ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 933

บทที่ 933 ผสานรวมกฎเกณฑ์สูงสุด

เสียงของหานเจวี๋ยดังก้องสะท้อนอยู่ในห้วงอวกาศที่พังทลาย สั่นสะเทือนทุกสรรพสิ่ง

เมื่อเห็นดวงจิตบรรพกาลที่ยังคงดิ้นรนทุรนทุรายอยู่ในปฐมยุคประทับนภา ความตกตะลึงในใจพวกเขายากจะบรรยายออกมาได้ ถึงขั้นที่รู้สึกว่าฝันอยู่

ฉากที่ปรากฏในหินผลึกทำให้เหล่าอริยะภายในตำหนักเอกภพ ณ มรรคาสวรรค์ต้องฮึกเหิมเลือดร้อนระอุขึ้นมา

นี่คืออริยะสวรรค์เกรียงไกรของพวกเขา!

ไร้พ่ายตลอดกาล!

ผู้ชนะสิบทิศตลอดไป!

หานเจวี๋ยเหลือบมองดวงจิตบรรพกาลที่อยู่ด้านหลัง พลันหรี่ตาลง

ปฐมยุคประทับนภาปลอดปล่อยพลังกดดันแรงกล้า ทำให้ดวงจิตบรรพกาลสั่นไปทั้งตัว

“เป็นไปไม่ได้! คิดจะเอาชนะข้าเช่นนี้อย่างนั้นหรือ อริยะสวรรค์เกรียงไกร เจ้าประเมินตัวสูงส่งเกินไปแล้ว!”

ดวงจิตบรรพกาลตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ทันใดนั้นเอง วิญญาณของเขาระเบิดออก กลายเป็นแสงเทพสายหนึ่งเลือนหายไป

หานเจวี๋ยคล้ายจะรับรู้อะไรได้ ตวัดสายตามองออกไป ท่ามกลางบรรดาบุตรแห่งสวรรค์นับล้าน มีร่างบุตรแห่งสวรรค์คนหนึ่งทอแสงเทพพร่างพราวขึ้นมา กลิ่นอายของดวงจิตบรรพกาลปรากฏขึ้นบนร่างเขา ระเบิดพลังออกมาอย่างบ้าคลั่ง

มิน่าเล่าที่คนผู้นี้ยึดร่างบุตรแห่งสวรรค์ไปมากมายเช่นนี้ ที่แท้ก็เป็นกลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ!

หลังจากผสานร่างสำเร็จ ดวงจิตบรรพกาลเหาะขึ้นมาจากกลุ่มบุตรแห่งสวรรค์นับล้าน มองหมิ่นหานเจวี๋ยพลางกล่าวว่า “พลังวิเศษชนิดนี้ของเจ้าเลิศล้ำยิ่ง แต่หากคิดจะสังหารข้า เจ้ากล้าลงมือปลิดชีพบุตรแห่งสวรรค์นับล้านที่อยู่ด้านหลังด้วยหรือไม่เล่า”

ชั่วร้าย!

หากหานเจวี๋ยทำแบบนี้จริงๆ จะไม่เป็นการล่วงเกินทั่วทั้งฟ้าบุพกาลหรอกหรือ

เช่นนั้นจะมีปัญหาตามมาไม่จบไม่สิ้น!

บุตรแห่งสวรรค์นับล้านมาจากกองกำลังต่างๆ ทั่วฟ้าบุพกาล!

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ดังนั้นจึงใช้จุดนี้เป็นที่พึ่งของเจ้าหรือ เจ้าจะใช้วิธีนี้ล้างแค้นมรรคาสวรรค์และรวมฟ้าบุพกาลให้เป็นหนึ่งกระมัง หากว่าเจ้าได้ปกครองฟ้าบุพกาล แล้วมีผู้แข็งแกร่งมาท้าชิงตำแหน่งจากเจ้า เจ้าจะนำสรรพสิ่งฟ้าบุพกาลมาข่มขู่อีกฝ่าย บอกว่าหากกล้าก่อเรื่องวุ่นวาย เจ้าจะทำลายล้างสรรพสิ่งฟ้าบุพกาล ทำให้อีกฝ่ายไม่ได้ครอบครองฟ้าบุพกาลเช่นนั้นหรือ”

วาจาของเขาเปี่ยมการประชดเสียดสี เหล่าผู้สังเกตการณ์ฟังแล้วอยากหัวเราะแต่ก็ไม่กล้าหัวเราะออกมา

ในสายตาของสองคนนี้ สรรพสิ่งฟ้าบุพกาลเสมือนสิ่งที่ทำลายทิ้งได้ง่ายๆ พวกเขาจะไม่รู้สึกหดหู่ใจได้อย่างไรเล่า

ดวงจิตบรรพกาลเอ่ยอย่างเย็นชา “อริยะสวรรค์เกรียงไกรช่างยอดเยี่ยมนัก แต่ฝีปากเจ้ากลับคมกล้ายิ่งกว่า เจ้าเอาชนะข้าให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูดเถอะ!”

