ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 927

บทที่ 927 ไม่อาจสังเกตเห็น ไม่อาจรับรู้ได้

“พี่ใหญ่ เหตุใดถึงกล่าวเช่นนี้ พวกเราพี่น้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานับล้านปี ช่วยเหลือพึ่งพากันมานานยิ่ง เจ้าอยากช่วยมรรคาสวรรค์ พวกเราก็จะร่วมด้วย!”

เทวทัณฑ์รายหนึ่งเอ่ยอย่างจริงจัง อีกสองเทวทัณฑ์ที่เหลือต่างก็เห็นด้วย

ในกลุ่มห้าเทวทัณฑ์ หานทั่วและอี๋เทียนมีชื่อเสียงมากที่สุด แต่อีกสามเทวทัณฑ์ไม่รู้สึกอิจฉาเลย เนื่องจากทุกครั้งที่เผชิญอันตรายเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย อี๋เทียนและหานทั่วล้วนพยายามช่วยเหลือพวกเขาอย่างเต็มที่ แม้ว่าตนจะต้องโดนหางเลขไปด้วยก็ตาม ไมตรีระหว่างพวกเขาแน่นแฟ้นยั่งยืนมาเนิ่นนานแล้ว

อี๋เทียนสบถว่า “มัวทำตัวหยุมหยิมเป็นยายแก่กันอยู่ไย ล้วนเป็นพี่น้องกันทั้งสิ้น จำเป็นต้องแสดงละครฉากนี้อีกหรือ พวกเจ้าทั้งสามฟังให้ดี ติดตามพวกเราไปพิทักษ์มรรคาสวรรค์ ต่อสู้กับมารมรรคา ปรมาจารย์ฟ้าทลายอันใด ดวงจิตบรรพกาลอันใด พวกเราห้าพี่น้องจะสังหารให้สิ้น ชื่อเสียงยังจะไม่กึกก้องเลื่องลืออีกหรือ”

วาจาของเขาทำให้สามเทวทัณฑ์ที่เหลือยิ้มออกมา ตะโกนโห่ร้องตาม ไม่เกรงฟ้ากลัวดิน

หานทั่วยิ้มอย่างจนปัญญา ทว่าในใจกลับอบอุ่นนัก

มีพี่น้องเช่นนี้ ชีวิตนี้ยังจะร้องขอสิ่งใดอีกเล่า

“ได้! เช่นนั้นพวกเราพี่น้องก็ไปด้วยกันเถอะ!”

หานทั่วหัวเราะเสียงดัง ไม่กลัวเทพมหาทัณฑ์จะได้ยินเลย ถึงแม้ทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้พูดจาหักหาญกันตรงๆ แต่รูปการณ์คือแตกหักกันแล้ว

ขณะที่ห้าเทวทัณฑ์กำลังจะจากไป นักพรตเต๋าเสินเผาก็ตามมาถึง

“ห้าเทวทัณฑ์ เรื่องนี้อย่าได้รีบร้อนไป มิสู้ไปรอที่อาณาเขตเต๋าของข้าก่อนดีหรือไม่”

นักพรตเต๋าเสินเผาประสานมือกล่าวยิ้มๆ ท่าทางเป็นกันเอง

ห้าเทวทัณฑ์มองหน้ากัน

ดวงตาอี๋เทียนกลอกกลิ้งเล็กน้อย เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นก็ไปเถิด มีอะไรเอาไว้ค่อยคุยตอนไปถึงแล้ว!”

“ถูกต้องๆ!”

นักพรตเต๋าเสินเผาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม สายตาที่มองอี๋เทียนเปี่ยมด้วยความชื่นชม

หานทั่วลังเลเล็กน้อย แต่ยังคงพยักหน้ารับ ไอรีนโนเวล

….

