รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 171

มู่อวี๋เฟยคิดหาร้อยแปดวิธีทางเพื่อที่จะเข้าหาพนักงานของบริษัทจี้ซือจากนั้นเธอก็รู้มาว่าประธานจี้หลิงชวนของพวกเขานั้นได้เดินทางไปศึกษาดูงานที่ฝรั่งเศสเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว

ไม่ต้องคิดเลยว่าจี้หลิงชวนไปฝรั่งเศสนานขนาดนี้ มู่ซีซีเองก็ต้องอยู่ในช่วงลาพักร้อนแน่ บางทีมู่ซีซีอาจจะไปเที่ยวเล่นฝรั่งเศสกับจี้หลิงชวนแล้วก็เป็นได้!

ขณะครุ่นคิด มู่ซีซีกัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกเกลียดชัง เมื่อรู้ข่าวจี้หลิงชวนและมู่ซีซี พวกเขาอาจจะกลับจากฝรั่งเศสในวันพรุ่งนี้ มู่อวี๋เฟยก็หันหลังกลับ เรียกแท็กซี่และตรงไปยังชุมชนแออัดที่เธอไม่ได้กลับไปนานแล้ว

พ่อมู่และแม่มู่ยังคงอยู่ในชุมชนแออัดแห่งนี้ ครั้งก่อนที่เธอจากไป เธอไม่ได้พาแม่มู่ไปด้วยกัน ครั้งนี้มู่อวี๋เฟยกลับมา เธอผลักบานประตูเก่าๆให้เปิดออก จากนั้นเธอเห็นแม่มู่กำลังลากขาที่แข็งทื่อของตัวเองไปทำอาหารเย็นในห้องที่คับแคบและอับชื้น

เมื่อทั้งสองสบสายตากัน แม่มู่เห็นมู่อวี๋เฟยที่ยืนอยู่บริเวณประตู เธอมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เรือนร่างของมู่อวี๋เฟยสวมชุดสวยสง่า

มู่อวี๋เฟยหวนคืนกลับมาในสถานที่ที่มืดมนที่สุดและเลวร้ายที่สุดในความทรงจำของเธออีกครั้ง คิ้วของเธอขมวดแน่นในทันที สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆจากนั้นก็หยุดลงตรงบริเวณขาซ้ายที่แข็งทื่อของแม่มู่ โดยไม่รอให้มู่อวี๋เฟยพูดอะไร แม่มู่ที่ฟื้นคืนสติ มองมู่อวี๋เฟยด้วยดวงตาที่แดงก่ำและริมฝีปากของเธอสั่นเครือ "แก แกกลับมาทำไม? แกจะกลับมาทำอะไร!"

เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของแม่มู่ มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้ว สายตาของเธอเหลือบมองขาที่แข็งทื่อของแม่มู่และถามว่า "ขาคุณ เป็นอะไรไป?"

เมื่อได้ยินมู่อวี๋เฟยเอ่ยถึงเรื่องขาของเธอ น้ำตาของแม่มู่รินไหลออกมาด้วยความคับแค้นใจ เธอลากขาที่แข็งทื่อของตัวเองและตรงไปหามู่อวี๋เฟยอย่างหุนหันพลันแล่น มู่อวี๋เฟยที่ไม่ทันตั้งตัวถูกแม่มู่คว้ามุมชายเสื้อของตัวเองไว้อย่างสุดแรง

มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้วแน่นและพยายามขัดขืน จากนั้นเธอได้ยินเสียงของแม่มู่ระบายอารมณ์ออกมาด้วยความอัดอั้นและตะโกนใส่มู่อวี๋เฟย "มู่อวี๋เฟย แกมันใจจืดใจดำ แกมันไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยจริงๆ แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกว่าขาฉันเป็นอะไร! ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก! ครั้งก่อนที่แกหนีไป แกไม่พาฉันออกไปกับแกด้วย! คืนนั้นพ่อของแกกลับมาและรู้ว่าแกหนีไป พ่อของแกก็เอาท่อนไม้มาทุบขาฉันจนขาหัก!"

และขาของแม่มู่นั้น ที่จริงแล้วยังสามารถรักษาได้ แต่เป็นเพราะว่าไม่มีเงิน แม่มู่จึงถูกโรงพยาบาลส่งตัวกลับมา!

ในตอนนั้นที่แม่มู่ได้รับบาดเจ็บ เธอโทรหาและพยายามติดต่อมู่อวี๋เฟยแต่กลับโทรไม่ติด เธอได้แต่คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดในห้องที่อับชื้นและมืดมิดนี้ ขาที่บาดเจ็บถูกละเลยและไม่ได้รับการรักษาหลังจากนั้นขาของเธอก็มีสภาพเป็นเช่นนี้ ตอนนี้เธอทำได้เพียงเดินกะเผลกไปมาและลากขาที่ตายแล้วข้างนี้ไปด้วย

มู่อวี๋เฟยคาดไม่ถึงเลยว่าจะรุนแรงมากถึงเพียงนี้ เธอเผชิญกับความโกรธเคืองของแม่มู่ มู่อวี๋เฟยขมวดคิ้วแน่น เธอยื่นมือออกไปและผลักแม่มู่อย่างหมดความอดทน "นี่ไม่ใช่สิ่งที่แม่ควรได้รับหรอกหรือไง! ฉันพยายามบอกแม่อยู่เสมอให้แม่เลิกยุ่งกับเขา! แต่แม่ไม่เคยฟังฉันเลย!!!"

เดิมทีขาของเธอพิการอยู่แล้ว ร่างกายของเธอเองก็ไร้เรี่ยวแรงเนื่องจากการขาดสารอาหาร และในตอนนี้เธอถูกมู่อวี๋เฟยผลัก เธอจึงล้มลงบนพื้นในทันที

แม่มู่นอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด เธอมองดูมู่อวี๋เฟยทั้งน้ำตาและสาปแช่ง "มู่อวี๋เฟย แกมันไร้สามัญสำนึก! แกมันใจอำมหิตอกตัญญู! ฉันเป็นแม่แก แต่แกทำแบบนี้กับฉัน!"