ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 867

บทที่ 867 มหาเทวาพ้นนิวรณ์

“เรื่องใดหรือ”

หานเจวี๋ยถามด้วยความอดทน ในใจขุ่นเคืองจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายอยู่บ้าง พวกเรามีสัมพันธ์กันเช่นใดเล่า จำเป็นต้องอ้อมค้อมอีกหรือ

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายเอ่ยว่า “เราเตรียมจะไปสำรวจอาณาเขตฟ้าบุพกาล ตอนนี้มีเป้าหมายแล้ว เพียงแต่อาณาเขตฟ้าบุพกาลแห่งนี้มีผนึกหวงห้ามแข็งแกร่ง จำเป็นต้องให้อริยะมหามรรคลงมือ อริยะมหามรรคสองรายที่เรารู้จัก คนหนึ่งถูกสะกดจองจำ อีกคนหายสาบสูญ จึงได้แต่บากหน้ามาหาเจ้า”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายรู้สึกทอดถอนใจยิ่ง

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “ท่านอัญเชิญข้าเถอะ”

“ตกลง”

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายก็ไม่พูดไร้สาระอีก จากนั้นแดนความฝันก็สิ้นสุดลง

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น ถามในใจ ‘หากข้าไปช่วยจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย จะตายหรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยสามแสนล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ไม่ตาย]

ปลอดภัยยิ่ง

หานเจวี๋ยวางใจแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็ทิ้งเสี้ยวเจตจำนงไว้ในอารามเต๋า ต่อให้สิ้นชีพด้านนอกก็ฟื้นคืนชีพได้ ที่เมื่อครู่ถามเช่นนั้นจุดประสงค์หลักคือจะพิจารณาดูว่าจะไปยุแหย่ตัวตนระดับยอดมหามรรคเข้าหรือไม่ มองจากราคาของคำถามแล้ว น่าจะไม่มีไอรีนโนเวล

หานเจวี๋ยทำความเข้าใจพลังแห่งการสรรค์สร้างต่อไป พร้อมกับรอคอยการอัญเชิญจากจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย

หลายวันต่อมา จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายถึงได้ใช้วิชาอัญเชิญเทพเรียกตัวหานเจวี๋ย

คลื่นวนสีดำปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหานเจวี๋ย เขากระโดดเข้าไป

เพียงพริบตาเดียว หานเจวี๋ยมาโผล่ที่ฟ้าบุพกาล

เขาก้าวออกมาจากคลื่นวนสีดำ มองเห็นจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย

ข้างกายจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย มีชายหนุ่มในชุดเกราะสีเงินคนหนึ่งยืนอยู่ เป็นแม่ทัพเทพบุคลิกองอาจข่มขวัญคน

พอเห็นหานเจวี๋ย จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายยิ้มออกมา ประสานหมัดเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ได้รับความช่วยเหลือจากอริยะสวรรค์เกรียงไกร เป็นวาสนาที่เราสั่งสมมาสามชาติโดยแท้”

ด้านหลังของคนทั้งสอง มีแม่ทัพทหารสวรรค์ตั้งแถวเรียงราย อย่างน้อยๆ ก็มีหลักสิบล้านขึ้นไป

เทพเซียนทั้งหมดของวังสวรรค์ล้วนมองไปที่หานเจวี๋ยอย่างเคารพเลื่อมใส

อริยะสวรรค์เกรียงไกรมีชื่อก้องไปทั่วฟ้าบุพกาลมานานแล้ว พิฆาตสองหมื่นขุนพลศักดิ์สิทธิ์ได้ในกระบี่เดียว เทียบเท่ากับว่าอริยะมหามรรคสองหมื่นคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย ในมุมมองของสรรพสิ่งพลังระดับนี้นับว่าแข็งแกร่งเลิศล้ำเป็นหนึ่งแล้ว ถึงขั้นที่ถูกผู้บำเพ็ญมากมายยกย่องให้เป็นสุดยอดผู้แข็งแกร่ง แข็งแกร่งจนแม้แต่กฎเกณฑ์ก็ไม่อาจควบคุมได้