คำสั่งของเทพมหาทัณฑ์ก็ไม่ได้แพร่กระจายไปในฟ้าบุพกาล แต่หลังจากเหล่าดวงจิตมหามรรคทราบว่าต้องเลือกยืนอยู่ฝั่งไหน กองกำลังที่มุ่งหน้าไปยังแดนบรรพกาลก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ

ดวงจิตมหามรรคที่ดูเหมือนจะสูงส่งอยู่เหนือสรรพสิ่ง ต่างครอบครองกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ที่แตกต่างกันไป ใต้สังกัดของกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ก็มีสายสัมพันธ์โยงใยกันไปมามากมาย ถ่ายทอดกันไปกลุ่มต่อกลุ่ม ส่งผลกระทบเป็นวงกว้างยิ่ง ตราบใดที่กลุ่มอิทธิพลในฟ้าบุพกาลต้องการก้าวหน้า ที่พึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดล้วนจะตกอยู่ที่ดวงจิตมหามรรค

เมื่อเวลาผ่านไป แดนบรรพกาลก็ค่อยๆ สงบลงเพราะเหตุนี้

ฝั่งมรรคาสวรรค์ก็สังเกตเห็นความผิดปกติแล้ว

ภายในตำหนักเอกภพ

เหล่าอริยะมารวมตัว

เทพสูงสุดอู๋ฝ่าขมวดคิ้วเอ่ยว่า “ระยะนี้ดูเหมือนกองกำลังต่างๆ ล้วนไม่พุ่งเป้าไปที่แดนบรรพกาลต่อแล้ว เว้นแต่กลุ่มอิทธิพลที่อยู่ในอาณาเขตนี้”

บรรพชนพุทธเทวัญกล่าวว่า “หรือจะเป็นเพราะดวงจิตบรรพกาลแข็งแกร่งขึ้น”

“ผิดปกติยิ่ง แม้แต่สายสืบก็ลดลงไปกว่าครึ่ง”

ผานซินส่ายหน้าเอ่ยขึ้นมา เมื่อเอ่ยถึงแดนบรรพกาล ดวงตาเขาฉายแววหวาดหวั่นเล็กน้อย

เขาเคยลองบุกเข้าไปในแดนบรรพกาล ถึงแม้จะครอบครองป้ายคำสั่งพิฆาตมรรคาอยู่ ทว่าก็พ่ายแพ้กลับมาอย่างไม่เป็นท่า เกือบตายอยู่ด้านใน

สีหน้าของเหล่าอริยะล้วนเคร่งเครียดยิ่ง

สถานการณ์ต่างไปจากในอดีต ครั้งนี้ศัตรูเผยตัวแล้ว ทว่าไม่ได้เข้ามาโจมตีมรรคาสวรรค์ มรรคาสวรรค์ทราบว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน ทว่ากลับทำอันใดไม่ได้

ผู้ทรงพลังมากมายที่มุ่งหน้าไปยังแดนบรรพกาล ต่างพ่ายแพ้ทั้งหมด แรงกดดันของมรรคาสวรรค์ย่อมมหาศาลนัก

ฉิวซีไหลหรี่ตาลงกล่าวไปว่า “ข้าคิดว่าต้องมีคนผลักดันเรื่องนี้อยู่เบื้องหลังแน่นอน บางทีดวงจิตบรรพกาลอาจจะร่วมมือกับกลุ่มอิทธิพลอื่น เป้าหมายในตอนนี้มีเพียงถล่มมรรคาสวรรค์กระมัง”

เหล่าอริยะได้ฟังวาจานี้ก็รู้สึกกระวนกระวาย

ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่เคยได้ยินเองกับหูเลยว่าดวงจิตบรรพกาลจะคุกคามฟ้าบุพกาล

หากว่าดวงจิตบรรพกาลพุ่งเป้ามาที่มรรคาสวรรค์เท่านั้น หากเป็นไปตามนี้ ก็จะเหมือนกับเคราะห์ภัยครั้งก่อนๆ ต่อให้ศัตรูของมรรคาสวรรค์แข็งแกร่งขนาดไหน ก็ไม่มีผู้ใดให้ความช่วยเหลือ