ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 902

บทที่ 902 แววตาที่ชั่วร้าย

“หวา! เขาฟังท่านพูดรู้เรื่องด้วยหรือ”

ฉางเยวี่ยเอ๋อร์อุทานด้วยความแปลกใจ สายตาที่มองหานฮวงเปี่ยมความรักเอ็นดู

เด็กคนนี้หน้าตาน่ารักมากจริงๆ

ราวกับฟังคำพูดของฉางเยวี่ยเอ๋อร์เข้าใจ หานฮวงพลันลอยออกมาจากอ้อมแขนหานเจวี๋ย น่าเสียดายที่ถูกหานเจวี๋ยคว้าข้อเท้าไว้ ดึงกลับมาอีกครั้ง

หานฮวงขมวดคิ้วนิดๆ ยื่นมือคว้าไปทางหานเจวี๋ย

“เด็กคนนี้ดุจริงๆ”

เซวียนฉิงจวินอดขำไม่ได้ พอหานเจวี๋ยได้ยิน ก็ตีก้นหานฮวงทีหนึ่ง เสียงก้องกังวาน

หานเจวี๋ยรับรู้ได้ว่าปัญญาของหานฮวงไม่สูงมาก อย่างมากก็เท่าเด็กสองสามขวบ เพียงแต่คุณสมบัติด้านกายภาพยอดเยี่ยมยิ่ง สามารถควบคุมเปลี่ยนแปลงได้ตามสัญชาตญาณ

เมื่อถูกหานเจวี๋ยฟาด หานฮวงไม่ได้ร้องไห้ กลับจ้องมองหานเจวี๋ย ท่าทางคล้ายจะโกรธเคือง

หานเจวี๋ยสนุกแล้ว ตีก้นเขาอีกทีหนึ่ง

ตีต่อเนื่องไปสิบที เด็กน้อยก็ยังคงไม่ร้องไห้ ยังคงจ้องมองหานเจวี๋ยอยู่

“ไอ๊หยา ท่านทำอะไรอยู่!”

สิงหงเสวียนทนไม่ไหว ไปดึงเอาตัวหานฮวงออกมา ก่อนถลึงตาใส่หานเจวี๋ยเล็กน้อย

พวกเซวียนฉิงจวินทั้งสามก็เริ่มตำหนิหานเจวี๋ยแล้ว

หานเจวี๋ยอับจนหนทาง อีกทั้งยังไม่กล้าเถียงกลับ

หยอกเด็กน้อยเล่นอยู่สักพัก พวกเซวียนฉิงจวินทั้งสามถึงได้จากไป

หานเจวี๋ยก็พาพวกสิงหงเสวียนแม่ลูกมายังอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม มาพบชิงหลวนเอ๋อร์และหานชิงเอ๋อร์

“พี่รองของข้าถือกำเนิดแล้วหรือ”

หานชิงเอ๋อร์เอ่ยด้วยความตื่นเต้นยินดี จากนั้นก็เข้ามาหาหานเจวี๋ย มองหานฮวงที่อยู่ในห่อผ้า ดวงตานางพลันเปล่งประกาย ยื่นมือออกไปอุ้มเขามา

ชิงหลวนเอ๋อร์คล้องแขนสิงหงเสวียนไว้ สอบถามเรื่องการคลอด

หานเจวี๋ยเอ่ยกำชับ “ระวังหน่อย พี่รองของเจ้าเป็นระดับอริยะเสรี จะทำร้ายเจ้าได้ง่ายๆ”

“อะไรนะ ระดับเสรี เขาเพิ่งถือกำเนิดไม่ใช่หรือ”

หานชิงเอ๋อร์ตกตะลึง มือที่อุ้มห่อผ้าไว้สั่นสะท้าน

“ถึงอย่างไรก็ตั้งครรภ์มานานปานนี้”

“แต่เช่นนี้ก็…”

หานชิงเอ๋อร์รับไม่ได้เลย นางคิดมาตลอดว่าพรสวรรค์ตนแข็งแกร่งเป็นที่สุด ผลคือเมื่อเทียบกับพี่รองตัวน้อยแล้ว กลับด้อยกว่าสุดขีด

