ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 865

บทที่ 865 เผ่าเทพปฐมกาล ศึกโลกอริยะไตรวิสุทธิ์

“ผู้นำดวงจิตปฐมภพที่มีนัดหมายต่อสู้ของอริยะสวรรค์ถูกสังหาร ผู้นำดวงจิตมหามรรคคนใหม่เข้ารับตำแหน่ง รูปการณ์ของฟ้าบุพกาลเปลี่ยนไป ข้าจะเล่าเรื่องที่นักพรตเต๋าเสินเผาแจ้งต่อข้าก่อน ผู้นำดวงจิตมหามรรคคนนี้…”

จอมอริยะกวาดตามองอริยะทั้งหมด ค่อยๆ เล่าออกมา

เมื่อได้ยินว่าผู้นำดวงจิตมหามรรคถูกสังหาร เหล่าอริยะตกตะลึงยิ่ง หันไปมองหานเจวี๋ยตามสัญชาตญาณ

สีหน้าหานเจวี๋ยไม่แปรเปลี่ยน กำลังตรวจดูจดหมายอยู่ ไม่สนใจสายตาของพวกเขาเลย

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจของเหล่าอริยะ

ความตายของผู้นำดวงจิตมหามรรคคงไม่เกี่ยวข้องกับหานเจวี๋ยกระมัง

นั่นคือผู้นำดวงจิตมหามรรค มีชีวิตอยู่มายาวนานนับยุคไม่ถ้วน เพิ่งจะนัดหมายต่อสู้กับอริยะสวรรค์เกรียงไกร ผลคือดับสูญไปแล้วอย่างนั้นหรือ

หานเจวี๋ยเดาออกว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ได้ใส่ใจ

ต่อให้คิดว่าเขามีเอี่ยวแล้วอย่างไร มิใช่ว่าช่วยเสริมบารมีของข้าอย่างพอเหมาะพอเจาะหรือ

เรื่องบางอย่างคิดได้ แต่ไม่อาจกล่าวออกมาได้ หานเจวี๋ยจะเตือนพวกเขาในภายหลัง

จดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าเคลื่อนผ่านด้านหน้าหานเจวี๋ยไป

ทันใดนั้นเขาสังเกตเห็นจดหมายฉบับหนึ่ง

[บรรพชนเทพปฐมกาลศัตรูคู่อาฆาตของท่านสละเจตจำนงส่วนใหญ่ของตน สร้างเผ่าเทพปฐมกาลขึ้น]

น่าสนใจอยู่บ้าง

หานเจวี๋ยเรียกจอค่าความสัมพันธ์ออกมาตามสัญชาตญาณ พบว่ารูปประจำตัวของบรรพชนเทพปฐมกาลหายไปแล้ว

เช่นนี้นับว่าดับสูญอย่างสมบูรณ์แล้วหรือ

ไม่สิ คาดว่าคงสูญเสียจิตรับรู้ไปแล้ว ไม่อาจจดจำความเกลียดชังที่มีต่อหานเจวี๋ยได้อีก เขาน่าจะดำรงชีวิตอยู่ต่อไปในรูปแบบของเผ่าพันธุ์

หานเจวี๋ยจดจำเผ่าเทพปฐมกาลไว้ในใจแล้ว

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม กำหนดเวลาสิบล้านปีขาดลงกลางคัน ต่อไปหานเจวี๋ยสามารถสงบใจฝึกบำเพ็ญได้แล้ว

เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ทราบถึงทัศนคติของเทพมหาทัณฑ์ไอรีนโนเวล

ทั้งสองไร้ซึ่งความแค้นต่อกัน หวังว่าคนผู้นี้จะไม่ทำตัวโง่เง่า

ในมุมมองของหานเจวี๋ย เทพมหาทัณฑ์ไม่ได้แข็งแกร่งอย่างบรรพชนเทพปฐมกาล

ด้วยการทุ่มพลังสาปแช่งของเขา เทพมหาทัณฑ์ไม่ได้สังหารบรรพชนเทพปฐมกาลอย่างสมบูรณ์ เพียงพอจะแสดงให้เห็นถึงความห่างชั้นระหว่างคนทั้งสอง

