รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 125

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ผู้ช่วยเหมันตร์มาแล้ว

เปปเปอร์เปิดประตูห้อง“เข้ามาเถอะ”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็หันกลับมา และเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

ผู้ช่วยเหมันตร์มองดูแผ่นหลังของเขา มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกสองที

ถ้าหากเขาจำไม่ผิด ที่นี่เป็นบ้านของคุณมายมิ้นท์

ทำไมคนที่เปิดประตูเป็นประธานเปปเปอร์ ยิ่งไปกว่านั้นท่าทางของประธานเปปเปอร์ยังเป็นเหมือนเจ้าของบ้าน

แม้ว่าจะคิดอย่างนั้น แต่ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่กล้าถามมากนัก และก้าวเท้าเดินเข้าไปแล้ว

“เสื้อผ้าล่ะ?”เปปเปอร์มองดูเขา

ผู้ช่วยเหมันตร์ยื่นกระเป๋าหนึ่งใบหนึ่งในมือให้“อยู่นี่ครับ”

เปปเปอร์รับมา และวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ

ผู้ช่วยเหมันตร์ยกกระเป๋าอีกใบในมือ“ประธานเปปเปอร์ งั้นอาหารเช้านี้……”

“วางไว้บนโต๊ะ”เปปเปอร์ตอบพร้อมติดกระดุมเสื้อของเขา

ผู้ช่วยเหมันตร์อือคำหนึ่ง และวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ

ต่อจากนั้น เปปเปอร์ก็ชี้ไปที่โต๊ะกาแฟ“เก็บยาข้างบนไว้ เอากลับไปด้วย”

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

หลังจากนั้น ทั้งสองก็ออกไป

ก่อนที่จะออกไป เปปเปอร์ยังมองไปที่ประตูห้องของมายมิ้นท์เป็นพิเศษ ดวงตาสลัวเล็กน้อย มองไม่ออกว่าหมายความว่ายังไง

ไม่นานหลังจากที่ทั้งสองจากไป ประตูห้องนอนก็เปิดออก มายมิ้นท์ก็เดินหาวออกมาจากด้านใน เห็นผ้าห่มที่พับไว้อย่างเรียบร้อยบนโซฟา ก็นิ่งอึ้ง

คนล่ะ?

มายมิ้นท์มองไปทางขวาและซ้าย ไม่เห็นเปปเปอร์ แต่กลับพบว่ายาบนโต๊ะกาแฟหายไปแล้ว น่าจะถูกเขาเอากลับไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นมีอาหารเช้าเพิ่มมาหนึ่งถุง

มายมิ้นท์เดินไปด้วยความสงสัย เปิดถุง พบว่าข้างในเป็นชุดอาหารเช้าของบีเอสวาย

ดังนั้น นี่ให้เธอเหรอ?

มายมิ้นท์เลิกคิ้ว

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เนื่องจากว่าอาหารเช้าที่ส่งมาถึงที่ ไม่กินก็น่าเสียดาย

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ มายมิ้นท์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกระเป๋าที่ซื้อมาใหม่แล้วออกบ้านไป

มาถึงที่บริษัท เพิ่งจะเจอหน้ากับลาเต้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นกรมตำรวจที่โทรมา

“คุณมายมิ้นท์เหรอครับ?”

“ฉันเองค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้า

คนของกรมตำรวจบอกว่า: “ขอโทษด้วยคุณมายมิ้นท์ เกี่ยวกับคดีที่คุณส้มเปรี้ยวผลักคุณตกบันได จะต้องปิดคดีก่อนเวลา”

“อะไรนะ!?”มายมิ้นท์ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน สีหน้าค่อนข้างดูไม่ดี

ลาเต้ก็ตกใจกับเธอ กะพริบตามองดูเธอ“เกิดอะไรขึ้นที่รัก”

มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบเขา เม้มริมฝีปากแดงแล้วถามทางโทรศัพท์ว่า:“ทำไมต้องปิดคดีก่อนเวลาด้วย กระเป๋าของฉันก็ยังตามกลับมาไม่ได้ หลักฐานก็ยังไม่ถูกส่งมา ทำไมถึงได้ปิดคดีด้วย”

“คุณมายมิ้นท์ คุณได้โปรดใจเย็นๆหน่อยครับ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่เรื่องนี้ทำได้เพียงปิดคดี เพราะว่าพ่อแม่และคู่หมั้นของคุณส้มเปรี้ยวได้ออกหนังสือรับรองจิตเวชของคุณส้มเปรี้ยวพร้อมกัน”

“หนังสือรับรองจิตเวชเหรอ?”มายมิ้นท์หรี่ตา

คนของกรมตำรวจพยักหน้า “ใช่ครับ หนังสือรับรองบอกว่า คุณมายมิ้นท์ป่วยเป็นโรคทางจิตขั้นรุนแรง และขณะนี้ยังไม่มีบทบัญญัติที่ชัดเจนเกี่ยวกับการพิจารณาโทษผู้ป่วยทางจิตในกฎหมายของประเทศของเรา ดังนั้น……”

“ดังนั้นคุณหมายความว่า ผู้ป่วยทางจิตไม่ผิดกฎหมายเหรอ?”มายมิ้นท์บีบโทรศัพท์แน่น และระดับเสียงก็เพิ่มขึ้น

เจ้าหน้าที่ตำรวจถอนหายใจแล้วตอบว่า“ใช่ครับ ดังนั้นคดีนี้ก็ทำเพียงให้มันแล้วกันไป ส่วนกระเป๋าของคุณ ทางพวกเรานี้ยังคงสอบสวนต่อไป แต่ว่าตอนนี้ไม่มีเบาะแส ดังนั้นเป็นไปได้สูงมากที่จะตามกลับมาไม่ได้ คุณมายมิ้นท์กรุณาเตรียมทำใจไว้ด้วย”

จบการสนทนา

มายมิ้นท์กัดริมปากล่าง และวางโทรศัพท์ลงด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

ลาเต้มองดูเธอ ค่อนข้างเป็นห่วง แล้วถามอีกหนึ่งรอบ“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่รัก?”