ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 868

บทที่ 868 ศาสตราเทพเจ็ดวิถี อีกตัวตนหนึ่ง

ดำเนินการต่อ!

หานเจวี๋ยอยากเห็นว่ามหาเทวาพ้นนิวรณ์กำลังวางแผนอะไรอยู่

เมื่อสิ้นเสียง หานเจวี๋ยก็เข้าสู่ภาพลวงตาวิวัฒนาการ

เขาลืมตาขึ้น รอบด้านมืดสนิท ทันใดนั้นเบื้องหน้าก็ปรากฏแสงสว่าง

แสงสว่างเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆ หานเจวี๋ยเพ่งมองออกไป พบว่าแสงสว่างผุดออกมาจากหว่างคิ้วของเงาร่างสูงใหญ่ไร้ใดเทียมร่างหนึ่ง เขามองไม่เห็นใบหน้าของอีกฝ่าย มองเห็นเพียงเงาร่าง คล้ายจะสวมเสื้อคลุมตัวหลวม นั่งขัดสมาธิอยู่ท่ามกลางความมืดมิด

มหาเทวาพ้นนิวรณ์อย่างนั้นหรือ

หานเจวี๋ยตกตะลึง

เสียอายุขัยไปล้านล้านปีแล้ว ยังไม่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายเลย!

เวลานี้เอง หานเจวี๋ยพลันสัมผัสได้ว่ามีความเคลื่อนไหวมาจากด้านหลัง เขาหันกลับไปมอง เงาร่างน่าหวาดหวั่นที่ใหญ่โตมโหฬารยิ่งกว่าเขาเทพปู้โจวร่างหนึ่งอยู่ด้านหลังเขา

เงาร่างนี้ลอยอยู่ในห้วงอวกาศเวิ้งว้าง ขาซ้ายยกพาดขึ้นมาเล็กน้อย สองมือประสานกันอยู่ตรงอก แต่ด้านหลังมีมือมากมายนับไม่ถ้วน ดูราวกับพฤกษาใหญ่ยักษ์ที่มีกิ่งก้านสาขามหาศาล หานเจวี๋ยมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาเช่นกัน

“เทพมารอนธการยังไม่ถือกำเนิด บางทีอาจจะปรากฏตัวแปรขึ้นในมหาเคราะห์มรรคายิ่งใหญ่”

“ข้าเองก็คิดเช่นนี้ ข้าตัดสินใจปลดปล่อยแดนเทพชุมนุมสวรรค์ออกไป บางทีเทพมารอนธการอาจจะถือกำเนิดขึ้นในแดนเทพชุมนุมสวรรค์”

“อืม เรื่องนี้ว่ากันตามนี้เถิด จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายผู้นั้นทำงานได้ดี และนับว่ามอบโอกาสวาสนาให้เขาสักครั้ง ดูว่าเขาจะสามารถควบคุมได้หรือไม่”

“อืม”

ตัวตนเลิศล้ำทั้งสองสนทนากันเพียงไม่กี่ประโยค ภาพลวงตาก็พังทลายลงตรงนี้

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น

ถึงแม้จะคุยกันน้อยนิด ทว่าแฝงข้อมูลไว้มากมายยิ่ง

ดูเหมือนเหล่าผู้สร้างมรรคาจะคาดหวังให้เทพมารอนธการถือกำเนิดขึ้นยิ่งนัก!

มิน่าเล่าเจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลถึงไม่สนใจเทพมารอนธการ แต่กลับสนใจเจ้าแดนต้องห้ามอันธการ เนื่องจากเจ้าแดนต้องห้ามอันธการเป็นตัวตนที่อยู่เหนือการควบคุม

หานเจวี๋ยไม่คิดจะบอกเรื่องนี้ต่อจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย ระดับชั้นต่างกันมากเกินไป รู้มากเท่าไรก็ยิ่งอันตรายเท่านั้น

จักรพรรดิสวรรค์ต้องทราบแน่ว่าอีกฝ่ายมีแผนการอยู่ แต่ก็เหมือนที่ตัวตนเหนือชั้นรายนั้นกล่าวไว้ ดูเหมือนจักรพรรดิสวรรค์จะถูกหลอกใช้ แต่ก็ได้รับโอกาสวาสนาเช่นกัน

หากไม่มีมหาเทวาพ้นนิวรณ์ ต่อให้จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายบากบั่นเพียงใด ก็เป็นเพียงจอกแหนที่ล่องลอยอยู่ในฟ้าบุพกาล ไม่มีทางก่อคลื่นลมได้

