ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 967

บทที่ 967 อดีตของหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยก็มองไม่เห็นเจ้านวฟ้าบุพกาลเช่นกัน แต่มองจากท่าทางตระหนกลนลานของดวงจิตนพชาติแล้ว เขาก็พอจะคาดเดาถึงความเป็นจริงได้

เจ้านวฟ้าบุพกาลมาแล้ว!

หานเจวี๋ยโล่งใจแล้ว

สิ่งที่เขาเลือกเดิมพันคือเจ้านวฟ้าบุพกาลจะตัดสินอย่างยุติธรรม หากสามารถคืนชีพให้สรรพสิ่งได้ด้วยจะดีที่สุด

ในศึกใหญ่ก่อนหน้านี้ เขาใช้ตราปฐมยุคประทับนภารับตัวเหล่าศิษย์ของตนเข้ามา แต่ยังมีอีกสองคนที่อยู่ด้านนอกไม่ได้รับตัวเข้ามา คนแรกคือจักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้าย คนที่สองคือหานชิงเอ๋อร์

จักรพรรดิสวรรค์ผู้ชั่วร้ายมีผู้สร้างมรรคาหนุนหลังอยู่ กลับเป็นหานชิงเอ๋อร์ที่ค่อนข้างน่าเวทนา

แต่ก็ช่วยไม่ได้

หากฟื้นคืนชีพกลับมา วันหน้าหานเจวี๋ยค่อยชดเชยให้นาง

หานเจวี๋ยคิดว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลจะต้องมีวิธีคืนชีพให้สรรพสิ่งแน่นอน มิเช่นนั้นคงเข้ามาขัดขวางนานแล้ว

ตัวตนเหนือชั้นเช่นนั้น หากฟ้าบุพกาลมีภัยไหนเลยจะไม่ตระหนักได้ล่วงหน้า

เจ้านวฟ้าบุพกาลไม่ได้ขัดขวางหานเจวี๋ย แปลว่าเดิมทีก็ไม่สนอยู่แล้ว

หานเจวี๋ยเริ่มตั้งตาคอย

ดวงจิตนพชาติคร่ำครวญอ้อนวอน ยามที่เขาเอ่ยคำว่าท่านพ่อออกมา เทพมหาทัณฑ์และผู้ทรงพลังที่เร้นกายอยู่ในความมืดล้วนตื่นตะลึง

ท่านพ่อหรือ

นี่คือเจตจำนงฟ้าบุพกาลมิใช่หรือ

เจตจำนงจะมีท่านพ่อได้อย่างไร

พวกเทพมหาทัณฑ์สับสนแล้ว

หรือว่าคนผู้นี้จะไม่ใช่เจตจำนงฟ้าบุพกาล

นอกจากดวงจิตนพชาติแล้ว ไม่มีผู้ใดมองเห็นว่าเจ้านวฟ้าบุพกาลค่อยๆ ยกมือขวาขึ้นมาวางลงบนศีรษะของดวงจิตนพชาติ

ดวงจิตนพชาติตกใจจนไม่กล้าขยับตัวชั่วขณะ

ตูม!

ดวงจิตนพชาติพลันระเบิดออกไปในทันใด สลายเป็นเถ้าปลิดปลิว

ในเวลานี้เอง เทพมหาทัณฑ์คล้ายจะสัมผัสถึงบางสิ่งได้ หน้าเปลี่ยนสีอย่างไม่อาจควบคุมได้

เขารับรู้ได้ว่าทั่วทุกมุมในฟ้าบุพกาลเริ่มมีสัญญาณชีพฟื้นคืนมา สิ่งมีชีวิตที่ดับสูญไปเหล่านั้นฟื้นคืนชีพกลับมาอย่างต่อเนื่อง

โดยเฉพาะในอาณาเขตปฐมภพ อริยะมหามรรคนับล้านล้วนฟื้นคืนชีพกลับมา กลิ่นอายรวมตัวกัน ยิ่งใหญ่ปานกลุ่มควัน

ภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

แจ้งเตือนแถวหนึ่งเด้งขึ้นมาตรงหน้าหานเจวี๋ย

[เจ้านวฟ้าบุพกาลต้องการเข้าฝันท่าน ยอมรับหรือไม่]

หานเจวี๋ยสูดหายใจเข้าลึกๆ ถามในใจว่า ‘หากยอมรับคำขอเข้าฝัน ข้าจะตายหรือไม่’

[จำเป็นต้องหักอายุขัยหนึ่งพันล้านล้านล้านปี จะดำเนินการต่อหรือไม่]

ดำเนินการต่อ!

[ไม่]

หานเจวี๋ยสบายใจอย่างสมบูรณ์แล้ว เช่นนี้สิถึงจะสมเป็นเจ้าแห่งฟ้าบุพกาลตัวจริง ไหนเลยจะใจแคบถึงเพียงนั้น!

เขาเลือกยอมรับอย่างเงียบเชียบ

ในแดนความฝัน

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น พบว่าตนมาโผล่ในห้วงมิติปราณม่วงกว้างใหญ่ไพศาลแห่งหนึ่ง กว้างไกลไร้ขอบเขต

ที่นี่คือ…

ปราณอนธการ!

อนธการ!

หานเจวี๋ยหันมองออกไป เห็นเพียงว่ามีเงาร่างเลือนรางร่างหนึ่งอยู่ไกลออกไป กำลังมองมาทางเขาจากที่ไกลๆ

“ท่านคือผู้ใด”

หานเจวี๋ยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แม้จะทราบอยู่แล้วก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้

น้ำเสียงแหบพร่าแว่วดังขึ้น “หานเจวี๋ย กลับชาติกำเนิดจากอนธการ ล่องลอยอยู่ระหว่างอนธการและฟ้าบุพกาลมานานนับไม่ถ้วน ในที่สุดก็ค้นพบฟ้าบุพกาล จุติลงมายังมรรคาสวรรค์ถูกบรรพชนเต๋าทำนายว่าเป็นตัวแปร”

หานเจวี๋ยมีสีหน้าตกตะลึง