หานเจวี๋ยเอ่ยถาม “ระหว่างพวกเรายังต้องพูดจาตามมารยาทเช่นนี้ด้วยหรือ หรือว่าฝ่าบาทคิดจะยกยอเพื่อสังหารข้า”

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ช่วยไม่ได้จริงๆ ชื่อเสียงของอริยะสวรรค์เกรียงไกรเลื่องลือระบือนามเกินไป เราไม่กล้าทำตัวเสียมารยาท ขอแนะนำให้เจ้ารู้จักสักหน่อย ผู้ที่อยู่ข้างๆ เรามีนามว่าจ้านฝัว เป็นดวงจิตพุทธะจากโลกพุทธะ ศิษย์ของฉู่ซื่อเหริน และนับเป็นศิษย์เหลนของเจ้า”

เมื่อได้ยินวาจานี้ ชายหนุ่มในชุดเกราะเงินที่อยู่ด้านข้างก็รีบทำความเคารพ พนมมือคารวะอย่างนอบน้อม

หานเจวี๋ยเหลือบมองจ้านฝัวแวบหนึ่ง เอ่ยว่า “คุณสมบัติไม่เลวเลย หลังเสร็จเรื่องนี้แล้ว จะถ่ายทอดพลังวิเศษอย่างหนึ่งให้เจ้า”

“ขอบพระคุณอริยะสวรรค์ยิ่งนักขอรับ!”

จ้านฝัวกล่าวด้วยความตื่นเต้น รีบค้อมคำนับ

“หืม” หานเจวี๋ยเลิกคิ้ว สีหน้าไม่สบอารมณ์

จ้านฝัวผงะไป รีบเอ่ยแก้ “ขอบพระคุณอาจารย์เทียดขอรับ!”

หานเจวี๋ยถึงได้ยิ้มออกมา

เหล่าแม่ทัพทหารสวรรค์ที่อยู่ด้านหลังอดไม่ได้ที่จะแตกตื่นฮือฮา

ไม่นึกเลยว่าแม่ทัพเทพจ้านฝัวจะเป็นศิษย์เหลนของอริยะสวรรค์เกรียงไกร!

หานเจวี๋ยหันหลัง มองห้วงอวกาศเวิ้งว้างด้านหน้า

เขารับรู้ถึงผนึกหวงห้ามที่แกร่งกล้าอย่างหนึ่ง คาดว่าอริยะมหามรรคทั่วไปก็ยังยากจะทำลายได้

เขาใช้แบบจำลองการทดสอบตรวจจับดู ไม่พบศัตรูผู้แข็งแกร่ง

“เป็นอย่างไร สามารถทำลายได้หรือไม่” จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายถาม สีหน้าตึงเครียดขึ้นมา

หานเจวี๋ยไม่เอ่ยตอบ นำกระบี่พิพากษาอนธการออกมา ฟันออกไปในแนวขวาง艾琳小說

ไร้ซึ่งปราณกระบี่ ทว่าห้วงอวกาศเวิ้งว้างเบื้องหน้าถูกฟันขาดเป็นสองส่วน แสงสีขาวสายหนึ่งผ่าแยกความมืดมิดเป็นสองฝั่ง จากนั้นแสงสีขาวที่อยู่กึ่งกลางก็เริ่มทำลายทั้งสองฝั่งให้พังทลาย

ครืน!

ห้วงมิติพังทลาย พายุโหมกระหน่ำ ตามมาด้วยสายฟ้าระดับมหามรรค ทรงพลังเผด็จการ

หานเจวี๋ยยกมือขึ้น ปัดป้องพายุสายฟ้าทั้งหมดที่ถาโถมใส่วังสวรรค์ด้วยท่าทีสบายๆ

ห้วงมิติเบื้องหน้าเริ่มพังถล่ม แสงรุ้งเลื่อมพรายสาดส่องออกมา

หานเจวี๋ยหรี่ตามองออกไป หลังจากผนึกหวงห้ามพังทลาย ไม่น่าเชื่อจะว่าปรากฏโลกแห่งหนึ่ง

โลกแห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาลอย่างยิ่ง ใหญ่กว่ามรรคาสวรรค์หลายร้อยเท่า พลังชีวิตมหาศาลแผ่ซ่านออกมา ทำให้คนมัวเมา