หานเจวี๋ยไล่อ่านจดหมายลงไปเรื่อยๆ

พวกเต้าจื้อจุนทั้งสี่ยังคงถูกทุบตีอยู่ หานเจวี๋ยไม่เข้าใจพวกเขาเลย ไม่หน่ายกันบ้างหรือ

โดยเฉพาะเหล่าตาน มีเหล่าจื่อแห่งโลกอริยะไตรวิสุทธิ์เป็นที่พึ่ง ยังต้องแสวงหาโอกาสวาสนาอีกหรือ

รอจนจอมอริยะเสวียนตูเล่าเรื่องที่นักพรตเต๋าเสินเผารายงานมาจบแล้ว เหล่าอริยะก็เริ่มพูดคุยกัน

“มองจากเรื่องนี้ เทพมหาทัณฑ์ผู้นี้ยังคงนับว่าใจกว้างนัก”

“ถูกต้อง ฟ้าบุพกาลพัฒนามาเนิ่นนานปานนี้ ทว่ายังคงรกร้างวังเวง เป็นหน้าที่ของดวงจิตมหามรรคที่ต้องรับผิดชอบจริงๆ”

“หากว่าสรรพสิ่งมหามรรคล้วนฝึกบำเพ็ญกันอย่างต่อเนื่อง เช่นนั้นฟ้าบุพกาลจะรองรับสิ่งมีชีวิตมากมายขนาดนี้ไหวหรือ”

“ฟ้าบุพกาลกว้างไกลไร้ขอบเขต เจ้าไหนเลยจะจินตนาการออก”

“ข้าก็รู้สึกอยู่ตลอดว่าผิดปกติ ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป”艾琳小說

เหล่าอริยะพากันวิพากษ์วิจารณ์ อริยะหน้าใหม่ไม่ได้สอดปากเลย พวกเขายังไม่รู้จักฟ้าบุพกาลดี ไม่กล้าคาดเดาไปเอง

ปัจจุบันมีอริยะมรรคาสวรรค์มากขึ้นเรื่อยๆ ในบรรดานั้นมีคนที่หานเจวี๋ยไม่เคยเห็นหน้าเลยด้วย

จอมอริยะเสวียนตูกล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มองจากตอนนี้ นับเป็นเรื่องดี และไม่กระทบต่อแผนพัฒนามรรคาสวรรค์ วันนี้ที่เรียกทุกท่านมา ยังมีเรื่องสำคัญอีกอย่าง

“หากมรรคาสวรรค์พัฒนาไปอย่างต่อเนื่อง ไม่ช้าก็เร็วต้องกระทบกับโลกอริยะไตรวิสุทธิ์ที่อยู่อาณาเขตฟ้าบุพกาลแถบนี้ ในภาคีร้อยดินแดนที่มีสัมพันธไมตรีกับมรรคาสวรรค์มีโลกบางแห่งที่เริ่มต่อต้านโลกอริยะไตรวิสุทธิ์แล้ว”

พอกล่าวออกมา เขาเริ่มกวาดตามองเหล่าอริยชน

อริยะมรรคาสวรรค์ก็ออกจากมรรคาสวรรค์เป็นครั้งคราวเช่นกัน ในบรรดานั้นมีคนที่ข้องแวะกับโลกอริยะไตรวิสุทธิ์อยู่ไม่น้อยเลย

อริยะเทพอวี๋เจี้ยนแค่นเสียง “หากว่ากระทบกันเข้า เช่นนั้นก็เปิดศึกเถอะ จะกลัวอะไร โลกอริยะไตรวิสุทธิ์ก็มีแค่เหล่าจื่อและเจ้านิกายทงเทียนที่ทำให้ข้าพะวงได้ ที่เหลือเป็นเพียงปลาซิวปลาสร้อยทั้งสิ้น”