ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 901

บทที่ 901 ทั่วฮวง เสรีแต่กำเนิด

“ไม่มีอะไร เพียงไม่สบายใจเท่านั้น”

หานอวี้ตอบไปส่งๆ จากนั้นก็ปล่อยมือที่กุมตรงบริเวณหัวใจลง

เขาข่มความอึดอัดไว้ ฉงนอยู่ในใจ

เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้

เขาทำได้เพียงรอคอยอย่างกระวนกระวาย เวลานี้ไม่ทราบเลยว่าควรไปขอความช่วยเหลือจากผู้ใด อีกอย่าง ยังไม่มีอันตรายถึงชีวิต

ในเวลาเดียวกันนี้

ภายในเขตเซียนร้อยคีรี หานเจวี๋ยยังคงช่วยผดุงครรภ์ให้สิงหงเสวียนอยู่

หน้าท้องของสิงหงเสวียนโตเท่าครรภ์อายุสิบเดือนตามปกติแล้ว และยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด ทารกน้อยมีชีวิตชีวายิ่ง ทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ล้วนก่อให้เกิดเสียงฟ้าร้องครืนๆ ขึ้นจากความว่างเปล่า ดังสะท้านแก้วหู

สีหน้าสิงหงเสวียนเต็มไปด้วยความตกใจ นางเอ่ยอย่างตื่นเต้น “บุตรชายของพวกเราจะต้องเลิศล้ำแน่ ความเคลื่อนไหวนี้ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังจะทะลุออกมาจากท้องข้าเลย!”

หานเจวี๋ยพูดไม่ออก นี่มันคำพูดอะไรกัน

เนื่องจากมีหานเจวี๋ยคอยช่วยเหลือ สิงหงเสวียนสบายใจอย่างยิ่ง จึงเริ่มคาดหวังในคุณสมบัติของบุตรชายแล้ว ดฮณ๊ฯดฯฌซ,

หานเจวี๋ยถ่ายทอดพลังยอดมหามรรคที่แปลงแล้วให้อย่างต่อเนื่อง ปล่อยให้บุตรชายดูดซับเข้าไป เทียบได้กับการถ่ายทอดวิชายุทธ์

กายอนธการของเด็กคนนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ กายดาราอนธการของหานเจวี๋ยยังไม่ทรงพลังถึงเพียงนี้เลย

กายดาราอนธการคุณสมบัติหลักคือเพื่อบุกเบิกสู่ฟ้าบุพกาล หรือว่าคุณสมบัติร่างกายของบุตรชายคือการดูดซับ

หานเจวี๋ยไม่เข้าใจ แต่ในใจก็เต็มไปด้วยความคาดหวังเช่นกัน

“ท่านพี่ ท่านจะตั้งชื่อให้บุตรชายของพวกเราว่าอะไร”

“อืม…เรียกหานฮวงเถอะ ทั่วกับฮวง รวมกันแล้วหมายความว่าบุกเบิกดินแดนรกร้าง”

“บุกเบิกแดนรกร้างหรือ แดนรกร้างอันใด”

สิงหงเสวียนฉงน เอ่ยถามด้วยความอยากรู้

ย่อมหมายถึงบุกเบิกแดนรกร้างอนธการ!

แต่หานเจวี๋ยพูดออกไปตรงๆ ไม่ได้ เอ่ยไปว่า “คือการสำรวจทุกสิ่งจากความว่างเปล่า”

สิงหงเสวียนพลันกระจ่างขึ้นมา กล่าวว่า “นามนี้ฟังดูไม่ไพเราะ แต่ความหมายใช้ได้เลย เอาตามที่ท่านว่าเถิด”

ตอนนี้ บุตรชายได้นามใหม่แล้ว หานฮวง

ขณะที่หานฮวงดูดซับพลังยอดมหามรรคอย่างต่อเนื่อง เมฆชะตาเหนือมรรคาสวรรค์ก็ซัดโถมกลิ้งตลบ น่ากลัวอย่างยิ่ง ราวกับมหันตภัยกำลังจะมาเยือน

เหล่าอริยะมารวมตัวกันในตำหนักเอกภพ พวกเขาล้วนตื่นตระหนกยิ่งนัก ปรากฏการณ์ประหลาดก่อนหน้านี้เพิ่งสิ้นสุดลง ตอนนี้เกิดปรากฏการณ์ใหม่ขึ้นอีกแล้ว

