ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 934

บทที่ 934 พลังขั้นสุดยอด พลังสูงสุด

เมื่อหานเจวี๋ยและดวงจิตบรรพกาลอยู่ใต้เจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุด สิ่งมีชีวิตที่คอยสังเกตการต่อสู้ไม่อาจรับรู้กลิ่นอายของทั้งสองได้อีกต่อไป พวกเขาทำได้เพียงรอคอยเท่านั้น

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายเงยหน้ามองขึ้นไป สองตาหรี่ลง ไม่ทราบว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หานฮวงพลันเหาะขึ้นไป เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ฝ่าบาท ท่านพ่อของข้าไปไหนแล้ว”

พอจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายมองเห็นเขา สีหน้าก็อ่อนโยนลง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ตบะของเจ้าล้ำหน้าเราไปแล้ว ขนาดเจ้ายังไม่เห็น เราย่อมไม่เห็นเช่นกัน แต่เจ้าวางใจเถิด ในเมื่อท่านพ่อของเจ้ากล้าออกมาก็แปลว่ามีความมั่นใจเต็มที่”

หานฮวงเห็นรอยยิ้มของเขาก็เบาใจลงในทันใด

ในเวลาเดียวกันนี้ เหล่าอริยะในตำหนักเอกภพ ณ มรรคาสวรรค์ก็กังวลอยู่เช่นกัน ไม่ใช่แค่พวกเขาเท่านั้น ห้าเทวทัณฑ์ที่อยู่ไกลออกไปในอาณาเขตเต๋าของนักพรตเต๋าเสินเผาก็ชมการต่อสู้อยู่เช่นกัน

“ท่านพ่อบุญธรรมของข้าหายไปแล้ว!”

อี๋เทียนเอ่ยด้วยความตกใจ เขาแผ่จิตศักดิ์สิทธิ์ไปทั่วฟ้าบุพกาล แต่ก็สืบไม่พบร่องรอยของหานเจวี๋ย

หานทั่วขมวดคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยความกังวล

การต่อสู้ระหว่างหานเจวี๋ยและดวงจิตบรรพกาลสั่นคลอนจิตใจของผู้บำเพ็ญนับไม่ถ้วนในฟ้าบุพกาล

ศึกครั้งนี้สำคัญยิ่ง หากว่าอริยะสวรรค์เกรียงไกรชนะ เช่นนั้นรูปการณ์ของฟ้าบุพกาลจะยังคงเดิม หากว่าดวงจิตบรรพกาลชนะ อนาคตก็ยากจะคาดเดาได้

หลังจากพิฆาตสองหมื่นขุนพลศักดิ์สิทธิ์ได้ อริยะสวรรค์เกรียงไกรได้กลายเป็นยอดผู้แข็งแกร่งในฟ้าบุพกาล แต่เขาก็ไม่ได้คุกคามฟ้าบุพกาล ทว่าดวงจิตบรรพกาลนั้นต่างกันออกไป สรรพสิ่งไม่รู้จักเขา เพียงแต่แดนบรรพกาลก็ไม่ใช่สถานที่ดีอันใดอยู่แล้ว

….

เจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดบิดเบี้ยวสั่นไหวรุนแรง ราวกับมังกรพิโรธเจ็ดตัว สะเทือนไปถึงมหามรรคสามพันวิถี

เทพมหาทัณฑ์เงยหน้ามองกฎเกณฑ์สูงสุด แสงเจ็ดสีส่องวูบวาบสะท้อนลงบนหน้าเขา

เขาหันไปมองหานเจวี๋ยที่อยู่ด้านล่าง พบว่าหานเจวี๋ยสงบนิ่งยิ่งนัก ไม่ลนลานเลยสักนิด

เขาอดถามไม่ได้ “เหตุใดเจ้าถึงไม่ลงมือ” ไอรีนโนเวล

หานเจวี๋ยเอ่ยตอบ “เกี่ยวพันถึงกฎเกณฑ์สูงสุด ข้าไม่กล้าวุ่นวายส่งเดช”

หากเกิดอะไรขึ้นโทษจะได้ตกอยู่กับพวกเจ้า!

เทพมหาทัณฑ์ถามต่อ “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงไม่หนี เจ้าคิดว่าจะสามารถเอาชนะดวงจิตบรรพกาลที่ครอบครองพลังเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดได้หรือ”

“หากหนีแล้วจะหนีไปที่ใดเล่า ไม่ช้าก็เร็วพวกเจ้าก็จะมาบุกมรรคาสวรรค์อยู่ดี ข้ายังไม่แพ้ยังสามารถสู้ต่อได้”

หานเจวี๋ยยังคงตอบอย่างสบายๆ ราวกับกำลังคุยสัพเพเหระไม่ใช่การต่อสู้ตัดสินเป็นตาย

ปฐมยุคประทับนภาลอยอยู่ด้านหลังเขา วิญญาณของบุตรแห่งสวรรค์นับล้านคนนั้นถูกเขาควบคุมไว้ ดูดเข้าสู่ปฐมยุคประทับนภา รอให้จบศึกแล้วค่อยปล่อยออกไป

เทพมหาทัณฑ์เงียบไป ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

เขาก็กระอักกระอ่วนมากเช่นกัน ในใจมีความรู้สึกผิดนิดๆ ต่อหานเจวี๋ย

แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว!

