ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 966

บทที่ 966 กวาดล้างสรรพสิ่ง ฟ้าบุพกาลเงียบสงัด

บุตรแห่งเจ้านวฟ้าบุพกาล!

ไม่แปลกเลยที่สามารถควบคุมเจตจำนงฟ้าบุพกาลได้!

ตบะระดับฟ้าบุพกาลน่าจะสื่อว่ามีตบะเทียบเท่าฟ้าบุพกาล

ระดับความเกลียดชังสูงขนาดนี้ ดูเหมือนหานเจวี๋ยจะกุมจุดอ่อนเขาได้แล้ว

ดวงจิตนพชาติกลัวสรรพสิ่งจะถูกกวาดล้างจริงๆ!

หานเจวี๋ยยิ้มเยาะในใจ ไม่รีบร้อนจะพูดอะไรอีก รอคอยคำตอบจากดวงจิตนพชาติต่อไป

ดวงจิตนพชาติที่จำแลงร่างขึ้นจากเจตจำนงฟ้าบุพกาลไม่อาจมองเห็นสีหน้าได้ แต่พิจารณาจากระดับความเกลียดชังแล้ว สีหน้าต้องไม่น่ามองแน่นอน

ดวงจิตนพชาติเอ่ยถามเสียงเข้ม “หานเจวี๋ย หากต้องการให้ฟื้นฟูเจตจำนงของสรรพสิ่งก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่เจ้าก็ต้องแสดงสิ่งแลกเปลี่ยนเช่นกัน ตอนนั้นบรรพชนเต๋าใช้การควบคุมอนาคตของมรรคาสวรรค์มาเป็นหลักประกัน แล้วหลักประกันของเจ้าเล่า”

หานเจวี๋ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หลักประกันของข้าคือการไม่สำแดงพลังวิเศษทำลายมรรคา”

ดวงจิตนพชาติโมโหขึ้นมา แต่เพื่อรักษามาดเฉยชาของเจตจำนงฟ้าบุพกาลไว้จึงไม่ได้แสดงออกมา

หานเจวี๋ยรอคอยต่อไป

ผ่านไปนานพักใหญ่

ดวงจิตนพชาติพลันแผ่เจตนาสังหารออกมา พุ่งเป้ามาที่หานเจวี๋ย เอ่ยขึ้นว่า “กล้าข่มขู่เจตจำนงฟ้าบุพกาลย่อมไม่มีจุดจบที่ดี!

“พลังวิเศษทำลายมรรคาอย่างนั้นหรือ นั่นเป็นเพียงพลังวิเศษแห่งมรรคาสวรรค์เท่านั้น ไหนเลยจะสามารถทำลายล้างสรรพสิ่งฟ้าบุพกาลได้”

เจตจำนงฟ้าบุพกาลงมือในทันใด ชูมือขวาขึ้นมา หานเจวี๋ยรับรู้ได้เพียงว่าความมืดมิดเหลือคณาที่เข้ากลืนกินตน ในสายตานอกจากความมืดมิดแล้วก็มีเพียงเจตจำนงฟ้าบุพกาลเท่านั้น

ทันใดนั้น สัมผัสรับรู้ของร่างแยกหานเจวี๋ยพลันสูญเสียการรับรู้ไป ราวกับทั่วทั้งฟ้าบุพกาลเลือนหายไปเท่านี้ เหลือเพียงเขาและเจตจำนงฟ้าบุพกาลเท่านั้น

เขาก็ไม่อยู่นิ่งเฉยรอคอยความตาย แต่สำแดงตราปฐมยุคประทับนภาออกมา ขณะที่กำลังจะโจมตีออกไป เขาพลันเงยหน้าขึ้น เห็นเพียงว่าโซ่ตรวนที่มีสายฟ้านับไม่ถ้วนแลบแปลบปลาบอยู่โถมลงมา พันธนาการเขาไว้อย่างรวดเร็ว ผูกล่ามมือเท้า

ตราปฐมยุคประทับนภาพุ่งขึ้นไป กระแทกสายโซ่สลายไปทีละเส้น

เจตจำนงฟ้าบุพกาลปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าหานเจวี๋ย ทั้งสองสบตากัน หานเจวี๋ยมองเห็นดวงตาเย็นชาอย่างยิ่ง คล้ายงูและมนุษย์ ทำให้เขาหนาวยะเยือกดั่งอยู่ในห้องแช่เย็น

หานเจวี๋ยสลัดโซ่ตรวนนับไม่ถ้วนบนร่างทิ้ง สำแดงฝ่ามือสวรรค์มหาเกรียงไกรซัดออกไป ทว่ามือขวาพุ่งผ่านกายเนื้อของเจตจำนงฟ้าบุพกาลไป เสมือนโจมตีไม่โดนสิ่งใดเลย

ในเวลานี้เอง พลังอย่างหนึ่งที่ยากจะบรรยายถึงได้ระเบิดออกมาจากร่างหานเจวี๋ย ฉีกกระชากกายเนื้อของเขาออกเป็นชิ้นๆ!

