ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 914

บทที่ 914 โลกรัฐเว่ย

หานเจวี๋ยมองชิงเทียนเสวียนจี ไม่ได้แสดงท่าทีใด เขาไม่อยากข้องแวะกับเด็กคนนี้

ถึงอย่างไรชิงเทียนเสวียนจีก็มีผู้สร้างมรรคาอยู่เบื้องหลัง เด็กคนนี้เป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง

จอมอริยะเสวียนตูโบกมือ สื่อให้ชิงเทียนเสวียนจีถอยไป

ชิงเทียนเสวียนจีจ้องมองหานเจวี๋ย อยากจะพูดแต่ก็ระงับไว้ สุดท้ายก็ยังคงยอมถอยออกไปภายใต้สายตากดดันของจอมอริยะเสวียนตู

รอจนภายในตำหนักเหลือเพียงหานเจวี๋ยและจอมอริยะเสวียนตูแล้ว สองอริยะจึงนั่งลง

จอมอริยะเสวียนตูเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ชิงเทียนเสวียนจีคนเมื่อครู่นั้นเป็นคนที่มีคุณสมบัติแข็งแกร่งที่สุดในมรรคาสวรรค์ ณ ปัจจุบันนี้ พวกเราตัดสินใจว่าจะชุบเลี้ยงให้เขาออกไปสร้างชื่อในงานชุมนุมฟ้าบุพกาล ไม่ทราบว่าอริยะสวรรค์อยากรับเป็นศิษย์หรือไม่”

หานเจวี๋ยส่ายหน้าเอ่ยยิ้มๆ “ช่างเถอะ หากรับศิษย์เพิ่มอีก จะดูเหมือนข้ากำลังวางแผนอะไรอยู่ ต้องฝากบุตรแห่งสวรรค์เอาไว้กับพวกเจ้าแล้ว มรรคาสวรรค์จะได้มีผู้สืบทอดต่อไป”

จอมอริยะเสวียนตูยิ้มออกมา เขาพูดไปตามมารยาทเท่านั้น ในใจย่อมอยากจะดูแลชิงเทียนเสวียนจีเอง

“ไม่ทราบว่าอริยะสวรรค์มาครานี้ มีเรื่องใดหรือ”

“มรรคาสวรรค์มีภัยอีกแล้ว”

“อะไรนะ”

“ภัยนี้มาจากแดนบรรพกาล…”

หานเจวี๋ยเล่าเจื้อยแจ้ว บอกเรื่องที่ตนรับรู้มา เขาไม่กลัวว่าจะถูกดวงจิตบรรพกาลทำนายพบ คนผู้นี้จับศิษย์ของเขาไป เดิมทีก็คิดจะบดขยี้มรรคาสวรรค์อยู่แล้ว ไม่เหลือช่องให้รอมชอมอีกต่อไป

รอจนหานเจวี๋ยเล่าจบ สีหน้าของจอมอริยะเสวียนตูไม่น่ามองอย่างยิ่ง

กล้าบอกว่าทำลายล้างขุนพลศักดิ์สิทธิ์สองแสนคนได้ ยอดฝีมือระดับนี้น่าหวาดกลัวจริงๆ

เขาเงยหน้ามองหานเจวี๋ย เอ่ยถาม “ท่านมีความมั่นใจกี่ส่วนในการเอาชนะดวงจิตบรรพกาล”

หานเจวี๋ยส่ายหน้า

จิตใจของจอมอริยะเสวียนตูพลันจมดิ่งลงไป

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “เตรียมการไว้แต่เนิ่นๆ เถอะ ข้าว่าดวงจิตบรรพกาลคงมีสายสัมพันธ์กับผู้นำดวงจิตมหามรรค แน่นอนว่าเป็นเพียงการคาดเดา เจตนาของข้าคือมรรคาสวรรค์ต้องพึ่งพาเพียงกำลังของตนตลอดไป เข้าใจหรือไม่”

