รัชทายาทชะตาฟ้า นิยาย บท 7

“รัชทายาท ท่านจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ข้ากับคุณหนูยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลย!”

เสี่ยวจวี๋ปกป้องนายโดยไม่สนใจเนื้อตัวเปียกปอนของตัวเอง ขวางอยู่หน้ามู่หรงจิ่นโดยตรง

เดิมถังอาบน้ำทำขึ้นสำหรับสองคน ยามนี้อยู่ในนั้นสามคนจึงดูคับแคบทันที เสี่ยวจวี๋ที่อยู่ตรงกลางแทบจะตัวติดกับฉินอวิ๋นฟานแล้ว

ครั้นเสี่ยวจวี๋แช่ตัวอยู่ในนั้น ชุดกระโปรงผ้าโปร่งแนบตัว กล้ามหน้าอกอวบอั๋นฟูขึ้นมาเรื่อย ๆ จนจะทิ่มหน้าฉินอวิ๋นฟานอยู่แล้ว เช่นนี้ใครจะไปอดใจไหว?

“เรื่องนี้ยังมีอะไรต้องเตรียมตัวอีก? ยิ่งคาดไม่ถึงยิ่งเร้าใจ”

ฉินอวิ๋นฟานคว้ากระโปรงของเสี่ยวจวี๋แล้วกระชากแรง ๆ เรือนร่างขาวสะอาดดังหยกปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาในบัดดล เนื่องจากตื่นเต้นเกินไป หัวใจของสองนางจึงเต้นเร็วมากขึ้น หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงชัดเจนกว่าเดิม

เวลานี้อะดรีนาลีนที่ไตของฉินอวิ๋นฟานพุ่งปรี๊ด ท้องน้อยร้อนรุ่มหนัก ความต้องการปราบพยศอันแรงกล้ากำลังกระตุ้นสมองของเขา

“ไม่ อย่านะ!”

เสี่ยวจวี๋หวีดร้องและขัดขืนอย่างบ้าคลั่งอยู่ตรงหน้ามู่หรงจิ่น ยิ่งนางร้องมากเท่าไร ฉินอวิ๋นฟานก็ยิ่งคึก ภายใต้มืออันมีกำลังพละกำลังของเขา สองนางมิอาจขัดขืนได้เลย ต้องปล่อยให้อีกฝ่ายเหิมเกริมลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างอย่างจำยอม

“ปากว่าอย่า ๆ แต่ร่างกายซื่อตรงดีนี่!”

ฉินอวิ๋นฟานเห็นท่าทางอยากขัดขืนแต่ความจริงกลับยินดีต้อนรับของทั้งสอง มือทั้งคู่จึงเหิมกำเริบเสิบสานมากกว่าเดิม

ด้วยการลูบไล้อันหยาบกระด้างของมือฉินอวิ๋นฟานที่กำแหงมากขึ้น พวกนางเช่นกระดาษขาว ไหนเลยจะผ่านประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน? จึงต้านทานการบุกของฉินอวิ๋นฟานไม่ไหว

อืม...

ช่วงเวลานี้ พวกนางส่งเสียงหายใจหนักออกมาระยะหนึ่ง จากนั้นร่างกายของทั้งสองก็อ่อนระทวยโดยสมบูรณ์ ล้มอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของฉินอวิ๋นฟาน ไม่ดิ้นรนขัดขืนใด ๆ อีก

ฉินอวิ๋นฟานโต้รุ่ง กระทั่งฟ้าสางแล้วเพิ่งจะบรรเลงเพลงรักของคืนนี้จบอย่างลำบาก

สองดรุณีสิ้นเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงนานแล้ว เนื่องจากอ่อนเพลียเกินไปจึงหลับปุ๋ยไปเลย

“คิดไม่ถึงว่ามู่หรงจิ่นยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่ ดูท่านางยังรู้จักการวางตัวมีขอบเขต การจะมีใจให้อัจฉริยะถือว่าปกติ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่สมัครใจแต่งกับคนโง่อยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงมู่หรงจิ่นที่เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่อย่างนี้”

สีแดงสองวงบนเตียงเป็นเครื่องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของพวกนาง ฉินอวิ๋นฟานย่อมไม่เอาความอีก เด็ดดวงขนาดนี้ เขาไม่เพียงแต่ได้ตัวของพวกนาง แต่อนาคตยังต้องได้ใจของพวกนางด้วย

ฉินอวิ๋นฟานทิ้งกระดาษไว้แผ่นหนึ่ง สวมเสื้อผ้าสะอาดและย่างเท้าออกจากห้องนอน

ในห้องหนังสือตำหนักรัชทายาท!

“เสี่ยวฟาน เจ้า เจ้าไม่ทึ่มแล้วจริง ๆ หรือ? กลับเป็นปกติแล้วจริงหรือ?”

หน้าโต๊ะหนังสือ ชายอายุสี่สิบต้น ๆ น้ำตาคลอ ถามด้วยความตื่นเต้นที่สุด

“อาจ้าน ข้าหายดีแล้วจริง ๆ สิบกว่าปีมานี้ลำบากท่านแล้ว”

ฉินอวิ๋นฟานรีบเดินขึ้นหน้า โค้งต่ำคำนับให้ชายตรงหน้าที่ชื่อว่าอู่จ้านทีหนึ่ง จากนั้นก็คุกเข่าลงทันที โขกศีรษะหนหนึ่ง!

ในความทรงจำเดิมของฉินอวิ๋นฟาน อู่จ้านอยู่ข้างกายปกป้องเขาแต่เล็ก เห็นว่าอู่จ้านเป็นองครักษ์ที่มารดาพามาจากแคว้นต้าเหลียงและได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากมารดาเขาที่สุด

เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยในชีวิตของเขา จึงต้องให้อีกฝ่ายลดตัวเป็นพ่อบ้านของตัวเอง จัดการงานในชีวิตประจำวัน ครั้นอยู่ก็ล่วงเลยมาสิบกว่าปี แม้มารดาจะจากโลกนี้ไปนานแล้ว แต่เขาก็ยังคอยปกป้องด้วยชีวิต ไม่เคยหวั่นไหว

เกิดอยู่ในตระกูลราชา หากไม่มีคนจงรักภักดีคอยช่วยเหลือ เขาที่เป็นรัชทายาทก็คงม่องเท่งไปนานแล้ว ดังนั้นอู่จ้านคู่ควรให้เขาคุกเข่าให้

“รัช รัชทายาท ไม่ได้นะขอรับ ข้ามีคุณงามความดีอะไรถึงให้รัชทายาทคุกเข่ากราบได้? ท่านกำลังทำให้ข้าอายุสั้นอยู่นะขอรับ”

อู่จ้านรีบเดินเข้าไปประคองฉินอวิ๋นฟานลุกขึ้น เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของฉินอวิ๋นฟานในวันนี้แล้ว เขาก็เกิดความรู้สึกตื้นตันอย่างที่พูดไม่ออก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน