ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 915

บทที่ 915 มารมรรคาแปดพันล้านล้านตน

‘คนผู้นี้ยึดครองร่างศิษย์ข้าไปแล้ว ยังมาทำนายชะตาอยู่ตรงนี้อีก วางท่าเสียจริง’

หานเจวี๋ยคิดดูหมิ่นอยู่ในใจ

ดวงจิตบรรพกาลเอ่ยว่า “ศิษย์ของสหายเต๋าคือผู้ใด”

หานเจวี๋ยตอบ “เต้าจื้อจุน จ้าวเซวียนหยวน เจียงอี้”

ส่วนเหล่าตาน เขาไม่เอ่ยถึง ถึงอย่างไรเรื่องมุ่งหน้าสู่ก้นบึ้งฟ้าบุพกาลก็เป็นเหล่าตานที่เสนอขึ้นมา ยังตัดทิ้งไม่ได้ว่าอาจมีแผนการ

เรื่องเหล่าตานยกให้เหล่าจื่อไปจัดการแล้วกัน

ดวงจิตบรรพกาลยิ้มพลางเอ่ยว่า “ข้าค่อนข้างประทับใจในสามคนนี้ คุณสมบัติยอดเยี่ยมโดยแท้ เกรงว่าข้าคงไม่อาจคืนให้สหายเต๋าได้”

หานเจวี๋ยยิ้มแล้วกล่าวไปว่า “สหายเต๋าเอาแต่ใจโดยแท้”

เขาสำแดงความฝันอันธการทันที จากความฝันสู่ความจริง คัดลอกตบะของดวงจิตบรรพกาลมาอย่างรวดเร็ว

ดวงจิตบรรพกาลเอ่ยอย่างมีนัยลุ่มลึก “จากฝันสู่จริง อริยะสวรรค์เกรียงไกรเลิศล้ำโดยแท้ ดูเหมือนหากข้าอยากถล่มฟ้าบุพกาลให้ราบ คงต้องกำจัดเจ้าก่อน”

หานเจวี๋ยเปิดใช้ยอดสมบัติทั่วร่าง กล่าวว่า “เหตุใดเจ้าถึงจ้องจะทำลายมรรคาสวรรค์ให้ได้ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงเกิดผล ไยเจ้าไม่ไปทวงแค้นเอากับบรรพชนเต๋าเล่า อีกอย่าง มรรคาสวรรค์และแดนบรรพกาลล้วนมีต้นตอเดียวกัน เท่ากับเจ้ากำลังทำลายตัวเองอยู่”

อันที่จริงดวงจิตบรรพกาลเทียบได้กับดวงจิตมรรคาสวรรค์ เพียงแต่ถูกตัดแยกออกไปเท่านั้น

ดวงจิตบรรพกาลหัวเราะ “สหายเต๋ารู้มากเสียจริง เพียงแต่เหตุใดเจ้าถึงไร้เดียงสาขนาดนี้เล่า หรือว่าแสร้งไม่รู้กันแน่ บรรพชนเต๋าผสานรวมกับมรรคาสวรรค์นานแล้ว เขาหายตัวไปเสียที่ไหน เพียงกลายเป็นมรรคาสวรรค์เท่านั้น”

บรรพชนเต๋าอยู่ที่มรรคาสวรรค์หรือ

ดวงจิตบรรพกาลยิ้มหยันเอ่ยว่า “ในเมื่อเจ้าอยากสู้ เช่นนั้นก็ให้ข้าได้เห็นความร้ายกาจของอริยะสวรรค์เกรียงไกรหน่อยเถิด!”

เขาพลันยกมือขึ้น ไอดำทั่วร่างกลายเป็นหมอกหนาทึบเข้าท่วมทับหานเจวี๋ย

ในหมอกหนาเปี่ยมด้วยแรงกรรม พลังอาฆาตอันน่าหวาดหวั่น หนาวเหน็บสุดขีด ทันใดนั้นเอง คล้ายจะมีเสียงร้องไห้คร่ำครวญและคำรามของผีร้ายนับแสนนับล้านแว่วขึ้น

หานเจวี๋ยสำแดงฝ่ามือสวรรค์มหาเกรียงไกรทันที พลังปฐมยุคระเบิดออกมาจากทั่วร่าง กลายเป็นพลังฝ่ามืออหังการ ทำลายล้างหมอกหนาทั้งหมดที่อยู่รอบข้าง

เขาสำแดงมหามรรคข้ามภพ มหามรรคห้วงมิติ หลบหนีไปอย่างรวดเร็ว

ตัวเขาที่ทุ่มพลังทั้งหมดเพื่อหลบหนีจะรวดเร็วปานใดเล่า

“อริยะสวรรค์เกรียงไกร เจ้าแข็งแกร่งมากจริงๆ แต่หากเจ้าคิดจะหนีรอดจากข้าไป เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้ รอจนข้าสร้างมารมรรคาแปดพันล้านล้านตนขึ้นมาแล้ว ก็จะถึงคราวย่อยยับของมรรคาสวรรค์!”