เขากลายเป็นผู้นำดวงจิตมหามรรคมาระยะหนึ่งแล้ว เขารับรู้ได้ว่ายังมีตัวตนที่อยู่สูงขึ้นไปอีก ตัวตนเหล่านั้นชักใยบงการกฎเกณฑ์ฟ้าบุพกาลในความมืด เขาเป็นเพียงหุ่นเชิดเท่านั้น

มีแต่ต้องพึ่งพาดวงจิตบรรพกาล เขาถึงจะมีโอกาสกลายเป็นผู้นำดวงจิตมหามรรคอย่างแท้จริง วาจาคือประกาศิต

‘ขออภัยด้วย อริยะสวรรค์เกรียงไกร สักวันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจถึงความลำบากของข้า ไม่สิ เจ้าไม่มีวันนั้นแล้ว’

เทพมหาทัณฑ์รำพันอยู่ในใจ

ในเวลานี้เอง

กฎเกณฑ์สูงสุดสายหนึ่งพลันก่อตัวเป็นรูปร่างมนุษย์ นั่นคือดวงจิตบรรพกาล!

ดวงจิตบรรพกาลค่อยๆ ร่อนลงมา ออกห่างจากหกกฎเกณฑ์สูงสุดอีกหกสาย ทั่วร่างเขากลายเป็นแสงสีขาว ปรากฏให้เห็นเพียงดวงตามืดมิดเย็นชา ทอดมองหานเจวี๋ยจากมุมสูง

“จากนี้ไปเจ้าจะได้รับรู้ถึงพลังแห่งอำนาจศักดิ์สิทธิ์!”

ดวงจิตบรรพกาลทิ้งตัวลงมาในทันใด รวดเร็วสุดขีด

ปฐมยุคประทับนภาขวางอยู่ด้านหน้าหานเจวี๋ย แต่ยังคงถูกดวงจิตบรรพกาลพุ่งกระแทกหล่นลงไป กลับไปที่แดนบรรพกาลในทันใด

รัศมีน่าหวาดหวั่นมหาศาลไร้ขอบเขตของทั้งสองเข้าครอบคลุมฟ้าบุพกาลอีกครั้ง ทำให้สรรพสิ่งตัวสั่นงันงก

หานเจวี๋ยขมวดคิ้ว ไม่คิดเลยว่าดวงจิตบรรพกาลจะแข็งแกร่งขนาดนี้

ในไม่ช้า สองเท้าของเขาเหยียบลงบนแผ่นดินส่วนหนึ่ง ผืนแผ่นดินส่วนนี้แข็งแกระด้างอย่างยิ่ง มาถึงก้นบึ้งของฟ้าบุพกาลแล้ว

พลังขั้นสุดยอดของหานเจวี๋ยปะทะเข้ากับพลังสูงสุดของดวงจิตบรรพกาล ผืนแผ่นดินของก้นบึ้งฟ้าบุพกาลพังทลายลงในทันใด ทุกตัวตนล้วนถูกบดขยี้แหลกเป็นผง ทั่วทั้งฟ้าบุพกาลสั่นสะเทือน

แสงสว่างจ้าส่องวาบ ไม่ทราบเลยว่ากาลเวลาผันผ่านไปนานหลายยุคแล้วหรือว่าแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น

สีสันหวนคืนสู่ฟ้าดิน

หานเจวี๋ยและดวงจิตบรรพกาลทั้งสองยืนหันหลังให้กัน ลอยค้างอยู่ท่ามกลางห้วงอวกาศที่พังทลาย

แสงเทพบนร่างของดวงจิตบรรพกาลสลายไปคล้ายหมอกควัน เผยร่างวิญญาณดั้งเดิมออกมา สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ

“เป็นไปไม่ได้…เป็นไปไม่ได้…”

ดวงจิตบรรพกาลพึมพำกับตัวเอง เสียงสั่นพร่าไปหมด

เขาหันไปมองหานเจวี๋ยอย่างยากลำบาก

หานเจวี๋ยปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขาในทันใด ซัดปฐมยุคประทับนภาลงบนร่างเขา

ครั้งนี้ดวงจิตบรรพกาลไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนอีก อีกทั้งเขาได้สูญเสียกำลังที่จะดิ้นรนขัดขืนไปแล้ว

เขาจ้องหานเจวี๋ยเขม็ง ดวงตาฉายแววหวาดกลัว

ไม่ผิด!

เป็นความหวาดกลัว!

ดวงจิตบรรพกาลที่ทะนงตนว่าไร้พ่ายแล้ว ไม่คิดเลยว่าพออยู่ต่อหน้าหานเจวี๋ยจะยังแพ้ราบคาบอยู่ดี

“เจ้าเป็นใครกันแน่…”

ดวงจิตบรรพกาลเอ่ยถามเสียงสะท้าน ทว่าในใจเขามีคำตอบแล้ว

ที่แท้ตัวตนเหนือชั้นที่ล่องลอยไร้ตัวตนเหล่านั้นที่เขาหวาดกลัวมาตลอดก็อยู่ในฟ้าบุพกาลด้วย อริยะสวรรค์เกรียงไกรที่อยู่ตรงหน้าคือหนึ่งในตัวตนเหล่านั้น!

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “ข้าเป็นเพียงเทพมารฟ้าบุพกาลตนหนึ่งที่เร้นกายบำเพ็ญอยู่ในมรรคาสวรรค์ หากมิใช่เพราะเจ้าจ้องจะทำลายมรรคาสวรรค์ให้ได้ ข้าคงไม่ลงมือ เหตุใดฝึกบำเพ็ญแล้วยังต้องการจะต่อสู้ให้ได้อีกเล่า ดวงจิตบรรพกาล เจ้าไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สองแล้ว”

พอสิ้นเสียงเขา ปฐมยุคประทับนภาก็บดขยี้ร่างวิญญาณของดวงจิตบรรพกาลทันที

………………………………………………………………