รัชทายาทชะตาฟ้า นิยาย บท 2

ฉินอวิ๋นคัง “...”

ฉินอวิ๋นฮุย “...”

ทุกคน “...”

ครั้นถ้อยคำนี้โพล่งออกมา สถานที่แห่งนั้นก็เงียบกริบ!

นี่มันอะไรกัน?

ไม่ใช่ว่ารัชทายาทใช้กำลังลบหลู่หยางกุ้ยเฟยแล้วทุกคนพากันตำหนิการกระทำอันต่ำทรามของรัชทายาทหรือ?

เหตุไฉนคนที่ถูกกล่าวหาจึงกลายเป็นคนกล่าวหาเสียเล่า? ดำกลับกลายเป็นขาว?

หยางกุ้ยเฟยที่เป็นผู้เคราะห์ร้ายกลายเป็นตัวการ ส่วนรัชทายาทกลายเป็นผู้เคราะห์ร้าย?

แบบนี้ก็ได้ด้วยรึ?

“ล่อลวงรัชทายาท?”

ครั้นได้ยินวาจานี้ หยางกุ้ยเฟยก็ลนลานทันที นี่คือจะให้นางเป็นแพะรับบาปหรือ หากพิสูจน์ได้ว่าเป็นความจริง วันนี้นางต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย หรือว่าจะให้นางเป็นเครื่องสังเวยศึกชิงความเป็นใหญ่ขององค์ชาย?

“ข้าไม่ได้ล่อลวงรัชทายาทนะ ข้าไม่ได้ทำจริง ๆ องค์ชายใหญ่ ท่านต้องคืนความเป็นธรรมให้ข้านะ รัชทายาทให้ร้ายข้า”

องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองคือผู้กำกับเรื่องนี้และเป็นที่พึ่งของหยางกุ้ยเฟยด้วย จู่ ๆ รัชทายาททึ่มทื่อดันโยนความผิดทั้งหมดมาที่นาง นางก็ไม่ต้องยอมรับอยู่แล้ว

เวลานี้หัวใจขององค์ชายใหญ่และองค์ชายรองก็รัดแน่นเหมือนกัน...

“น้องเจ็ด นี่เจ้าจะไร้ยางอายเกินไปแล้วกระมัง?”

องค์ชายใหญ่ฉินอวิ๋นคังมุมปากสั่นระริก “หยางกุ้ยเฟยถูกเจ้าทำจนเป็นอย่างนี้แล้ว เจ้ากลับกล้าแว้งกัดหรือ? เจ้าคิดว่าพวกเราตาบอดหรือยังไง?”

“เฮอะ องค์รัชทายาท ที่นี่คือตำหนักจื่อหลัว ไม่ใช่ตำหนักรัชทายาท อีกทั้งทุกคนในที่นี้ยังจับได้คาหนังคาเขา หลักฐานมัดตัวแน่นหนา ท่านกลับกล้าแก้ต่าง เอากระบี่ชี้ผู้เคราะห์ร้าย? ไม่มีขื่อมีแป ไร้ซึ่งความละอายจริงหรือ?”

เจ้ากรมพิธีการหยางอี๋หัวเราะเสียงเย็น “ต้าเฉียนมีท่านที่เป็นผู้สืบทอดเช่นนี้ ช่างเป็นความโชคร้ายของต้าเฉียนเราโดยแท้!”

“แม้ข้าจะเคยเห็นคนที่ไร้ยางอาย แต่ที่ไร้ยางอายเช่นนี้กลับเห็นเป็นครั้งแรก”

“นั่นนะสิ! แม้จะเป็นถึงรัชทายาทแห่งแว่นแคว้น ฐานะสูงส่งเรืองอำนาจ แต่จะใช้อำนาจบาตรใหญ่ กลับดำเป็นขาวไม่ได้กระมัง?”

“เฮ้อ! ช่างน่าผิดหวังจริง ๆ เป็นคนไยไร้ยางอายเช่นนี้?”

......

ครั้นเผชิญหน้ากับการแก้ตัวและการใช้กระบี่ข่มขู่ของฉินอวิ๋นฟาน ทุกคนดูแคลนจากก้นบึ้งหัวใจ โจมตีกลับเดี๋ยวนั้น วิพากษ์วิจารณ์ฉินอวิ๋นฟานด้วยวาจาและตัวหนังสืออีกครั้งเพื่อกดดันเขา บีบให้เขายอมมอบตัว

ปัง!!!

เมื่อเผชิญหน้ากับการตำหนิติเตียนของทุกคน ฉินอวิ๋นฟานหน้าขรึม แผ่รังสีน่าเกรงขามไร้ลักษณ์ออกมาจากทั่วตัวบนล่าง คว้าถ้วยยาข้างเตียงแล้วปาลงพื้นแรง ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงกร้าว “แล้วนี่คืออะไร?”

ทุกคนสะดุ้งกับความแข็งกร้าวของฉินอวิ๋นฟานที่มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นี่มันมีท่าทางของคนโง่งมเสียที่ไหน?

“ก็แค่กากยา เจ้าอยากพิสูจน์อะไร?”

องค์ชายรองเอื้อนเอ่ยลอย ๆ

“หมอหลวงอยู่ที่ไหน?”

ฉินอวิ๋นฟานไม่ได้สนใจองค์ชายรอง เขาตวาดเสียงดัง กวาดตามองรอบ ๆ ไม่ครั่นคร้ามต่อทุกคนที่บีบคั้น!

“ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!”

ตอนนี้เอง ชายชราเคราขาวอายุอานามประมาณหกสิบต้น ๆ เดินออกมาจากฝูงชน คนผู้นี้มีนามว่าหัวจิ่งซาน เป็นรองหัวหน้าโรงหมอหลวงของราชวงค์ต้าเฉียน และเป็นหนึ่งในสามหัวหน้าหมอหลวงของราชสำนักด้วย

“เจ้าวินิจฉัยยานี้ได้หรือไม่?”

ฉินอวิ๋นฟานเอ่ยถาม

“เออ นี่ นี่...”

หัวจิ่งซานได้กลิ่นของสิ่งนี้ฉับพลัน เผยความลำบากใจทันที หันไปมองพวกองค์ชายใหญ่และองค์ชายรอง อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่พูด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน