ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 954

บทที่ 954 ยุคใหม่แห่งฟ้าบุพกาล

[ตอนนี้ท่านมีโอกาสใช้งานสวรรค์ประทานโชคหนึ่งครั้ง ต้องการเปิดใช้งานหรือไม่]

มหาโชคโดยกำเนิดอย่างนั้นหรือ

หรือว่าจะเป็นตัวตนประเภทเดียวกับเจียงเจวี๋ยซื่อ

ดวงตาหานเจวี๋ยเปล่งประกาย

นี่เป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมนัก อีกทั้งจะปรากฏขึ้นในหมู่ผู้สืบเชื้อสายของเขาด้วย ไม่มีทางตกไปอยู่ในมือคนนอก

แต่ทายาทที่สืบเชื้อสายก็อาจจะก่อกบฏแปรพักตร์ได้

เรื่องนี้ต้องระวังเอาไว้

ตอนนี้พยายามอย่านำออกมาใช้จะดีกว่า สะสมเอาไว้ก่อน

เจตจำนงฟ้าบุพกาลอาจพุ่งเป้ามาที่หานเจวี๋ยได้ทุกเมื่อ ทายาทที่ได้รับสวรรค์ประทานโชคไปในตอนนี้จะต้องกลายเป็นศัตรูของเขาแน่นอน

‘เก็บไว้ก่อนดีกว่า ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ยังมีทายาทไม่มาก’

คิดได้ดังนั้นหานเจวี๋ยก็ยิ้มออกมา

จะว่าไปเขานั้นมีทายาทน้อยมาก

หานฮวงและหานชิงเอ๋อร์ล้วนยังไม่มีครอบครัว หานทั่วก็ฝักใฝ่ในเส้นทางบำเพ็ญ ผ่านมาเก้าล้านกว่าปีแล้วยังไม่มีภรรยาใหม่เลย

ความหวังเพียงหนึ่งเดียวก็คือหานอวี้ แม้หานอวี้จะครองตัวเป็นโสดโดดเดี่ยว แต่กับสตรีที่อยู่ข้างกายในสถานะกึ่งศิษย์คนนั้นก็มีความสัมพันธ์ไม่เลวเลย จนใจที่สตรีมีใจทว่าบุรุษไร้จิตปฏิพัทธ์

‘หรือว่าการขยับขยายตระกูลหานยังต้องขึ้นอยู่กับข้าเท่านั้น’

แค่คิดหานเจวี๋ยก็พูดไม่ออกเสียแล้ว

อย่าเพิ่งคิดเลยจะดีกว่า ฝึกบำเพ็ญไปก่อน

รอให้พ้นภัยเจตจำนงฟ้าบุพกาลไปได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เขาหลับตาลงและเริ่มฝึกบำเพ็ญต่อ

หลังจากพวกเจียงเจวี๋ยซื่อได้รับความช่วยเหลือก็ออกจากอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม กลับไปยังวังสวรรค์ เริ่มปิดด่านฝึกบำเพ็ญ

ชิงเทียนเสวียนจีเองก็เป็นเช่นนี้

เหล่าบุตรแห่งสวรรค์ที่ถูกเซียนพเนจรกลืนกินเข้าไปต่างกลับไปยังบ้านใครบ้านมัน เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้มรรคาสวรรค์ได้พันธมิตรมาอีกไม่น้อยเลย

หลังจากเหล่าอริยะสอบถามกันดูแล้วก็คาดเดาว่าคงเป็นอริยะสวรรค์ที่ช่วยเหลือบุตรแห่งสวรรค์เหล่านี้ไว้ ดังนั้นจึงวางใจกันถ้วนหน้า ยุ่งกับงานของแต่ละคนต่อไป

….

เวลาผ่านไปเร็วยิ่ง

ผ่านไปอีกหนึ่งแสนปีแล้ว

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น ยิ้มออกมา

ตบะก้าวหน้าขึ้นอีกเล็กน้อย ความรู้สึกนี้ยอดเยี่ยมนัก

กลัวก็แต่ตบะจะไม่ก้าวหน้าเท่านั้น

ตอนนี้หานเจวี๋ยยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าระดับผู้สร้างมรรคาเป็นเช่นไรกันแน่ นี่แปลว่าเขายังอยู่ห่างไกลจากระดับผู้สร้างมรรคา

ยามนี้เขาฝากความหวังไว้กับโลกอนธการและกายเทพมารปฐมยุคเท่านั้น

เขาสอดส่องโลกอนธการก่อน

ปัจจุบันนี้โลกอนธการมีเทพมารฟ้าบุพกาลที่ถือกำเนิดจากปราณเทพมารกว่าสองร้อยตนแล้ว ทว่าตบะยังคงตื้นเขินอยู่ แต่ละตนยังคงเร้นกายอยู่ในมุมหนึ่ง มีเทพมารฟ้าบุพกาลเพียงสองตนเท่านั้นที่พบกันแล้ว สู้กันไปยกหนึ่งจากนั้นก็กลายเป็นพี่น้องกัน

หานเจวี๋ยพบว่าแม้เหล่าเทพมารฟ้าบุพกาลจะชอบต่อสู้ แต่ก็ไม่มีสถานการณ์ที่พอเห็นหน้ากันก็ต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเกิดขึ้นเลย

จุดนี้ทำให้เขารู้สึกสบายใจ ขอเพียงเทพมารฟ้าบุพกาลเหล่านี้ไม่กระหายการฆ่าฟัน ก็ช่วยดูแลโลกอนธการให้เขาได้