เขายกสองมือขึ้น ทั่วแดนบรรพกาลสั่นสะเทือนรุนแรง เขาดูดซับพลังมาจากทั่วทั้งแดนบรรพกาล

เขาซัดฝ่ามือทั้งสองข้างออกไปทันที พลังเวทพลุ่งพล่านรวมตัวเป็นแสงเจิดจ้าบาดตา ทำให้อาณาเขตฟ้าบุพกาลในเขตนี้สูญสิ้นสีสันไป

ปฐมยุคประทับนภาพลันเคลื่อนมาขวางอยู่ตรงหน้าหานเจวี๋ย ดูดซับพลังเวทของดวงจิตบรรพกาล

ทันใดนั้น ดวงจิตบรรพกาลปรากฏตัวขึ้นด้านหลังหานเจวี๋ย พลองยาวสีม่วงปรากฏขึ้นในมือขวา ตวัดฟาดใส่หานเจวี๋ย

ประกายแสงบนพลองยาวสีม่วงคล้ายจะร้อนแรงยิ่ง ขณะที่กำลังจะกระทบร่างหานเจวี๋ยนั้นเอง ปฐมยุคประทับนภาสายหนึ่งพลันเข้ามาขวางไว้

สีหน้าดวงจิตบรรพกาลแปรเปลี่ยนอย่างมหันต์ ไม่คิดเลยว่าปฐมยุคประทับนภาจะไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว

ปฐมยุคประทับนภาที่ปรากฏขึ้นด้านหลังหานเจวี๋ยเล็กกว่าที่อยู่ด้านหน้า ทว่าแกร่งกล้ายิ่ง ต้านรับพลองยาวสีม่วงได้สบายๆ

แววตาดวงจิตบรรพกาลเย็นชา พลองยาวสีม่วงตวัดวนจนมิติรอบข้างบิดเบี้ยว ภาพมายานับไม่ถ้วนเข้าครอบงำพวกเขาราวกับตกอยู่ในหุบเหวภาพลวงตาอันไร้ที่สิ้นสุด ฉากชีวิตสารพัดหลากหลายรวมถึงนรกโลกันต์สิบแปดขุมปรากฏสู่สายตา ลอยอยู่รอบตัวทั้งสองอย่างต่อเนื่อง

“ลูกไม้อ่อนด้อย!”

หานเจวี๋ยเอ่ยหยาม ปฐมยุคประทับนภาที่อยู่ด้านหลังพลันแผ่แรงดึงดูดรุนแรงน่าหวาดหวั่น ดูดดึงดวงจิตบรรพกาลเข้าไปตรงๆ ทำลายทิ้งในชั่วพริบตา

ภาพมายารอบตัวพังทลาย หานเจวี๋ยปรายตามองออกไป กลิ่นอายของดวงจิตบรรพกาลแผ่ออกมาจากร่างบุตรแห่งสวรรค์อีกคนหนึ่งที่อยู่ท่ามกลางเหล่าบุตรแห่งสวรรค์นับล้าน!

ไม่จบไม่สิ้น

หานเจวี๋ยพุ่งเข้าไปหาทันที

ดวงจิตบรรพกาลย่อตัวกระโจนขึ้นไป ซัดฝ่ามือทั้งสองโจมตีอย่างต่อเนื่อง ทุกฝ่ามือเป็นพลังวิเศษที่แตกต่างกันไป ภาพติดตานับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นด้านหลัง เมื่อซัดฝ่ามืออกไป พลังวิเศษก็เปลี่ยนแปลงแตกต่างกันไป อัศจรรย์ไร้สิ้นสุด

บรรดาผู้สังเกตการณ์ถอยหลังออกไปเรื่อยๆ แม้แต่หานฮวงเองก็เช่นกัน

‘นี่น่ะหรือยอดมหามรรค ไม่ถูกสิ เหนือกว่ายอดมหามรรคแล้ว!’

หานฮวงเงยหน้ามองดวงจิตบรรพกาลที่อยู่สูงส่งมีฝีมือเลิศล้ำ สองมือกำเข้าหากันแน่น

สักวันหนึ่งเขาก็จะแข็งแกร่งแบบนี้เช่นกัน!

ไม่สิ!

เขาจะแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้!

ปฐมยุคประทับนภาสกัดกั้นพลังวิเศษของดวงจิตบรรพกาลอย่างเต็มกำลัง หานเจวี๋ยยังคงเดินเข้าไปเรื่อยๆ ทุกก้าวที่เขาย่างเท้าออกไป ปฐมยุคประทับนภาจะเคลื่อนตัวไปด้านหน้าปานคลื่นสมุทร ไม่อาจหยุดยั้งไว้ได้