จอมอริยะเสวียนตูพยักหน้ารับ

หานเจวี๋ยถาม “ใช่แล้ว สรุปแล้วบรรพชนเต๋าเป็นตัวตนเช่นไรกันแน่”

เขาพบว่าบรรพชนเต๋ามีความย้อนแย้งยิ่ง

แข็งแกร่งจนสะกดตัวตนระดับยอดมหามรรคระยะสมบูรณ์ได้ ทว่าเกรงกลัวดวงจิตมหามรรค ยอมจำกัดพัฒนาการของมรรคาสวรรค์

ช่างประหลาดโดยแท้

ในมุมมองของหานเจวี๋ย บรรพชนเทพปฐมกาลมิใช่คู่ต่อสู้ของบรรพชนเต๋าเลย

ส่วนห้าผู้สร้างมรรคา หลุดพ้นจากฟ้าบุพกาลไปแล้ว ไม่สนใจฟ้าบุพกาลอีก แล้วบรรพชนเต๋ากริ่งเกรงอันใดกัน

จอมอริยะเสวียนตูกล่าวว่า “อันที่จริงข้าก็ไม่ค่อยรู้จักบรรพชนเต๋ามากนัก ก่อนหน้านี้เพียงเคยสดับธรรมที่วังเมฆาม่วงเท่านั้น หลังจากบรรพชนเต๋าหายตัวไป ข้าพบว่าความทรงจำที่มีต่อบรรพชนเต๋าค่อยๆ เลือนหายไป ข้าจดจำหน้าตาของเขาไม่ได้แล้ว ถึงขั้นที่จดจำคำพูดเขาไม่ได้ด้วย จำได้เพียงว่าเขาเคยมีตัวตนอยู่”

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ สีหน้าของจอมอริยะเสวียนตูแปลกพิกลนัก

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว

ความสามารถในการซ่อนตัวหายหัวของบรรพชนเต๋าทรงพลังขนาดนี้เชียวหรือ

กำจัดความทรงจำที่สรรพสิ่งมีต่อเขาไปหรือ

หานเจวี๋ยส่ายหน้า ลุกขึ้นยืน ทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งก่อนจากไป “เช่นนั้นก็เตรียมพร้อมรับศึกก่อนเถอะ แดนบรรพกาลจะบุกมาตอนไหน ข้าก็ยังไม่ทราบ เจ้าจัดกำลังเฝ้าแดนบรรพกาลไว้ล่วงหน้าก่อนได้ เตรียมระวังความเคลื่อนไหวทางแดนบรรพกาลไว้ทุกเมื่อ” ไอรีนโนเวล

พอกล่าวจบ หานเจวี๋ยก็เลือนหายไป

จอมอริยะเสวียนตูนั่งอยู่ที่เดิม ขมวดคิ้วแน่น

เขาถอนหายใจหนักๆ คราหนึ่ง

เฮ้อ

เหตุใดมรรคาสวรรค์ถึงเผชิญเคราะห์ภัยซ้ำแล้วซ้ำเล่ากันนะ

เขาหลงนึกว่าตนจะได้เสพสุขกับความสงบต่อไปในระยะยาว

เขาคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าล้วนเป็นเพราะบรรพชนเต๋าและเหล่าอริยะรุ่นแรก บ้างก็เล่นลูกไม้หายตัวไป บ้างก็กลายเป็นศัตรูกับมรรคาสวรรค์ไป

ในใจเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ผู้อาวุโสเหล่านี้ไว้ใจไม่ได้เลย!

จอมอริยะเสวียนตูส่ายหน้าพลางยิ้มขมขื่น จากนั้นเอ่ยเรียก “เข้ามาเถอะ”

ชิงเทียนเสวียนจีที่รออยู่นอกตำหนักพุ่งเข้ามาดั่งพายุลูกหนึ่ง พริบตาเดียวก็มาปรากฏเบื้องหน้าจอมอริยะเสวียนตูแล้ว

“อริยะสวรรค์เกรียงไกรเล่า”