รัชทายาทชะตาฟ้า นิยาย บท 1

“เจ้าเดรัจฉาน เจ้าเดรัจฉาน!!!”

“อดีตฮ่องเต้ต้าเฉียนเราเพิ่งสวรรคตได้แค่เจ็ดวัน พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่รัชทายาทจะขึ้นครองราชย์แล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะปีนขึ้นเตียงของหยางกุ้ยเฟย อดสู มันคือความอดสูอย่างยิ่ง!”

“ราชวงศ์ต้าเฉียนเราก่อตั้งมาสามร้อยกว่าปี ยึดหลักขงจื๊อโดยตลอด พิธีรีตอง ครองตัว รู้ยางอาย คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องผิดศีลผิดธรรม ผิดต่อหลักการเป็นคนต่ำช้าเช่นนี้ เกียรติของราชวงศ์ต้าเฉียนต้องสิ้นเพราะรัชทายาทแล้ว...”

“หากอดีตฮ่องเต้ยังอยู่ จะต้องละอายจนกริ้วแน่ ประหารพวกมั่วโลกีย์ต่อหน้าสาธารณชนเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแน่นอน!”

......

ในตำหนักจื่อหลัวของราชวงศ์ต้าเฉียน บรรดาชายหญิงเด็กชราต่างมุงล้อมหน้าตั่งนอนทรงกลมที่ยุ่งเหยิงดูไม่จืด โจมตีชายร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าด้วยวาจาและตัวหนังสือ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เคืองแค้นในความไม่เป็นธรรมเต็มประดา

เสียงเซ็งแซ่แต่ละเสียงทำให้ฉินอวิ๋นฟานที่กำลังหลับสนิทค่อย ๆ ลืมตาทั้งคู่ขึ้นอย่างงัวเงียขมุกขมัว

“เชี่ย แค่ความฝันทำไมเสียงดังขนาดนี้ล่ะ”

ยามนี้ฉินอวิ๋นฟานปวดหัวจนแทบจะระเบิด มึนงงหนัก ๆ เขาส่ายหน้าแรง ๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “น่ารำคาญ!”

“ฮือ ๆ ๆ... รัชทายาท รัชทายาทเขา... พวกเจ้าต้องคืนความเป็นธรรมให้ข้านะ!”

หลังจากเสียงร่ำไห้อเนจอนาถของผู้หญิง ฉินอวิ๋นฟานก็ได้สติฉับพลัน

ที่สะท้อนเข้าม่านตาคือหญิงงามแห่งยุคในอาภรณ์หลุดลุ่ย ห่อตัวด้วยผ้าห่ม ขดตัวร้องไห้อยู่ตรงมุมเตียง ผิวขาวปานหิมะส่วนใหญ่และร่องอวบอั๋นเผยออกมาท่ามกลางอากาศ

บาดแผลตัดสลับกันนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ

ชัดเจน นางเพิ่งเจอกับความรุนแรงกดขี่ที่น่าอนาถไร้ความเป็นมนุษย์

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ มันก็ไม่อาจปกปิดเรือนร่างอันน่าภูมิใจนั้นของนางได้เลย ท่วงทำนองงดงามทรงเสน่ห์ รวมถึงความยั่วยวนที่แผ่ออกมาจากเนื้อแท้

พริบตาเดียว ความทรงจำของเขาพรั่งพรูเข้ามาในหัวสมองอย่างบ้าคลั่ง

“เฮ้ย นี่มันอะไรเนี่ย... เรา เราทะลุมิติมาเหรอ?”

“ฉินอวิ๋นฟาน เพิ่งอายุครบสิบแปด เป็นโอรสลำดับที่เจ็ดของราชวงศ์ต้าเฉียนและเป็นรัชทายาทในรัชกาลปัจจุบัน เขาเป็นคนทึ่มคนหนึ่ง แต่ถ้าจะใช้คำพูดที่คนทั่วไปรู้จัก นั่นก็คือปัญญาอ่อน งี่เง่า ”

เวลานี้ในใจของฉินอวิ๋นฟานบังเกิดคลื่นยักษ์น่าสะพรึง!

เขาตะลึงงัน นี่ทะลุมิติมาจริง ๆ เหรอเนี่ย?

แล้วยังกลายเป็นรัชทายาทไม่เอาไหนของราชวงศ์ต้าเฉียนอีก?

นี่มันจะเหนือกฎเกณฑ์ไปแล้วมั้ง!

เดิมเขาเป็นหน่วยรบพิเศษที่จบจากโรงเรียนทหารพิทักษ์ชาติที่หนึ่งคนหนึ่ง ได้รับเกียรติยศชื่อเสียงนับไม่ถ้วน

ในตอนที่ปฏิบัติภารกิจรักษาความปลอดภัยระดับสูงที่ต่างประเทศอย่างลับ ๆ จู่ ๆ ก็เจอกับการโจมตี เขาสละตัวเองปกป้องหัวหน้าใหญ่ จากนั้นก็หมดสติไป พอฟื้นก็มาโผล่อยู่ในโลกคู่ขนานที่มีประวัติศาสตร์เป็นภูมิหลังด้วยร่างเปลือยเปล่าล่อนจ้อนแล้ว?

“ฉินอวิ๋นฟาน ท่านเป็นถึงรัชทายาทของราชวงศ์ต้าเฉียน กลับกระทำเรื่องที่ผิดต่อมโนธรรมฟ้ามนุษย์เทพร่วมโกรธแค้นเช่นนี้ ยังจะเสแสร้งไปถึงเมื่อไร?”

เสียงแหลมคมดังขึ้นอีกเสียงหนึ่ง กระชากความคิดของฉินอวิ๋นฟานกลับมาโดยตรง

เขาสะกดความตื่นตระหนกในบัดดล มองผู้คนในชุดหรูหราที่มองมาด้วยสายตาโกรธแค้น เขายืนยันได้ว่านี่ไม่น่าจะใช่ความฝัน

พิจารณาจากประวัติศาสตร์ แม้นว่ามีองค์ชายลอบเล่นชู้กับนางสนม เบาคือติดคุกยาว ไม่ก็ปลดเป็นสามัญชนเนรเทศไปเลย หนักคือประหารทันที แทบไม่มีจุดจบที่ดีสักคน

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ดอกเบญจมาศ ของฉินอวิ๋นฟานก็หดเกร็ง เพิ่งจะทะลุมิติมาก็ถูกหอบเข้าสู่การต่อสู้ชั่วร้ายของราชวงศ์แล้ว แล้วยังจะถูกฆ่าอีก?

ถ้านี่คือความฝัน เช่นนั้นก็ให้ความฝันนี้ยาวนานออกไปอีกหน่อย

แต่ถ้านี่เป็นการทะลุมิติจริง อย่างนั้นก็สร้างโลกที่สมบูรณ์แบบขึ้นมาด้วยมือตัวเองเถอะ!

ตายเหรอ? ไม่ตายหรอก!

ชายชราที่เป่าหนวดถลึงตาอยู่ตรงหน้านามว่าหยางอี๋เป็นเจ้ากรมพิธีการแห่งราชวงศ์ต้าเฉียน ดำรงตำแหน่งขุนนางระดับหนึ่ง รับผิดชอบพิธีการ การเซ่นไว้และสั่งสอนของราชวงศ์ต้าเฉียน

ในความทรงจำของฉินอวิ๋นฟาน เขาน่าจะอยู่ฝั่งขององค์ชายใหญ่ฉินอวิ๋นคัง เป็นสุนัขรับใช้ที่พบเห็นได้ทั่วไป ปกติเสียดสีดูแคลนเขาไม่น้อย

“เสแสร้งหรือ?”

ฉินอวิ๋นฟานตอบแบบหน้าตึง “ข้าอยู่ใต้หนึ่งคน เหนือหมื่นคน ต้องเสแสร้งต่อหน้าพวกเจ้าด้วยหรือ?”

นับแต่โบราณครอบครัวจักรพรรดิไร้หัวใจ เป็นเช่นนี้ดังคาด

รัชทายาทก่อนจะทะลุมิติก็คือคนปัญญาอ่อน ไม่มีความสามารถแยกแยะเท่าไร แต่งงานกับพระชายารัชทายาทผู้เลอโฉมสองปี จนถึงบัดนี้ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง

รัชทายาทปัญญาอ่อนแบบนี้จะวิ่งแจ้นมาตำหนักกุ้ยเฟยของอดีตฮ่องเต้ ทำเรื่องมั่วกามในคืนก่อนขึ้นครองราชย์ได้อย่างไร?

แค่เขามีชีวิตอยู่ คนพวกนี้ก็จะกินไม่ได้นอนไม่หลับ

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ...”

ฉินอวิ๋นฟานแหงนหน้าหัวเราะกับฟ้า “อาศัยพวกเจ้าที่มาประสมโรงกันก็คิดจะให้ร้ายข้า กำหนดโทษของข้าแล้วหรือ เพ้อเจ้อจริง ๆ เชียว!”

“รัชทายาท ข้าขอเตือนท่านว่าทางที่ดีอย่าได้ต่อต้านเลย ยอมมอบตัวเร็วหน่อย แบบนี้ไม่เพียงแต่เลี่ยงความทรมานทางร่างกาย บางทียังอาจมีโอกาสรอด มิเช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าลงทัณฑ์กับท่านเลย!”

เจ้ากรมอาญาตวาดเสียงเย็น

ชิ้ง!

เห็นเพียงฉินอวิ๋นฟานไม่สนใจเขา กลับคว้ากระบี่พกตรงหัวเตียง นาทีที่กระบี่ออกจากฝักก็ส่งเสียงกระบี่ดังเสียดหู

ขณะที่ทุกคนได้สติ กระบี่ในมือของฉินอวิ๋นฟานได้ชี้หยางกุ้ยเฟยที่อยู่บนเตียงแล้ว!

“เจ้าเจ็ด เจ้า เจ้าจะทำอะไรน่ะ...”

“น้องเจ็ด อย่าวู่วามนะ หยางกุ้ยเฟยเป็นถึงสนมที่เสด็จพ่อเคยโปรดปรานมากที่สุด เจ้าไม่เพียงแต่ทำให้หยางกุ้ยเฟยแปดเปื้อนมลทิน หรือว่ายังจะสังหารนางอีกหรือ?”

“รัชทายาท จะทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ได้นะ หากยังดื้อดึงต่อต้านต่อไป จะมีแต่ทำให้ท่านประสบเคราะห์มิอาจหวนคืน!”

......

พอทุกคนเห็นดังนั้นก็ลนลานทันที ทั้งที่ฉินอวิ๋นฟานเป็นคนทึ่ม ภายใต้การข่มขู่บีบบังคับของพวกเขาน่าจะยอมจำนนโดยเร็วจึงจะถูก ทำไมถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้?

“รัช รัชทายาท ท่าน ท่านคิดจะทำอะไรน่ะ?”

เมื่อครู่หยางกุ้ยเฟยยังทำท่าเหมือนได้รับความอยุติธรรมเต็มประดา ยามนี้ตกใจจนหน้าซีดเผือด ตัวสั่นงันงก ขวัญหายไปกว่าครึ่ง นางรู้ดีว่าฉินอวิ๋นฟานเป็นคนอย่างไร

จากฐานะ เขาคือรัชทายาทในรัชกาลปัจจุบัน แต่จากสภาพจิตใจ เขาเป็นคนที่มีปัญหาทางสติปัญญา ยามนี้ไม่ว่าฉินอวิ๋นฟานจะทำอะไร จะฆ่านางด้วยเหตุผลใด นางก็ต้องตายเปล่าทั้งนั้น!

ตอนนี้นางกลัวสุดขีด...

“นางคนชั้นต่ำ นางแพศยา!”

ฉินอวิ๋นฟานตวาดเสียงเย็น อาละวาดโดยตรง เอ่ยเสียงกร้าว “เสด็จพ่อข้าเพิ่งสวรรคต เจ้าไม่ครองตัวเป็นม่ายหรือ? รู้ทั้งรู้ว่าข้าเป็นคนโง่งมยังกล้าล่อลวงข้าอีก หญิงร่านเช่นนี้สมควรฆ่าทิ้งเสีย!”