เสียงของดวงจิตบรรพกาลแว่วอยู่ในหูของหานเจวี๋ย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุข ราวกับหานเจวี๋ยก็คือบรรพชนเต๋า บรรพชนเต๋าที่เขาอยากล้างแค้น

[ดวงจิตบรรพกาลเกิดความเกลียดชังในตัวท่าน ระดับความเกลียดชังในขณะนี้คือ 6 ดาว]

หานเจวี๋ยไม่สนใจ มุ่งกลับสู่มรรคาสวรรค์อย่างรวดเร็ว เข้าสู่เขตเซียนร้อยคีรี เคลื่อนย้ายมายังอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

เหตุผลที่เขาต้องอ้อมวกวน เพราะกลัวจะชักนำภัยมาสู่จักรวาลดารา

หานเจวี๋ยนั่งลงบนแท่นบัวดำล้างโลกสามสิบหกวัฏจักรก่อนพรูลมหายใจออกมา

ต้องกล่าวเลยว่า ดวงจิตบรรพกาลแข็งแกร่งมากจริงๆ เมื่อครู่ทำให้เขาเกิดความรู้สึกอันตรายยิ่งนักอย่างหนึ่งขึ้นมา

แต่ก็แค่อันตรายยิ่งนักเท่านั้น!

แรงกดดันยังไม่ถึงขั้นที่ทำให้สิ้นหวัง!

หานเจวี๋ยเริ่มใช้แบบจำลองการทดสอบ ท้าสู้ดวงจิตบรรพกาล

หลังผ่านไปหนึ่งก้านธูป เขาลืมตาขึ้น สีหน้าค่อนข้างตึงเครียดอย่างยิ่ง

ดวงจิตบรรพกาลยอดเยี่ยมนัก!

ในที่สุดหานเจวี๋ยก็ได้ประสบกับมารมรรคาแล้ว พลังวิเศษมารมรรคาของดวงจิตบรรพกาลคล้ายกับร่างจำลองเทพมารสามพันวิถี ผสานพลังแห่งมหามรรคที่แตกต่างกันไว้ เพียงแต่เปลี่ยนแปลงได้หนึ่งพันวิถีเท่านั้น ไม่มากเท่าเขา

สุดท้าย หานเจวี๋ยสังหารดวงจิตบรรพกาลได้สำเร็จ แต่เขาทุ่มพลังทั้งหมดแล้วก็ยังเสียเวลาไปถึงหนึ่งก้านธูป ไอรีนโนเวล

นี่คือแบบจำลองการทดสอบ ทันทีที่ลงมือดวงจิตบรรพกาลก็ทุ่มพลังทั้งหมดออกมาเลย รู้จักแต่รุกไม่รู้จักถอย

หากเป็นโลกแห่งความจริง ดวงจิตบรรพกาลสามารถถ่วงเวลาไว้อย่างสมบูรณ์ได้ สู้ไม่ไหวก็ถอยซะ ทันทีที่หานเจวี๋ยถูกพัวพัน มารมรรคาแปดพันล้านล้านตนเข้าสู่มรรคาสวรรค์ได้ นั่นคือหมาป่าหลุดเข้าฝูงแกะแล้ว!

หานเจวี๋ยเคยได้ยินว่า ในหมู่มารมรรคาก็มีตัวตนระดับอริยะมหามรรคอยู่เช่นกัน!

ผีเท่านั้นที่รู้ว่ามารมรรคาแปดพันล้านล้านตนจะมีระดับอริยะมหามรรคแฝงอยู่เท่าไร

สิ่งสำคัญที่สุดคือท่าทีของเทพมหาทัณฑ์

หานเจวี๋ยรู้สึกอยู่เสมอว่าเทพมหาทัณฑ์และดวงจิตบรรพกาลเกี่ยวข้องกัน สามารถคาดเดาได้จากบทสนทนาก่อนหน้านี้ สิ่งที่เขากล่าวกับเทพมหาทัณฑ์ไป มีโอกาสสูงที่จะถูกถ่ายทอดต่อไปยังดวงจิตบรรพกาลด้วย

หานเจวี๋ยใช้แบบจำลองการทดสอบต่อไป วางแผนหาทางสังหารดวงจิตบรรพกาลในเสี้ยววินาที

หลายวันต่อมา

หานเจวี๋ยเลิกใช้แบบจำลองการทดสอบ ในการสังหารดวงจิตบรรพกาล ระยะเวลาที่เร็วที่สุดก็คือสามสิบลมหายใจเท่านั้น