รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 17

ในขณะที่จี้หลิงชวนกำลังพูดอยู่นั้นเขาก็ไม่ได้รอคำตอบของมู่ซีซี เขารีบอุ้มมู่ซีซีเดินออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ในขณะที่ก้าวเดินไปด้วยและพูดกับมู่ซีซีซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขาไปด้วยว่า ：“คุณอดทนไว้นะ! ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่เขาเดินไปถึงที่ประตู มู่ซีซีพยายามยกมือขึ้นไปดึงเสื้อที่หน้าอกของจี้หลิงชวน พร้อมส่ายหัวเล็กน้อยและค่อยๆเปล่งเสียงออกมาเบาๆด้วยริมฝีปากอันซีดเซียวของเธอ: "ไม่ไปโรงพยาบาลค่ะ...... ไม่ไป ฉันได้ไม่เป็นอะไรค่ะ เพียงแค่......”

เมื่อพูดถึงนี่มู่ซีซีจ้องมองจี้หลิงชวนแล้วก็ยากที่จะพูดต่อไปอีก...... หลังจากที่พยายามจะพูดอยู่เป็นเวลานาน เธอก็พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า: "มันก็แค่ปวดประจำเดือน......อดทนเจ็บสักพักก็น่าจะหายดีแล้วค่ะ......ไม่จำเป็น ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลหรอกค่ะ......”

หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของมู่ซีซีแล้ว ฝีเท้าเร่งรีบเดินของจี้หลิงชวนก็หยุดลงทันที

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของมู่ซีซีนั้น จี้หลิงชวนก็อุ้มมู่ซีซีกลับไปที่ห้องนอน กำลังจะวางมู่ซีซีลงบนเตียง

บนใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวของมู่ซีซีได้แสดงออกมาให้เห็นว่าอึดอัดใจอย่างมาก และเธอก็รีบหยุดการกระทำของจี้หลิงชวนทันที: "อย่าค่ะ อย่าวางฉันลงบนเตียงนะคะ...... "

จี้หลิงชวนก็ต้องหยุดชะงักการกระทำอีกครั้ง เดิมทีนั้นใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมอยู่แล้ว และในตอนนี้ก็ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้นไปอีก

เขาจ้องมองไปที่มู่ซีซีที่พยายามฝืนพูดประโยคนั้นออกมา: "มู่ซีซี คุณกำลังล้อผมเล่นอยู่หรือเปล่า？"

ดูจากสภาพแล้วมันดูแย่มาก ยังจะไม่ให้พาไปส่งโรงพยาบาลอีก แล้วนี่ยังไม่ให้วางลงบนเตียงอีก!

มู่ซีซีมองไปที่ใบหน้าของจี้หลิงชวนที่เคร่งขรึมขึ้นอีกครั้ง จากนั้นจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว: “ฉัน ฉันเกรงว่ากางเกงของฉันจะทำให้ผ้าปูที่นอนของคุณเปื้อน...…”

หลังจากได้ยินคำพูดของมู่ซีซีแล้วนั้น สีหน้าของจี้หลิงชวนดีขึ้นเล็กน้อย

เขาที่กำลังอุ้มมู่ซีซีอยู่นั้นรีบวางมู่ซีซีลงบนเตียงใหญ่ทันที จากนั้นก็ดึงผ้าห่มห่มให้กับมู่ซีซี!

มู่ซีซีตกใจมาก ในเวลานี้กางเกงของเธอเปื้อนอยู่แล้ว ถ้าเธอยังนอนบนเตียงนี้อีก เธอคงจะทำผ้าปูที่นอนของจี้หลิงชวนเปื้อนอย่างแน่นอน แล้วถ้าจี้หลิงชวนมาเห็นเข้า เธอก็คงอับอายขายขี้หน้าอย่างแน่นอน!

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น มู่ซีซีก็กัดฟันและพยายามใช้แขนดันตัวเองลุกขึ้น ยังไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้นเธอก็ถูกจี้หลิงชวนผลักกลับไปนอนที่เดิม

“อย่าขยับ! นอนลงดีๆ!” จี้หลิงชวนพูดด้วยน้ำเสียงเข้มและเชิงบังคับ

ใบหน้าของมู่ซีซีเต็มไปด้วยความเขินอายและเอนตัวลงนอนบนผ้าปูที่นอนอีกครั้ง แล้วเธอก็มองไปที่ใบหน้าของจี้หลิงชวนที่เต็มไปด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม มู่ซีซีกัดริมฝีปากของเธอและหยุดชะงักสักครู่ เธอมองไปที่จี้หลิงชวนอย่างลังเลและพูดด้วยความเขินอาย: "จี้หลิงชวน......คุณสามารถช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?"

“พูดมา!” จี้หลิงชวนทำหน้าขมวดคิ้ว

มู่ซีซีค่อยๆส่ายหัว และพูดเบา ๆ ว่า：“คุณช่วยฉันซื้อผ้าอนามัยหน่อยได้ไหมคะ...... สำหรับกลางคืนขอแบบเพิ่มความยาวนะคะ......"

เดิมทีคิ้วของจี้หลิงชวนก็คิ้วขมวดอยู่แล้ว ในเวลานี้ยิ่งคิ้วขมวดแน่นมากขึ้นไปอีก เขาเหลือบมองมู่ซีซีสักครู่ ก็หันหลังก้าวเดินจากไป

มู่ซีซีมองไปที่แผ่นหลังของจี้หลิงชวนโดยไม่ได้พูดอะไร เธอเม้มริมฝีปากของเธอและพูดอะไรไม่ออก...... เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่เล็ดลอดออกมาจากตัวของจี้หลิงชวน

สิบนาทีต่อมา ประตูห้องนอนก็ถูกผลักเปิดออก และจี้หลิงชวนก็เดินก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาพร้อมกับถือถุงใบหนึ่งอยู่ในมือ

ทันทีที่เขายกมือขึ้น ถุงก็ถูกโยนลงตรงหน้ามู่ซีซี

มู่ซีซีตกตะลึง จากนั้นมองไปที่ใบหน้าที่เคร่งขรึมของจี้หลิงชวน หลังจากที่เขาโยนถุงนั้นให้กับเธอ เขาก็เดินออกไปทันที