเท้าวิเศษเก้าดารา วาบ!

สมบัติวิญญาณระดับสี่ มงกุฎแก้วเจ้าเหมันต์ วาบ!

สมบัติวิญญาณระดับสาม ภูษาเทพพสุธาต้านวิญญาณ วาบ!

สมบัติวิญญาณระดับสาม สร้อยเซียนคุ้มจิต วาบ!

สมบัติวิญญาณระดับหก ระฆังเพลิงอัคคีครอบบนศีรษะ!

เพียงพริบตา หานเจวี๋ยพลันไม่รู้สึกถึงไอร้อนแผดเผาของเพลิงสุริยะจากจูโต้ว

ชัดเจนว่าจูโต้วมองเห็นหานเจวี๋ย เพิ่มระดับความเร็วพุ่งทะยานมายังหานเจวี๋ยทันที มันอ้าปากกว้าง ราวกับว่าจะกลืนหานเจวี๋ยในคำเดียว

[สัตว์เทพจูโต้วเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 5 ดาว]

มารดาเถอะ!

เดรัจฉานเอ้ย!

พอพบกันก็เกลียดชังเพียงนี้!

อยากตายหรือไม่!

นัยน์ตาของหานเจวี๋ยส่องประกายอาฆาต เขาเสือกแทงกระบี่ออกไปในทันที

จิตกระบี่หวนคืนผสานเข้ากับคมกระบี่ พลังวิญญาณทั้งหกสายกลายเป็นปราณกระบี่ ราวกับภูเขาไฟระเบิด

ปราณกระบี่สีดำดูราวกับพระจันทร์เสี้ยวสีนิลที่ปรากฏขึ้นกลางท้องนภา จนบรรดาศิษย์ทั้งสำนักหยกพิสุทธิ์มองอย่างตกตะลึง