ด้วยการชี้นำของมหาเทวาพ้นนิวรณ์ จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายที่ได้แดนเทพชุมนุมสวรรค์มาครองต้องผงาดขึ้นมาแน่นอน

หานเจวี๋ยไม่คิดมากต่อไปอีก

ตัวเขาในตอนนี้ยังไม่มีคุณสมบัติไปวางแผนต่อกรกับผู้สร้างมรรคา

รอเขาบรรลุถึงระดับผู้สร้างมรรคาก่อนค่อยว่ากันอีกที

เซียนทองต้าหลัวเบิกฟ้า เบิกฟ้าเสรี เบิกฟ้ามหามรรค ยอดมหามรรค ผู้สร้างมรรคา!

ทุกระดับชั้น ล้วนแตกต่างจากเซียนทั่วไปขึ้นไปอีกขั้น!

หานเจวี๋ยทำความเข้าใจพลังแห่งการสรรค์สร้างต่อไป

….

วันเดือนเคลื่อนคล้อย เวลาผ่านไปดุจติดปีกบิน

เพียงพริบตาเดียว ผ่านไปสามหมื่นปีแล้ว

มรรคาสวรรค์ปรับโฉมใหม่ไปเรื่อยๆ เส้นทางสวรรค์ฟ้าบุพกาลสายที่สี่อยู่ระหว่างก่อสร้าง มีตำแหน่งอริยะมรรคาสวรรค์เพิ่มขึ้นมาอีกสี่ที่ ในบรรดานั้นมีผู้ที่มาจากโลกพุทธะและโลกหงหยวนด้วย แสดงให้เห็นว่าสองโลกนี้หลอมรวมเข้ากับมรรคาสวรรค์อย่างสมบูรณ์แล้ว

แดนเซียนก็เกิดความเปลี่ยนแปลงที่สะท้านฟ้าสะเทือนดินเช่นกัน มีเผ่าพันธุ์ปรากฏขึ้นนับหมื่น กระแสการบำเพ็ญรุ่งเรือง สำหรับสรรพสิ่งในแดนเซียนแล้ว เซียนทองต้าหลัวไม่ใช่ตัวตนเลื่อนลอยเกินเอื้อมอีกต่อไป อย่างน้อยก็นับเป็นตัวตนที่ได้ยินอยู่เป็นประจำ

ต่ำกว่าแดนเซียนลงไป จำนวนโลกมนุษย์สามัญทะลุหลักแสนไปแล้ว และยังเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีมหาเคราะห์ไร้ขอบเขต ซ้ำยังมีสำนักนิกายดวงชะตาแผ่ขยายออกไปมากมาย มีเพียงการบุกเบิกโลกมนุษย์สามัญขึ้น ที่ได้รับดวงชะตาและผลกุศลมหาศาลมาง่ายที่สุด

สำนักซ่อนเร้นที่อยู่ใต้การดูแลของหลี่เสวียนเอ้าและหานตั้วเทียน ยังคงรักษาขนบดั้งเดิมไว้ แข็งแกร่งทว่าเก็บตัว

หานเจวี๋ยอาศัยอยู่ในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามมาโดยตลอด เหล่าศิษย์ภายในเขตเซียนร้อยคีรีและอาณาเขตเต๋าแห่งที่สองล้วนไม่ได้มารบกวนเขา ดังนั้นเขาจึงฝึกบำเพ็ญไปอย่างราบรื่นยิ่ง

ในวันนี้เอง หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น

เขาทอดสายตามองทะลุออกไปยังห้วงจักรวาล มองไปที่ดวงดาวใหญ่มหึมาดวงหนึ่ง

เจียงเจวี๋ยซื่อและหลิวเป้ยสนทนาธรรมกันอยู่

หลังจากพบกันอยู่หลายต่อหลายครั้งในช่วงสองแสนกว่าปีที่ผ่านมา ทั้งสองได้กลายเป็นสหายกันแล้ว หลิวเป้ยใช้ฐานะเจ้าของห้วงจักรวาลแห่งนี้เข้าหาเจียงเจวี๋ยซื่อ

ระยะแรก เจียงเจวี๋ยซื่อเต็มไปด้วยความหวาดระแวงในตัวหลิวเป้ย เพียงแต่ภายหลังพบว่าหลิวเป้ยไม่มีเจตนาร้ายจริงๆ จึงคลายความระแวงลง