จอมอริยะเสวียนตูจำเป็นต้องถ่ายทอดเสียงหาหานเจวี๋ย “อริยะสวรรค์ รบกวนท่านแล้ว มรรคาสวรรค์เกิดปรากฏการณ์ประหลาด ท่านช่วยทำนายได้หรือไม่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่”

หานเจวี๋ยตอบกลับมา “ไม่จำเป็นต้องตระหนกไป ข้ากำลังสรรค์สร้างพลังวิเศษเท่านั้น ไม่เป็นอันตรายต่อมรรคาสวรรค์”

เมื่อได้ยินคำตอบ จอมอริยะเสวียนตูพลันโล่งใจ รีบแจ้งเรื่องนี้ต่อเหล่าอริยะที่เหลือ เหล่าอริยะถึงได้เบาใจลง

อริยะเทพอวี๋เจี้ยนขมวดคิ้ว

กำลังสร้างพลังวิเศษอยู่จริงๆ ด้วย

ไม่ได้การแล้ว!

ปล่อยให้ทิ้งระยะห่างไปไม่ได้!

อริยะเทพอวี๋เจี้ยนหายตัวไปทันที กลับไปยังอาณาเขตเต๋าของตน เริ่มฝึกบำเพ็ญ

เขาดูเหมือนจะยอมสยบต่อหานเจวี๋ย แต่ในใจยังคงทะเยอทะยานอยากก้าวข้ามหานเจวี๋ยอยู่ตลอด

….

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า เมฆชะตาเหนือมรรคาสวรรค์ซัดปั่นป่วนอยู่ตลอด โชคดีที่ไม่ส่งผลกระทบต่อปวงสวรรค์หมื่นโลกา

เวลาผ่านไปสิบเดือนเต็ม ในที่สุดสิงหงเสวียนก็คลอดแล้ว

หานเจวี๋ยทำคลอดให้ด้วยตัวเอง

ขั้นตอนไม่ยุ่งยาก ไม่ช้าหานฮวงก็ถือกำเนิดขึ้น

ในอ้อมแขนของหานเจวี๋ยนั้นคือแสงทองพร่างพราว ทารกน้อยคนหนึ่งอยู่ท่ามกลางแสงสีทอง ผิวพรรณเป็นสีทอง สองเนตรดังแก้วผลึกสีม่วง เครื่องหน้าจิ้มลิ้ม แต่เมื่อมองรวมๆ แล้วกลับดูแปลกพิกลนัก

“แว้…”

เสียงร้องไห้ดังชัดเจนแว่วขึ้น ดังราวกับเสียงฟ้าผ่า ทั่วทั้งมรรคาสวรรค์รวมถึงสรรพสิ่งที่อยู่ในอาณาเขตฟ้าบุพกาลของนักพรตเต๋าเสินเผาล้วนแต่ได้ยินเสียงนี้

หานเจวี๋ยตกตะลึง เหตุใดเสียงร้องไห้ถึงดังขนาดนี้

เขารีบใช้พลังปฐมยุคปิดกั้นเขตเซียนร้อยคีรี

แสงทองสายหนึ่งพุ่งทะลุอารามเต๋า ทะลุค่ายกลอาณาเขตเต๋า ตัดผ่านหมู่เมฆ พุ่งผ่านชั้นฟ้าที่สามสิบสาม ทะลุออกไปเหนือมรรคาสวรรค์ พุ่งทะยานขึ้นไปเรื่อยๆ ราวกับจะทะลุผ่านขึ้นไปเหนือสุดฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยจนปัญญาแล้ว สกัดความเคลื่อนไหวของเด็กคนไว้ไม่อยู่

โลกอริยะไตรวิสุทธิ์

สามอริยะกำลังสนทนาธรรมกันอยู่ พวกเขาถูกเสียงร้องไห้ของหานฮวงขัดจังหวะ เพิ่งจะหยุดคุยกัน เสียงร้องไห้ก็หยุดลงทันที

“เสียงร้องไห้เมื่อครู่นี้…”

เจ้านิกายทงเทียนหรี่ตาพลางเอ่ยออกมา แววตาวูบไหว