….

ภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

หานเจวี๋ยลืมตาขึ้น ถามในใจ ‘ผู้สร้างมรรคาจะสามารถแทรกซึมเข้ามาในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามของข้าได้หรือไม่’

ถึงแม้เขาจะเตรียมการไว้ดีแล้ว แต่พอภัยมาถึงตัวก็ยังต้องถามเอาไว้

[ไม่ได้]

หานเจวี๋ยโล่งอก

สิ่งมีชีวิตในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามล้วนถูกเขาบ่มเพาะเลี้ยงดูขึ้นมา ไม่มีบ่วงกรรมหรือดวงชะตาฟ้าบุพกาลเจือปนเลย สิงหงเสวียนผ่านการชำระล้างสมบูรณ์มาแล้ว หลุดพ้นจากการควบคุมของบ่วงกรรมฟ้าบุพกาลและเจตจำนงฟ้าบุพกาล บ่วงกรรมมรรคาสวรรค์ของชิงหลวนเอ๋อร์เองก็เบาบางยิ่ง อีกทั้งถูกหานเจวี๋ยผนึกไว้ในโลกอนธการไม่ได้อยู่ในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

ตอนนี้ภายในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามปราศจากบ่วงกรรมเกี่ยวเนื่องกับฟ้าบุพกาลและมรรคาสวรรค์ ไม่มีทางถูกเจตจำนงฟ้าบุพกาลควบคุม!

ค่ายกลของอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามสามารถป้องกันระดับเทพผู้สร้างได้ด้วยซ้ำ!

หานเจวี๋ยลุกขึ้นยืน แววตาเย็นชา เดินออกมาที่อาณาเขตเต๋าแห่งที่สามอย่างรวดเร็ว

เขาเดินมาหยุดเบื้องหน้าปรมาจารย์ฟ้าทลาย เอ่ยขึ้นว่า “เจ้าแยกเสี้ยววิญญาณทิ้งไว้ ข้าจะส่งเจ้าออกไป หลังจากออกไปแล้วให้สำแดงพลังกวาดล้างสรรพสิ่งทันที ข้าต้องการฝังกลบสรรพสิ่งฟ้าบุพกาลทั้งหมดไปพร้อมกัน!”

ปรมาจารย์แยกเสี้ยววิญญาณออกมาทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงเลย

หานเจวี๋ยโบกแขนเสื้อส่งเขาออกไป

ปรมาจารย์ฟ้าทลายปรากฏตัวขึ้นในห้วงฟ้าบุพกาล ชูสองมือขึ้นสำแดงพลังกวาดล้างสรรพสิ่งทันที!

พลังเวทระดับยอดมหามรรคระยะสมบูรณ์แปรผันไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นพลังทำลายล้างสีทองสายหนึ่งแผ่พุ่งออกมาจากร่างของเขา ราวกับวงแหวนสีทองที่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว พุ่งกวาดไปทั่วฟ้าบุพกาล!

ดวงจิตนพชาติปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าปรมาจารย์ฟ้าทลาย ตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว “บังอาจ!”

พอสิ้นเสียงเขา กายเนื้อของปรมาจารย์ฟ้าทลายพลันระเบิดออก เหลืออยู่เพียงส่วนหัว

ปรมาจารย์ฟ้าทลายจ้องมองดวงจิตนพชาติ แววตาเปี่ยมด้วยเจตนาสังหาร ไม่ส่งเสียงเลยสักนิด

แต่แววตานี้กลับทำให้ดวงจิตนพชาติทั้งโมโหและตื่นตะลึงอยู่ในใจ

ดวงจิตนพชาติคิดจะใช้พลังแห่งอำนาจศักดิ์สิทธิ์ฟ้าบุพกาลสกัดขวางพลังกวาดล้างสรรพสิ่งไว้ แต่ต้านไว้ไม่อยู่เลย ดูเหมือนพลังของทั้งสองจะแตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง ไม่อาจสัมผัสกันและกันได้

สรรพสิ่งถูกทำลายล้างอย่างรวดเร็วเหลือเกิน!