ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 955

บทที่ 955 กฎเกณฑ์สูงสุดขาดสะบั้น

อายุขัยหมื่นล้านปี!

หนึ่งแสนล้านปี!

หนึ่งล้านล้านปี!

สิบล้านล้านปี!

หานเจวี๋ยทุ่มพลังสาปแช่ง ดวงตาจ้องมองหน้าต่างค่าสถานะของตนอยู่ตลอด

เนื่องจากเซียนพเนจรไม่ได้เกิดความเกลียดชังในตัวเขา ทำให้เขาไม่ทราบถึงสถานการณ์ของเซียนพเนจร

อย่างไรก็ตามหานเจวี๋ยตัดสินใจแล้วว่าจะทุ่มอายุขัยหนึ่งล้านล้านล้านล้านปีให้เซียนพเนจร

อาจจะดูเหมือนมาก แต่นั่นเป็นเพียงเสี้ยวทศนิยมของอายุเขาเท่านั้น

ถึงอย่างไรเซียนพเนจรก็เป็นตัวตนอมตะมิวางวาย หากต้องการสาปแช่งให้เกิดเรื่องขึ้นมา ก็ต้องลงทุนกันหน่อย

ร้อยล้านล้านปี!

พันล้านล้านปี!

หมื่นล้านล้านปี!

จู่ๆ หานเจวี๋ยก็รับรู้ถึงบางอย่างได้ พลันเงยหน้ามองออกไป พบว่าเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดที่อยู่เหนือมหามรรคสามพันวิถีเริ่มส่ายไหวรุนแรง ดูราวกับมังกรกำลังดิ้นพล่าน

ได้ผลจริงๆ!

เซียนพเนจรผสานรวมกับเจตจำนงฟ้าบุพกาล ส่วนเจตจำนงฟ้าบุพกาลก็แฝงเร้นอยู่ในเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุด

หรือไม่ก็เจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดอาจจะผสานรวมกันเป็นเจตจำนงฟ้าบุพกาล

หานเจวี๋ยจ้องมองเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดพลางสาปแช่งต่อไป

ในเวลานี้เอง

มีเงาร่างปรากฏขึ้นด้านล่างเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดร่างแล้วร่างเล่า ในบรรดานั้นมีเทพมหาทัณฑ์ เทวีตราวินัยและเหล่าจื่อรวมอยู่ด้วย ส่วนคนอื่นๆ หานเจวี๋ยไม่รู้จัก ดูจากกลิ่นอายของพวกเขาแล้วล้วนเป็นยอดมหามรรคทั้งสิ้น

ไม่นานนัก อริยะเทพอวี๋เจี้ยนก็มาร่วมชมเรื่องครื้นเครงด้านล่างเจ็ดกฎเกณฑ์สูงสุดเช่นกัน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ผู้ทรงพลังรายหนึ่งขมวดคิ้วพลางถาม

เหล่าจื่อเอ่ยขึ้นว่า “กฎเกณฑ์สูงสุดมีปฏิกิริยาตอบโต้รุนแรงถึงเพียงนี้ ต้องมีสาเหตุแน่ แต่พวกเราก็ไม่เห็นผู้ใดพยายามจะเข้าไปยุ่งกับกฎเกณฑ์สูงสุดเลย นั่นก็แปลว่าปัญหาเกิดขึ้นจากภายในของกฎเกณฑ์สูงสุด”

เทวีตราวินัยเอ่ยว่า “กฎเกณฑ์สูงสุดไม่มีทางสั่นไหวอย่างไร้ซึ่งสาเหตุ ต้องเกิดเรื่องใดขึ้นแน่นอน”

ทุกคนมองไปที่เทพมหาทัณฑ์

ถึงอย่างไรเทพมหาทัณฑ์ก็เป็นผู้นำดวงจิตมหามรรค ในฉากหน้านับเป็นผู้ปกครองฟ้าบุพกาล เป็นตัวตนที่กุมอำนาจสูงสุดไว้

เทพมหาทัณฑ์ไม่ตอบ แต่จ้องมองกฎเกณฑ์สูงสุดเขม็ง

ทันใดนั้นผู้ทรงพลังรายหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “เหตุใดอริยะสวรรค์เกรียงไกรถึงไม่มา”

อริยะเทพอวี๋เจี้ยนตอบอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “แล้วปกติเขามาด้วยหรือ หากไม่มีผู้ใดไปหาเรื่องเขา ต่อให้ฟ้าบุพกาลถล่มเขาก็ไม่มีทางออกมา”

เหล่าผู้ทรงพลังรู้สึกว่าสมเหตุสมผลดี นี่คือมติที่เห็นตรงกันทั่วฟ้าบุพกาล

เทพมหาทัณฑ์ถูกคุกสวรรค์อนธการสยบแล้ว ไม่ว่าในใจจะคาดเดาถึงเรื่องใดอยู่ก็ต้องปกป้องหานเจวี๋ยแน่นอน จึงได้ยินเขาเอ่ยว่า “ไม่เกี่ยวข้องกับอริยะสวรรค์เกรียงไกร ครานั้นดวงจิตบรรพกาลต้องการครอบครองพลังแห่งกฎเกณฑ์สูงสุดก็ยังถูกอริยะสวรรค์เกรียงไกรพิชิตได้ง่ายๆ แปลว่าในสายตาอริยะสวรรค์เกรียงไกรแล้วกฎเกณฑ์สูงสุดนั้นไร้แรงดึงดูดเย้ายวนใจ ถึงขึ้นที่อาจจะไม่เห็นอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ยอดมหามรรคในฟ้าบุพกาลก็หาได้มีเพียงพวกเราไม่”

เทวีตราวินัยกล่าวออกมา “ก่อนหน้านี้เซียนพเนจรจับตัวบุตรแห่งสวรรค์ไปมากมาย ถูกอริยะสวรรค์เกรียงไกรปลิดชีพในดินแดนเวิ้งว้าง บางทีเซียนพเนจรอาจจะอยากคืนชีพโดยเร็วจึงดูดซับพลังของกฎเกณฑ์สูงสุดอยู่”

พอนางเอ่ยเช่นนี้ ผู้ทรงพลังคนอื่นๆ ก็พากันแสงสีหน้าสนอกสนใจ เริ่มซักถามขึ้นมา

เทวีตราวินัยบอกไปตามที่รู้

หานเจวี๋ยยังคงสาปแช่งต่อไป

เขาได้ยินคำพูดของอริยะเทพอวี๋เจี้ยนและเทพมหาทัณฑ์ ดังนั้นจึงไม่ไปปรากฏตัว

อันที่จริงหากเขาไปตอนนี้สิถึงจะดูมีพิรุธ

ถึงอย่างไรต่อให้เขาโผล่ไป ก็เป็นเพียงร่างแยกเท่านั้น

อายุขัยของหานเจวี๋ยยังคงลดลงอย่างต่อเนื่อง

หนึ่งแสนล้านล้านปี!

หนึ่งล้านล้านล้านปี!

สิบล้านล้านล้านปี!

พันล้านล้านล้านปี!

หมื่นล้านล้านล้านปี!

แสนล้านล้านล้านปี!

หานเจวี๋ยเงยหน้ามอง เห็นว่ามีกฎเกณฑ์สูงสุดสายหนึ่งขาดสะบั้นไปแล้ว

เขาใจเต้นแรงขึ้นมา

คงไม่ใช่ว่าคำสาปแช่งของเขาจะทำให้กฎเกณฑ์สูงสุดล่มจมไปหรอกกระมัง