รัชทายาทชะตาฟ้า นิยาย บท 6

ในผ้าม่านผืนบาง ไอหมอกคละคลุ้ง

หญิงนางหนึ่งนอนอยู่ในถังอาบน้ำ เผยไหล่นวลเนียนชวนหลงใหล ขาวสะอาดและเรียบเนียน หยดน้ำแต่ละหยดใสแวววาวดังไข่มุก ใช้สองมือวักน้ำเนือง ๆ

ภาพนี้ทำให้ฉินอวิ๋นฟานหัวใจสั่นระรัว เลือดร้อนพลุ่งพล่าน ท้องน้อยเร่าร้อนอย่างหาที่เปรียบมิได้

อึก!

ฉินอวิ๋นฟานลำคอแห้งผาก กลืนน้ำลายลงทีหนึ่ง สืบเท้าเข้าหาช้า ๆ

“ถึงคุณมู่หรงจิ่นจะไม่ชอบฉัน แต่ต้องยอมรับเลย รูปร่างกับหน้าตาของมู่หรงจิ่นสุดยอดจริง ๆ สองปีแล้ว มาจนถึงขั้นนี้ ถ้าไม่เผด็จศึกอีกจะเสียทีกับจิตใต้สำนึกเกินไป”

ฉินอวิ๋นฟานพูดในใจ

ฉินอวิ๋นฟานยื่นมือออกมาบีบไหล่ของมู่หรงจิ่นเบา ๆ เนื่องจากควบคุมแรงไม่ดี มือหนักไปหน่อย มู่หรงจิ่นจึงร้อง ‘อ๊า’ ขึ้นมาทันที น้ำเสียงหวานฉ่ำทำให้ฉินอวิ๋นฟานหัวใจสะท้าน

“เสี่ยวจวี๋ เจ้าเบามือหน่อยไม่ได้หรือ? ข้าบอกเจ้าตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้ว”

มู่หรงจิ่นยังไม่รู้ว่าที่อยู่เบื้องหลังคือฉินอวิ๋นฟานจึงพูดด้วยความขุ่นเคือง

ผิวเนียนนุ่มปานเด็กทารก บอบบางน่าถนอม รวมถึงกลิ่นหอมจาง ๆ จากตัวนางยิ่งทำให้คนลุ่มหลง

ภาพจากบนลงล่างอยู่ในคลองจักษุทั้งหมด ภาพขาวหิมะวับ ๆ แวม ๆ ที่ช่วยให้คนเลือดกำเดาไหลบนผิวน้ำฉายอยู่ตรงหน้าฉินอวิ๋นฟานทั้งหมด เส้นสติของเขาขาดผึงในบัดดล

ฉินอวิ๋นฟานในเวลานี้มีเวลาสนใจมากที่ไหน? เขาจึงไล้ลงไปแล้วคว้าหมับ

มู่หรงจิ่นที่ปราศจากการระวังใด ๆ ถูกโจมตีจากด้านหลังฉับพลัน นางจึงตื่นตระหนกทันที

“อุ๊ย!”

มู่หรงจิ่นตกใจอย่างหนักรีบดิ้นหนีทันที พยายามผลักมือใหญ่ทรงพลังด้านหลัง พร้อมหันกลับไปมองด้วยโทสะ เห็นเพียงฉินอวิ๋นฟานยืนยิ้มร้ายอยู่ตรงหน้า

“เจ้า เจ้ามาอยู่นี่ได้ยังไง? ข้าไม่ได้อนุญาต ใครใช้ให้เจ้าเข้ามา? รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

มู่หรงจิ่นในยามนี้ทั้งตกใจทั้งโมโห ฉินอวิ๋นฟานเจ้าคนขี้ขลาดเชื่อฟังกลับกล้าเข้ามาตอนที่นางอาบน้ำหรือ? นางรีบเอามือกอดอก ดวงหน้าสวยซีดเผือด ตวาดออกไปทันที

คิดไม่ถึง คราวนี้ฉินอวิ๋นฟานกลับนิ่งอย่างน่าอัศจรรย์ หากเป็นแต่ก่อนเขาต้องหน้าละห้อยออกไปนานแล้ว ไม่คิดว่าครั้งนี้นอกจากจะไม่ไปยังจะจ้องนางเขม็งด้วย

“นี่มันห้องนอนของข้า ทุกอย่างในนี้เป็นของข้า รวมถึงเจ้าด้วย เจ้าจะให้ข้าไสหัวออกไปเนี่ยนะ?”

ฉินอวิ๋นฟานยกยิ้มตรงมุมปาก ชื่นชมผิวพรรณนวลผ่องตรงหน้าทุกกระเบียดแบบไม่เกรงกลัว นี่แทบจะเป็นนางฟ้าลงมาจุติ สุดยอดในแดนมนุษย์!

แววตาละลาบละล้วงอย่างยิ่งนั้นทำให้มู่หรงจิ่นตกใจลนลานแล้ว

“ฉินอวิ๋นฟาน มีอะไรเราพูดกันดี ๆ เจ้าออกไปก่อน ดีไหม?”

ตอนนี้มู่หรงจิ่นเปลือยเปล่า เผยออกมาอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่นางเกลียดที่สุด แต่เล็กจนโตนางเคยถูกหมิ่นเช่นนี้ที่ไหน? ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงเลยว่าตอนนี้นางจะตื่นตระหนกตกใจเพียงไร

“เจ้าคือเมียที่ข้าใช้เกี้ยวแปดขาหามเข้ามาอย่างถูกต้องตามประเพณี สองปีแล้ว ข้าจะอาบน้ำให้เจ้าแล้วจะทำไม? มันสมควรอยู่แล้วมิใช่หรือ?” ฉินอวิ๋นฟานพูดพลางยิ้มแบบชั่วร้าย

มู่หรงจิ่นในตอนนี้เหมือนแกะที่รอเชือด ขดตัวอยู่ในถังอาบน้ำ ไม่มีที่จะให้หนี ออกไปหรือ? เป็นไปไม่ได้ที่จะออกไป แค่เป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ออกไปไม่ได้ทั้งนั้น

ความแข็งกร้าวแบบกะทันหันของฉินอวิ๋นฟานทำให้ตอนนี้นางสมองว่างเปล่า คิดแต่จะหนีออกไปให้เร็วที่สุด

“ข้าไม่ชอบเจ้า เจ้ารีบไสหัวออกไปซะ! ถ้ายังไม่ไปอีกข้าจะตะโกนเรียกคนแล้วนะ!”

พูดดีก็แล้ว ดุก็แล้ว แต่ฉินอวิ๋นฟานยังไม่มีทีท่าจะไปสักนิด น้ำตาแห้งความร้อนรนของมู่หรงจิ่นแทบจะเล็ดออกมาอยู่รอมร่อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน