ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 970

บทที่ 970 กองทหารจักรพรรดิหนึ่งหมื่นนาย

ดาวจักรพรรดิอนธการหรือ

เปลือกตาหานเจวี๋ยกระตุกเล็กน้อย ดูเหมือนจะยอดเยี่ยมอยู่บ้าง

เขาตรวจสอบข้อมูลของหานหลิงอย่างละเอียด ดาวจักรพรรดิอนธการเป็นเพียงมหาโชคประเภทหนึ่งเท่านั้น มิใช่สายเลือด แต่เป็นหนึ่งในคุณสมบัติชะตาอนธการ

พิจารณาจากจุดนี้แล้ว ถึงแม้ในยุคอนธการจะมีเทพมารอนธการเพียงตนเดียว แต่ก็เคยมีสิ่งมีชีวิตอนธการ มิเช่นนั้นคงไม่มีฟ้าบุพกาลทั้งเก้าถือกำเนิดขึ้น

หานเจวี๋ยจ้องมองบุตรสาวของตน รู้สึกสะท้อนใจอย่างยิ่ง

ไม่คิดเลยว่าเด็กสาวคนหนึ่งจะได้รับมหาโชคจักรพรรดิแต่กำเนิด

เนื่องจากหานหลิงเป็นคนเก็บตัวไม่ชอบพูด หานเจวี๋ยจึงเมตตาเอ็นดูนางยิ่ง ตอนนี้พอมองย้อนกลับไป นับว่าทำถูกยิ่งนัก

หากเขาหมางเมินหานหลิง หลังจากหานหลิงได้รับมหาโชคไปอาจจะเข้าสู่เส้นทางชั่วร้ายก็เป็นได้

ผู้เป็นจักรพรรดิมักจะเกิดความหวาดระแวงได้ง่าย

พลังวิญญาณในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สามเริ่มถูกดึงดูดเข้าสู่ร่างของหานหลิง

หานหลิงในอาภรณ์สีขาวมีบุคลิกบริสุทธิ์หลุดพ้นโลกีย์อย่างยิ่ง นางรับสืบทอดรูปโฉมจากหานเจวี๋ย ดวงหน้างามล่มเมือง แต่สีหน้าและบุคลิกเยือกเย็น มีปราณสีม่วงพันพัวร่าง ลวดลายสีม่วงสายหนึ่งค่อยๆ รวมตัวกันที่หว่างคิ้วของนาง

เวลาผ่านไปหลายปีหานหลิงถึงได้ตื่นขึ้นมา

หลายปีมานี้ตบะของนางบรรลุถึงระดับเซียนทองอย่างรวดเร็ว ขาดเพียงก้าวเดียวก็จะเหยียบย่างสู่ระดับจักรพรรดิเซียนแล้ว

นางลืมตาขึ้น รับรู้ได้ถึงความพิเศษในร่างกาย ในใจนึกปรีดา แต่ขณะเดียวกันก็ค่อนข้างกังวล

นางมองผู้เป็นบิดา เอ่ยถามเสียงค่อย “ท่านพ่อ ดูเหมือนข้าจะเกิดความผิดปกติขึ้นเจ้าค่ะ”

หานเจวี๋ยตอบโดยไม่ลืมตาขึ้น “นั่นคือโชคของตัวเจ้าเอง ตระหนักรับรู้ให้ดี ไม่จำเป็นต้องกังวล นับจากนี้ไปเจ้าจะร่วมปิดด่านไปพร้อมกับพ่อ ปิดด่านแต่ละครั้งมีกำหนดหนึ่งแสนปี”

หนึ่งแสนปี!

หานหลิงมีสีหน้าตกใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยอมรับการจัดการนี้โดยปริยาย

….

เหนือฟ้าบุพกาล ดวงจิตมหามรรคมากมายมารวมตัวกันที่นี่ เทวีตราวินัย เทพมหาทัณฑ์และห้าเทวทัณฑ์ก็มาด้วย

มหามรรคสามพันวิถีมีอาการผิดปกติมาหลายปี ในที่สุดก็สงบลง

เทพมหาทัณฑ์มองเทวีตราวินัยพลางเอ่ยถาม “เทวีทำนายพบสิ่งใดหรือไม่”

เทวีตราวินัยตอบว่า “พบผู้มีชะตามหาโชคแต่กำเนิดมาจุติ ส่วนรายละเอียดที่ว่าเป็นผู้ใดหรืออยู่ที่ไหน ข้าทำนายไม่ได้”

วาจานี้เป็นเหตุให้เหล่าดวงจิตมหามรรคเริ่มพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา

“หลายปีมานี้มิใช่เพียงอริยะมหามรรคที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บุตรแห่งสวรรค์ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน”

“ดูเหมือนอริยะสวรรค์เกรียงไกรจะไม่ใช่กรณียกเว้นเสียแล้ว เขาเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเปิดฉากยุคสมัยใหม่ขึ้นเท่านั้น”

“พวกเราต้องคอยตรวจสอบอาณาเขตต่างๆ ให้ดี จะต้องตามตัวผู้มีชะตามหาโชคเหล่านี้มาให้ได้”

“ถูกต้อง”

“น่าเสียดาย เด็กคนนี้พลาดงานชุมนุมฟ้าบุพกาลครั้งแรกไปเสียแล้ว”

หานทั่วและอี๋เทียนก็กำลังพูดคุยกันอยู่

อี๋เทียนกล่าวอย่างสะท้อนใจ “คนเก่งกาจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ น้องชายเจ้ามีคู่ต่อสู้แล้ว”

ตอนนี้หานฮวงได้ชื่อว่าเป็นยอดบุตรแห่งสวรรค์อันดับหนึ่งแห่งฟ้าบุพกาลแล้ว เสรีแต่กำเนิด ยามนี้สูงส่งเป็นถึงอริยะมหามรรค หากว่ากันในแง่คุณสมบัติแล้วไม่มีผู้ใดเทียบได้เลย แม้แต่อริยะสวรรค์เกรียงไกรก็ไม่เว้น

หานทั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นเรื่องดี ต้องมีการแข่งขันบ้างถึงจะไม่เกียจคร้านหย่อนยาน”

อี๋เทียนยิ้มแล้วถามว่า “สตรีก่อนหน้านั้นเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ถูกใจจริงๆ น่ะหรือ”

สามเทวทัณฑ์ที่เหลือก็เผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาเช่นกัน

หานทั่วถอนหายใจเอ่ยไปว่า “ข้าไม่มีใจใฝ่หารัก อย่าได้เอ่ยถึงเรื่องนี้เลย ส่วนทางท่านพ่อของข้านั้น ข้าจะไปขอขมาเขาเอง”

อีกด้านหนึ่ง

เทพมหาทัณฑ์ถ่ายทอดคำสั่งสองสามประโยคก็หายตัวไป ส่วนเทวีตราวินัยก็จากไปเช่นกัน

หลังจากมหามรรคสามพันวิถีสงบลง เหล่าดวงจิตมหามรรคย่อมไม่มีเหตุผลที่ต้องอยู่ต่ออีก อย่างไรก็ตามข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่วฟ้าบุพกาล เมื่อผู้ทรงพลังในอาณาเขตต่างๆ ล้วนทราบแล้วว่ามีบุตรแห่งสวรรค์ผู้เลิศล้ำคนหนึ่งที่คุณสมบัติไม่อ่อนด้อยไปกว่าหานฮวงปรากฏตัวขึ้นแล้ว

ข่าวแว่วไปถึงวังสวรรค์ด้วยเช่นกัน