หานฮวงคล้ายจะชอบใจกับท่าทางของนาง หัวเราะเอิ้กอ้ากขึ้นมา สองมือน้อยๆ ชูขึ้น ต้องการจับใบหน้านาง

เมื่อเห็นเขาน่ารักน่าชังขนาดนี้ หานชิงเอ๋อร์ได้แต่ฝืนข่มอารมณ์ซับซ้อนในใจให้สงบลง

นางเริ่มเย้าหยอกหานฮวง

ชิงหลวนเอ๋อร์ถอนหายใจด้วยความทึ่ง “คลอดออกมาก็อยู่ระดับเสรีแล้ว น่าจะเป็นคนแรกในฟ้าบุพกาลเลยกระมัง”

สิงหงเสวียนเอ่ยยิ้มๆ “คาดว่าจะใช่ จะว่าไปตบะของข้าก็ได้มาเพราะอาศัยใบบุญเขา”

ในช่วงเวลาที่หานฮวงกำลังจะคลอด ตบะของนางก็เพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน

“พี่สาวช่างมีโชคโดยแท้”

“ที่ไหนกันล่ะ ชิงเอ๋อร์ว่าง่ายนัก เด็กคนนี้ถึงแม้พรสวรรค์จะเลิศล้ำ แต่วันหน้าย่อมไม่ยอมอยู่อย่างสงบแน่นอน”

“ต่อไปหากไม่มีเรื่องใดก็พาเขามาเถอะ ข้าว่าชิงเอ๋อร์ชอบเขามาก”

“ในช่วงนี้ ข้าก็จะพักอยู่ที่นี่ด้วย อยู่กับเจ้าตัวน้อยจนเติบใหญ่”

“เช่นนั้นก็ยอดเยี่ยมมากจริงๆ”

หานเจวี๋ยไม่สนใจบทสนทนาของสองสตรี สายตามองไปยังร่างของหานฮวง

หานชิงเอ๋อร์ชูเขาขึ้นไปในอากาศ หยอกให้เขาหัวเราะได้ก็ยิ่งดีใจ

หานฮวงเพิ่งถือกำเนิดก็อยู่ในรูปลักษณ์เหมือนเด็กอายุขวบสองขวบแล้ว ดูใสซื่อไร้เดียงสา เพียงแต่หานเจวี๋ยรู้สึกอยู่เสมอว่าเด็กคนนี้ชั่วร้ายนัก

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงอนาคตที่เห็นในภาพลวงตาวิวัฒนาการเลย ก่อนหน้านี้หานเจวี๋ยตีเขาไปขนาดนั้น เขาตกใจทว่าไม่ร้องไห้เลย กลับจ้องมองเขาอย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัว แววตานั้นน่าสนใจอยู่บ้าง

รอจนเด็กคนนี้เติบใหญ่ คาดว่าอาศัยเพียงแววตาก็ทำให้คนจนตกใจกลัวจนแข้งขาอ่อนได้แล้ว

หานเจวี๋ยคิดเงียบๆ

เขาตัดสินใจว่าจากนี้ไปจะคอยเลี้ยงดูอยู่ข้างกายหานฮวงจนเติบใหญ่ ละวางเรื่องฝึกบำเพ็ญไปก่อน ใช้ชีวิตสบายๆ ยี่สิบปี

ชิงหลวนเอ๋อร์พาหานฮวงไปเล่นกับศิษย์คนอื่นๆ ผลคือผ่านไปไม่ทันไร หานฮวงก็เผลอทำร้ายศิษย์เข้า โชคดีที่หานเจวี๋ยอยู่ด้วย มิเช่นนั้นศิษย์คนนั้นคงถูกเขาฟาดจนดวงวิญญาณแตกสลายไป

หานเจวี๋ยแปลกใจยิ่งกว่าเดิม

หรือว่าเด็กคนนี้จะแยกแยะจดจำญาติของตนได้