รักเธอยิ่งกว่าชีวา คะนึงหาเธอจนเป็นนิจ นิยาย บท 173

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็ไม่สนใจการแสดงออกบนใบหน้าของมู่ซีซี เธอสตาร์ทรถอย่างรวดเร็วและหมุนพวงมาลัยออกไปในทันที เหลือเพียงฝุ่นควันและมู่ซีซีที่ยืนอยู่ตรงนั้น!

ของขวัญชิ้นใหญ่? อะไรคือของขวัญชิ้นใหญ่! มู่อวี๋เฟยคิดจะเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่! มู่ซีซียังคงยืนอยู่ที่เดิมและภายในใจของเธอนั้นรู้สึกไม่สบายใจมากกว่าเก่า

ไม่มีทางเดาได้เลยว่ามู่อวี๋เฟยต้องการทำอะไร และตอนนี้มู่ซีซีไม่มีทางเลือกอื่นใด เธอทำได้เพียงรอเท่านั้น

ขณะครุ่นคิด มู่ซีซีก็พยายามจัดการกับอารมณ์ของตัวเอง จากนั้นเธอก็เรียกแท็กซี่ไปยังสถานที่นัดพบของเธอและลั่วเสี่ยวชิง

ทางด้านมู่อวี๋เฟยนั้น เธอกำลังขับรถและรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นไม่สามารถหุบลงได้เลย!

ตอนนี้เธอได้ทั้งตัวอย่างDNAของมู่ซีซี ได้ทั้งของพ่อมู่และแม่มู่แล้วด้วย!

มู่อวี๋เฟยดีใจมาก เธอโทรหาหยวนลี่ในทันทีและให้หยวนลี่พาเธอไปยังสถานที่ตรวจDNA

หยวนลี่นั้นดีกับมู่อวี๋เฟย และเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอเกือบจะมอบความตายให้แก่มู่อวี๋เฟย ในตอนนี้สามารถพูดได้เลยว่าหยวนลี่นั้นตามใจมู่อวี๋เฟยแทบทุกอย่าง เมื่อได้ยินคำขอของมู่อวี๋เฟย หยวนลี่ก็ตอบรับในทันที เขาขับรถไปรับมู่อวี๋เฟยด้วยตัวเขาเองและพาเธอไปยังสถานที่ตรวจDNAและส่งตัวอย่างทั้งสามให้แก่สถานที่ตรวจ

ผลของการตรวจสอบDNAนั้นไวที่สุดก็ประมาณหนึ่งสัปดาห์!

เพียงแค่เวลาหนึ่งสัปดาห์ มู่อวี๋เฟยก็แทบจะทนรอไม่ไหว!

มู่ซีซีถึงสถานที่ที่เธอนัดพบกับลั่วเสี่ยวชิง สถานที่นี้อยู่ใกล้กับลั่วเสี่ยวชิง เธอจึงมาถึงก่อนมู่ซีซีประมาณ10นาทีที่แล้ว

เมื่อเห็นมู่ซีซีลงจากรถแท็กซี่ลั่วเสี่ยวชิงก็โบกมือให้มู่ซีซีอย่างดีใจ เธอรีบวิ่งเข้าไปหามู่ซีซี จับมือมู่ซีซีไว้และมองสำรวจมู่ซีซี จากนั้นลั่วเสี่ยวชิงก็เริ่มพูดกับมู่ซีซีว่า "มู่ซีซีเพื่อนร่วมชั้น! เธอนี่ไม่ใจจืดใจดำไปหน่อยหรือ! ไม่คิดจะบอกฉันสักคำ ไม่พูดไม่จาแล้วก็หายไปตั้งหนึ่งอาทิตย์ ฉันน่ะเกือบจะโทรแจ้งตำรวจแล้ว!"

เมื่อรู้ว่าลั่วเสี่ยวชิงนั้นเป็นกังวลในเรื่องของเธอมาก มู่ซีซีก็ยิ้มออกมา เธอเอื้อมมือออกไปและคว้าแขนของลั่วเสี่ยวชิงไว้และพูดว่า "ต้องขอโทษจริงๆ ตอนนั้นมันกะทันหันมาก ฉันเองก็ยังมึนๆงงๆ ตอนแรกทันทีที่ถึงฝรั่งเศสฉันตั้งใจจะบอกเธออยู่แล้ว แต่ผลสุดท้ายโทรศัพท์ของฉันมันใช้ไม่ได้น่ะสิ"

ขณะที่พูด มู่ซีซีก็ดึงมือของลั่วเสี่ยวชิงเดินไปยังร้านอาหารที่พวกเธอทั้งสองมักจะมาทานกันเป็นประจำ เธอเดินไปพลางและยิ้มพร้อมกับกล่าว "ฉันน่ะสำนึกผิดแล้วจริงๆ เพื่อที่จะแสดงให้เธอเห็นว่าฉันน่ะรู้ตัวแล้วว่าฉันผิด ฉันเลยตัดสินใจว่าจะเลี้ยงอาหารอร่อยๆเพื่อเป็นการไถ่โทษ โอเคไหม?"

จริงๆแล้วลั่วเสี่ยวชิงนั้นไม่ได้โกรธมู่ซีซี เพียงแค่รู้ว่ามู่ซีซีปลอดภัย ลั่วเสี่ยวชิงก็โล่งใจแล้ว เมื่อได้ยินมู่ซีซีพูดเช่นนั้น ลั่วเสี่ยวชิงก็ตอบรับเห็นด้วยในทันที

ทั้งสองพบมุมที่เงียบสงบริมหน้าต่างในร้านอาหารและนั่งลง ในตอนนี้ยังไม่ใช่ช่วงเวลาของทานอาหาร ดังนั้นอาหารที่มู่ซีซีและลั่วเสี่ยวชิงได้สั่งไปจึงมาเสิร์ฟในเวลาที่รวดเร็ว

มู่ซีซีและลั่วเสี่ยวชิงนั้นทานอาหารและพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ลั่วเสี่ยวชิงยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยและจ้องมองมู่ซีซีด้วยแววตาที่คลุมเครือและพูดกับมู่ซีซีว่า "มู่ซีซีเพื่อนร่วมชั้น คุณชายจี้ช่างดีกับเธอมากจริงๆ ไปดูงานที่ฝรั่งเศส เขาก็ยังพาเธอไปด้วย!!"

ขณะพูด ลั่วเสี่ยวชิงก็จ้องมองใบหน้าแดงก่ำและเป็นประกายของมู่ซีซี รอยยิ้มที่คลุมเครือบนใบหน้าของเธอก็ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เธอจงใจลดเสียงและโน้มตัวเข้าหามู่ซีซีและพูดกับมู่ซีซีว่า "แล้วก็นะ เห็นหน้าเธอแดงและเป็นประกายขนาดนี้ แค่มองก็รู้แล้วว่าคุณชายจี้ของเธอจะต้องมอบความรักใคร่เอ็นดูและความชุ่มชื้นแก่เธอเป็นอย่างดี!"