โลกอนธการยังคงขยายตัวออกไปอย่างต่อเนื่อง ปราณอนธการที่ปกคลุมก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

จะว่าไปแล้วก็แปลก

หานเจวี๋ยกลายเป็นเทพมารปฐมยุคแล้ว โลกอนธการก็น่าจะกลายเป็นโลกปฐมยุคด้วยถึงจะถูก เหตุใดปราณอนธการยังไม่เปลี่ยนไปอีกเล่า

หรือว่าจะยังไม่บรรลุถึงเงื่อนไขในการเปลี่ยนแปลง

ก็ถูกแล้ว

สายเลือดของเขาเปลี่ยนผ่านได้ทันที แต่โลกกลับแตกต่างออกไป มีกฎเกณฑ์มีขั้นตอนวิวัฒนาการอยู่ มีเงื่อนไขซับซ้อนก็สมเหตุสมผลดี

หลังจากหานเจวี๋ยสอดส่องโลกอนธการเสร็จก็เรียกกล่องจดหมายออกมาตรวจดู

[ชิงเทียนเสวียนจีสหายของท่านได้รับการชี้แนะจากเจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลสหายของท่าน พลังมรรคเพิ่มมหาศาลฉับพลัน]

[หานฮวงบุตรชายของท่านสรรค์สร้างพลังวิเศษมหามรรค พลังมรรคเพิ่มขึ้นฉับพลัน]

[โจวฝานศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากวิญญาณร้าย] x907922

[อริยะเทพอวี๋เจี้ยนสหายของท่านบุกเบิกแม่น้ำมรรคกระบี่ ดวงชะตาเพิ่มมหาศาลฉับพลัน]

[เทพมหาทัณฑ์สหายของท่านสนทนาธรรมกับผู้ทรงพลังลึกลับ ตระหนักรู้ในความจริงแห่งฟ้าบุพกาล]

[หวงจุนเทียนสหายของท่านอาศัยอำนาจศักดิ์สิทธิ์ดวงชะตาฟ้าบุพกาลหลอมสร้างยอดสมบัติมหามรรคขึ้น ดวงชะตาเพิ่มพูน]

[หลี่เต้าคงสหายของท่านเข้าสู่ก้นบึ้งฟ้าบุพกาล]

จ้านฝัวถอยออกไปทันที

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายตกอยู่ในภวังค์ความคิด

เซียนชราเอ่ยถาม “ฝ่าบาททรงกังวลเรื่องใดอยู่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายกล่าวว่า “ระยะนี้มีผู้ไร้พ่ายระดับมหามรรคและระดับเสรีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เราสังหรณ์ใจว่ากำลังจะเกิดเรื่องใหญ่”

เซียนชราขมวดคิ้ว เริ่มใช้ความคิดเช่นกัน

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายมองท้องนภาครามด้านนอกพระราชวังเทียมเมฆา เอ่ยพึมพำว่า “สรุปแล้วหมายความอย่างไรกันแน่ ยุคใหม่แห่งฟ้าบุพกาลที่ท่านกล่าวถึงมิได้เปิดฉากขึ้นเพราะเขา แล้วจะเป็นเพราะผู้ใดกัน…”

….

หนึ่งแสนปีผ่านไปเร็วยิ่ง

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ทำคือนำหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมา

แสงทมิฬสาดส่อง ส่องกระทบใบหน้าหานเจวี๋ย ทำให้เขาดูน่าพรั่นพรึงอย่างยิ่ง

เจ้าแดนต้องห้ามอันธการปรากฏตัวแล้ว!

หานเจวี๋ยลูบหนังสือแห่งความโชคร้ายอย่างลุ่มหลง พึมพำว่า “ถึงเวลาเจ้าออกโรงอีกครั้งแล้ว รอเสียนานเลยกระมัง”

หนังสือแห่งความโชคร้ายสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับกำลังตอบสนองเขาอยู่

หานเจวี๋ยเริ่มสาปแช่งเซียนพเนจรทันที ไม่มีสุดยอดสมบัติคอยปกป้องแล้ว คำสาปแช่งส่งไปถึงในทันที

“รับรู้ได้แล้ว!”

หานเจวี๋ยตัวสั่นเล็กน้อย เริ่มทุ่มพลังสาปแช่ง

ห้าวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อายุขับเริ่มลดลง

ดีร้ายอย่างไรเซียนพเนจรก็เป็นถึงยอดมหามรรค รับประกันไม่ได้ว่าจะสาปแช่งเขาให้ตายได้แน่นอน ต้องทุ่มอายุขัยต้นกำเนิดไปถึงจะใช้ได้!

หานเจวี๋ยเรียกหน้าต่างค่าสถานะออกมา จ้องมองจำนวนอายุขัยที่มีความเคลื่อนไหวอยู่ตลอด รู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง

ความรู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้ห่างหายไปนานมากจริงๆ

กลับมาแล้ว!

ดวงตาหานเจวี๋ยฉายแววดุดัน เขาไม่มีทางลืมเลือนความตื่นตัวเช่นนี้ ในเมื่อจะสาปแช่งทั้งที เช่นนั้นก็ต้องสาปให้ตาย!

เมื่อเจ้าแดนต้องห้ามอันธการออกโรง หากไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บสาหัส!

………………………………………………………………